Γεια σας. Το blog αυτό στήθηκε (χίλια ευχαριστώ Μένια για την πολύτιμη βοήθειά σου!) για να μπορέσω να σας μεταφέρω κάποιες πολύ προσωπικές μου σκέψεις και βιώματα, που νομίζω ότι μπορούν να προβληματίσουν αρκετό κόσμο. Εύχομαι προς το καλύτερο! :-)
ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΕΥΧΕΣ
Μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς σε χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, λόγω των συνθηκών, έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα. Αυτό σήμαινε ότι το παιδί μου, που με τόσο κόπο έστησα και τόση επιτυχία είχε, έπρεπε να το εγκαταλείψω και να το αφήσω να σβήσει. Και αυτό δεν το άντεχα.
Έτσι μετά από πρόσκληση για συνεργασία, από ένα άλλο Έλληνα που ασχολείτο με το ίδιο αντικείμενο και την επισήμανση και προειδοποίηση του συνεταίρου μου ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μικροκαθαρματάκι και εν τέλει ένας κοινός ληστής και ότι η συνεργασία μας σαφώς θα έχει κακό τέλος, εγώ στο τέλος την αποδέχτηκα με την σκέψη ότι και ένας ληστής με λίγο μυαλό, γνωρίζει ότι στο εμπόριο η συνεργασία με ένα τίμιο άνθρωπο, μπορεί να φέρει πολλαπλάσια κέρδη από αυτά που θα αποκτούσε αν απλά αποφάσιζε να κλέψει. Μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο συνεργασίας μαζί του αναγκάστηκα να πουλήσω το πατρικό μου στην Αθήνα για να καλύψω την χασούρα από τις επιταγές, για αγορά εμπορευμάτων που του είχα αποστείλει και που ποτέ δεν πληρώθηκαν. Μαζί έχασα και όλα τα εμπορεύματα που είχα αφήσει πίσω για την δημιουργία της νέας κοινής εταιρείας εκεί.
Ήταν απίστευτο το πόσο με πόνεσε αυτό. Και μιλώντας στην Δύναμη που από τόσο μικρός ένοιωθα μέσα μου και που η συμβίωση μαζί της, ήταν αυτό που με εμπόδισε να κάνω το μοιραίο βήμα προς την τρέλα η την αυτοκτονία, καθώς μεγάλωσα σε ένα ιδιαίτερα επιβαρυμένο οικογενειακό περιβάλλον, της είπα: Κύριε δεν είμαι χαζός, αλλά φέρθηκα τόσο ανόητα. Σου ζητάω λοιπόν να με βοηθήσεις να βλέπω τους ανθρώπους όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα τους ήθελα εγώ να είναι. Και για άλλη μια φορά γνώριζα ότι η πραγματοποίηση της ευχής μου προμήνυε νέους πόνους, αλλά ήμουν αποφασισμένος να προχωρήσω. Βλέπετε δεν ήθελα ποτέ να ξαναφανώ τόσο μεγάλος μαλάκας.
Και από τότε άρχισα να δουλεύω πάνω σε αυτό που είχα ζητήσει, μέχρι που έφτασα στο σημείο κάποια χρόνια αργότερα, να μιλάω με άτομα στο ιντερνέτ για πρώτη φορά και καθώς ανταλλάσσαμε και φωτογραφίες προσώπου να κοιτάω τα μάτια τους και από αυτό και μόνο, να αρχίζω να τους λέω πολύ προσωπικά πράγματα για τον χαρακτήρα τους και την ζωή τους, μέχρι που αργά η γρήγορα με ρωτούσαν ποιος είμαι και πως ξέρω τόσο προσωπικά πράγματα για την ζωή τους και να μου κλείνουν τρομοκρατημένοι την σύνδεση. Βέβαια αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος με την αποκάλυψη του νέου μου χαρίσματος που δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και να μην τους πω τι είχα δει..
Όλα βέβαια τα χαρίσματα έρχονται ως αποτέλεσμα θελήσεως και σκληρής εξάσκησης. Όπως ακριβώς και η πραγματοποίηση των ευχών μας. Το θέλουμε πάρα πολύ να συμβεί και στρέφουμε την ενέργεια μας και γενικώς τις δυνάμεις μας προς την πραγματοποίηση της ευχής μας. Εννοείτε πως υπάρχει ένα τίμημα για την πραγματοποίηση της κάθε ευχής μας, αλλά αν αντέξουμε όλα τα επακόλουθα, ο πόνος που γευόμαστε από την πραγματοποίησή της, μας κάνει λίγο πιο σοφούς και άρα προσεχτικούς στο μέλλον με αυτό που θα ζητήσουμε , διότι ξέρουμε πια ότι μαζί με την ευχή έρχεται και το κόστος, που πολλές φορές τσούζει αφόρητα. Βέβαια η μόνη σκέψη που μπορεί κάπως να μας ανακουφίσει είναι, το ότι αν κάτι δεν μας σκοτώνει, τότε μας κάνει καλύτερους.. Βέβαια όσο περνάνε τα χρόνια και το μυαλό πήζει, προσέχεις πάρα πολύ τι ζητάς και μερικές φορές καταφέρνεις να κάνεις μερικές πραγματικά υπέροχες ευχές, που δεν έχουν φυσικά να κάνουν με το εγώ σου, και οι οποίες σου αφήνουν μια απίστευτη γλύκα στα χρόνια που ακολουθούν..
Παρόλο λοιπόν την ευχή και την πολύ μεγάλη καλυτέρευση που είχα κάνει, στο να αναγνωρίζω άμεσα ποιος είναι αυτός που έχω απέναντί μου, η γενικώς να βλέπω την αλήθεια πίσω από καταστάσεις, υπήρξε ένας τομέας που ασυνείδητα αρνήθηκα να δω την αλήθεια, λόγω του μεγάλου κόστους πάνω στην θετική μου άποψη για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Και αυτή την καθυστέρηση την πλήρωσα πανάκριβα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για μια αλήθεια, που όσο και αν πονάει ανοίγει την συνείδηση μας. ΟΙ κατσαρίδες λοιπόν αφορούν αυτήν την τόσο αργοπορημένη συνειδητοποίηση..
Όλα ξεκινήσανε αρκετά χρόνια πριν, όταν στα είκοσι τρία μου χρόνια, μετά το πέρας των σπουδών μου στην Ελλάδα, παράτησα τα πάντα πίσω μου και έφυγα χωρίς καμία βοήθεια και με δυόμιση χιλιάδες δολάρια στην τσέπη, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, για να σπουδάσω κινηματογράφο στην Αμερική. Τα Αγγλικά που μιλούσα ήταν του σχολείου, που σημαίνει ότι δεν μπορούσα να μιλήσω την γλώσσα, αφού δεν είχα πάρει και κανένα πτυχίο πάνω σε αυτή. Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω και να πάω να δουλέψω στο Hollywood σαν σκηνοθέτης και βέβαια ήθελα να δω τι μπορούσα να καταφέρω μόνος μου..
Για να μετατρέψω μια μεγάλη ιστορία σε μικρή, μιας που δεν είναι αυτό το θέμα μας, με πολύ προσπάθεια και με την τύχη που βοηθάει τους τολμηρούς, κατάφερα να πάρω την πράσινη κάρτα και να εισαχθώ στο τμήμα κινηματογράφου, ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια του Καναδά, πληρώνοντας τα δίδακτρα που πλήρωνε ένας Καναδός και όχι ένας ξένος. Γιατί βέβαια αν έπρεπε να πληρώσω 15.000 δολάρια το χρόνο μόνο για δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο, δεν θα είχα καμία τύχη εφόσον δεν είχα καμία βοήθεια από πουθενά. Εδώ θα σταματήσω με αυτό το μέρος της ιστορίας μας και θα επανέλθω, όταν η ανάπτυξη της ιστορίας το απαιτήσει.
ΤΟ «ΘΗΡΙΟ»
Η σημερινή εποχή είναι πραγματικά μια πολύ ιδιαίτερη εποχή. Τους τελευταίους δύο αιώνες κυριάρχησε στο Δυτικό κόσμο ο Καπιταλισμός. Αλλά σήμερα αφού αναδείχτηκε και νικητής στη μάχη του με τον κομμουνισμό παίζει μόνος του πια στον παγκόσμιο στίβο . Αυτό του επέτρεψε σε πολύ λίγο σχετικά χρόνο με την δημιουργία παγκόσμιων παιχτών σε κάθε τομέα, να απλώσει τα πλοκάμια του πάνω από όλη την Γή.
Ειδικά σήμερα που οι καταστάσεις τρέχουν με τρομαχτική ταχύτητα δεν κρατούνται πια ούτε τα προσχήματα. Όχι ότι ο καπιταλισμός είναι η μοναδική πληγή. Οτιδήποτε λήγει σε –ισμός φέρνει στο τέλος προβλήματα στον άνθρωπο. Είτε λοιπόν αυτό λέγεται κουμμουνισμός , είτε αναρχισμός , είτε χριστιανισμός, είτε ιουδαϊσμός, είτε μουσουλμανισμός η οτιδήποτε άλλο θέλετε, λόγω ότι μιλάμε για δόγματα, ακόμα και αν βοηθήσουν στην αρχή τον άνθρωπο δίνοντάς του κάτι να πιστέψει και να αναπαυθεί, στο τέλος θα του κάνουν κακό αφού κρατάνε το μυαλό κλειστό και σερβίρουν στον άνθρωπο έτοιμη τροφή. Ο άνθρωπος για να ωριμάσει πρέπει να κρατάει το μυαλό του ελεύθερο και να σκέφτεται για τον εαυτό του. Ειδάλλως θα βρεθεί πάντα στο τέλος να αποτελεί ένα πιόνι στα συμφέροντα κάποιων άλλων. Είναι εύκολο; Οτιδήποτε είναι το σωστό για τον άνθρωπο, να ξέρετε ότι αποτελεί πάντα τον πλέον δύσβατο δρόμο.
Ο καπιταλισμός θεωρείται καλός, γιατί αφήνει πρωτοβουλίες στον άνθρωπο και οξύνει το μυαλό. Ναι αλλά όταν ελέγχεται. Και καλό είναι να ελέγχεται και από την πολιτική εξουσία, αλλά και από τον τύπο. Γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει Θεό του το χρήμα, τότε γίνεται επικίνδυνος για όλη την κοινωνία, αφού είναι σχεδόν πάντα σίγουρο ότι η τρομερή δύναμη που μαζεύει στα χέρια του, σίγουρα δεν θα διοχετευτεί προς το συμφέρον των πολλών, αλλά μόνο του εαυτού του.
Και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο σχέδιο που θα βάλει στο μυαλό του ένας άνθρωπος η μια ομάδα ανθρώπων που έχουν μαζέψει απίστευτη δύναμη στα χέρια τους.
Σήμερα που οι μάσκες έπεσαν αυτό έχει γίνει ξεκάθαρο.
Ο Καπιταλισμός στηρίζεται πάνω σε τέσσερις κυρίως πυλώνες.
Ο πρώτος πυλώνας είναι οι εφτά αδερφές. Οι εφτά μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες που έχουν αιματοκυλήσει κυριολεκτικά τον κόσμο, ειδικά τον τελευταίο αιώνα.
Βλέπετε, όταν μια πολυεθνική εταιρεία αναπτυχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει τους ανθρώπους της μέσα σε κάθε κυβέρνηση. Και έτσι οι ρόλοι σήμερα έχουν αντιστραφεί. Αντί η πολιτική εξουσία να ελέγχει τις εταιρείες, οι πολιτικοί δρουν περισσότερο σαν υπάλληλοι των συμφερόντων των μεγάλων Εταιρειών. Δηλαδή για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία δεν διοικούν πια πραγματικά οι κυβερνήσεις που εκλέγει ο λαός, αλλά τα διοικητικά συμβούλια των τεράστιων πολυεθνικών εταιρειών. Αυτό βέβαια έφερε την ανθρωπότητα μπροστά σε αξεπέραστα προβλήματα. Μετά από τόσους αγώνες επί αιώνες στη Δύση, για την προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη, φαίνεται ότι κάναμε απίστευτα βήματα πίσω και βρισκόμαστε πάλι στη γραμμή εκκίνησης, όπου η ζωή του ανθρώπου δεν είχε καμία σημασία για αυτούς που είχαν την δύναμη και που μπορούσαν να σκοτώνουν αθώα πλάσματα , χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Δηλαδή ζούμε σε μια κοινωνία ζούγκλας και σίγουρα φταίμε και εμείς που το επιτρέψαμε να φτάσει έως εδώ, κλείνοντας τα μάτια και τα αφτιά μας σε αλήθειες που θα μας πλήγωναν πολύ και που δεν αντέχαμε να αντιμετωπίσουμε.
Οι πετρελαϊκές λοιπόν επιτάξανε τις κυβερνήσεις τους, για να τους βοηθήσουν να πάρουν, με το καλό η το άγριο, τα συμβόλαια κοιτασμάτων, που θα τους έφερναν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Απίστευτοι πόλεμοι έγιναν για αυτό, φυλές στρέψανε τα όπλα τους η μία εναντίον της άλλης, λαοί ματοκυλίστηκαν. Οι εταιρείες δωροδοκούσαν τον οποιοδήποτε χρειαζόντουσαν να προωθήσει τα συμφέροντά τους και τα φονικά και η αδικία πληθαίνανε. Χώρες καταστρεφόντουσαν. Και αυτό δεν έμοιαζε να απασχολεί ουδόλως τους υπευθύνους των εταιρειών εφόσον το χρήμα έρεε. Και που συνεχίζει να ρέει ακόμη σε όλο τον πλανήτη. Και το χρήμα και το αίμα..
Ο άλλος πυλώνας, είναι οι Τράπεζες. Είναι τόσο βάρβαρη η κατάσταση εκεί, που στις μέρες μας το είδαμε και αυτό. Μία από τις τράπεζες, στην περίπτωση μας η Goldman Sachs, έδωσε τοξικά ομόλογα σε πελάτες της, από τα οποία ήξερε ότι θα χάσουν όλοι τα λεφτά τους. Το έκανε δηλαδή αυτό στους ανθρώπους που την στηρίξανε σε δύσκολες εποχές και την βοηθήσανε να αναπτυχτεί, μόνο και μόνο για να κερδίσει περισσότερα λεφτά από την χασούρα τους. Και δεν ήταν βέβαια η μόνη που έπραξε κατ’αυτόν τον τρόπο. Στο τέλος πολλοί από τους πελάτες της καταστράφηκαν οικονομικά. Η τράπεζα πλήρωσε ένα μικρό πρόστιμο και είναι ακόμα ανοιχτή και ανεβάζει τα κέρδη της. Ανώτερα στελέχη της μετέχουν σε όλες τις Αμερικανικές κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα ετών.
Η απληστία των Αγγλοσαξονικών τραπεζών και η αδυναμία ελέγχου τους από την μεριά των δυτικών κυβερνήσεων, οδήγησε το 2008 στην μεγαλύτερη φούσκα της ιστορίας του καπιταλισμού. Περισσότερα από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια έκαναν φτερά και δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία και την Ισλανδία έχασαν όλη την περιουσία τους. Βέβαια το χτύπημα ήταν πολύ ισχυρό και για τον υπόλοιπο κόσμο, που δεν μοιάζει να έχει συνέλθει ακόμη από αυτό και που εφόσον τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει στην συμπεριφορά των τραπεζών, μοιάζει απλά να περιμένει αβοήθητος, τις επιπτώσεις από την επόμενη φούσκα που θα σκάσει στα χέρια του..
Ο Τύπος ήταν αυτός που μαζί με την πολιτική εξουσία θα έπρεπε να αποκαλύπτουν οποιοδήποτε σκάνδαλο των εταιρειών και να προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών. Ο Τύπος βέβαια όφειλε να ελέγχει και τις αποφάσεις της Πολιτικής, της Δικαστικής και της Εκτελεστικής εξουσίας. Επί καπιταλισμού, εκατό χρόνια πριν, ο πρώτος μεγαλοεκδότης σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα πόλεμο για να αυξήσει την κυκλοφορία των εφημερίδων του. Και τα κατάφερε βέβαια με υποβολιμαία άρθρα.. Ό Τύπος είχε χάσει πια την αθωότητα του. Στα χρόνια που επακολούθησαν πολλές εφημερίδες και περιοδικά συγκεντρώθηκαν στα χέρια λίγων ανθρώπων. Αυτό τους έδωσε τεράστια δύναμη να χειραγωγούν τις μάζες και έκανε τις κυβερνήσεις πολύ προσεχτικές απέναντι τους. Όταν δε οι ίδιοι άνθρωποι αναπτύχθηκαν και σε άλλους τομείς, όπως ο κατασκευαστικός ας πούμε (κάπως όπως και στην Ελλάδα δηλαδή..), αλλά και οι τράπεζες η άλλες πολύ δυνατές εταιρείες, επένδυσαν στους δικούς τους ομίλους , τότε ένα τεράστιο λόμπυ δημιουργήθηκε και ο τύπος άρχισε να παίζει το ρόλο του τόξου που εκβιάζει και παίρνει ότι είναι προς συμφέρον του. Η δουλειά του τύπου ήταν πλέον να αποκρύπτει και όχι να αποκαλύπτει. Βέβαια οι εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και αποτελούν φωτεινό παράδειγμα, αλλά δυστυχώς οι πολίτες χάσανε άλλο ένα όπλο αντίστασης, απέναντι σε αυτούς που θα ήθελαν να ολοκληρώνουν τις δουλειές τους χωρίς να τους ενοχλεί κανείς. Και βέβαια οι δουλειές αυτές δεν είναι ποτέ προς το συμφέρον του πολίτη. Η κυβέρνηση βέβαια και εδώ στάθηκε αδύναμη στο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα αυτών που την είχαν εκλέξει για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Όλοι μαζί σε ένα αέναο χορό διαπλεκομένων συμφερόντων.
Και ήρθε η ώρα να αντικρύσουμε τον ποιο βάρβαρο πυλώνα, όπου τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας διαπράχθηκαν και συνεχίζουν να διαπράττονται.. Και σε αυτή την ιστορία έχω να καταθέσω και την δική μου προσωπική εμπειρία..
Και εδώ θα επανασυνδεθούμε με το παρελθόν. Είμαι λοιπόν στον Καναδά για τις σπουδές μου και βλέπω στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ για την μάχη των ανθρώπων με τον καρκίνο. Βλέπω τα φοβισμένα πρόσωπα των ανθρώπων και γνωρίζω πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η ψυχολογία στην αντιμετώπιση οποιαδήποτε αρρώστιας. Και λέω: «δώσε μου Κύριε εμένα καρκίνο και θα τους δείξω πως τον αντιμετωπίζει κανείς». Και επειδή στο ντοκιμαντέρ προς το τέλος προσέθετε ότι πενήντα τοις εκατό των καρκίνων γιατρεύονται πια, είπα: «Όχι Κύριε, δώσε μου AIDS (αφού αυτή ήταν πια η μάστιγα του αιώνα και η απόλυτη θανατηφόρα αρρώστια) και θα τους δείξω τις δυνάμεις του ανθρώπου». Αυτοκαταστροφικός, αλαζονικός μαλάκας είπατε;
Ναι, βέβαια. Αυτή ήταν η ποιο ηλίθια ευχή που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Εν έτη 1987.
Λίγο καιρό μετά ήρθε να με δει ο φίλος μου από την Ελλάδα. Τρεις βδομάδες μετά με πήρε τρομοκρατημένος να μου πει ότι είχε πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων που είχε κάνει πριν με επισκεφτεί στον Καναδά και πως ήταν θετικός στο AIDS. Παρακάλεσα κλαίγοντας τον Θεό να μην τον αφήσει να πεθάνει, έκανα τις εξετάσεις μου μετά κάμποσο καιρό, βγήκα θετικός και άκουσα την φωνούλα να μου λέει να μην πάρω φάρμακα, να μην ξαναπατήσω στο νοσοκομείο και δεν θα μου συμβεί κανένα κακό. Και αυτό έκανα για τα δεκαπέντε επόμενα χρόνια. Εδώ απλά θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι όταν έκανα το τεστ και βγήκα θετικός, το ανοσοποιητικό μου σύστημα ήταν στα κακά του χάλια από το φοβερό άγχος της επιβίωσης , την πολύ κακή διατροφή που έκανα ήδη επί ενάμιση χρόνο, λόγω της φτώχιας και των τρομερών στερήσεων , αλλά και λόγω της απίστευτης μοναξιάς που ένοιωθα τα πρώτα μου χρόνια στον Καναδά και που ήταν ένα από τα βαρύτερα τιμήματα που πλήρωσα όσο ήμουν εκεί..
Και ενώ εγώ συνέχιζα κανονικά τις σπουδές μου χωρίς να φοβάμαι καθόλου για το τι θα μου φέρει το μέλλον, η ίδια η ζωή μου είχε μεταφερθεί μέσα σε ένα χρυσό κλουβί. Είχα φυλακίσει δηλαδή μόνος μου τον εαυτό μου, καθώς έτρεμα μήπως μεταδώσω τίποτα σε κάποιο άλλο άνθρωπο, ο οποίος βέβαια δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει και βέβαια θα θεωρούσε υπεύθυνο εμένα για την κακή του μοίρα. Έτσι απέφευγα στην αρχή ακόμα και τους φίλους μου να αγγίζω. Όπως πέρναγε ο καιρός και παρακολουθούσα τους ανθρώπους να πεθαίνουν σαν μύγες, ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά, εφόσον ούτε εγώ, αλλά ούτε και ο φίλος μου, που από εσωτερική γνώση, δεν άγγιξε ποτέ τα φάρμακα καθώς γνώριζε ότι ήταν απίστευτα τοξικά (όπως το ΑΖΤ που έστειλε στο θάνατο εκατομμύρια κόσμο), δεν παρουσιάζαμε κάποιο πρόβλημα. Παρόλα αυτά ο φίλος μου πιστεύοντας ότι είναι κοντά στο θάνατο και φοβούμενος μην διαπομπευτεί αν αρρώσταινε μέσα στο κόσμο, άφησε την δουλειά του και την πόλη και αποσύρθηκε για να πεθάνει πάνω σε ένα ερημικό βουνό. Την πρώτη χρονιά έβγαλε καταπληκτικές μελιτζάνες και ντομάτες, την δεύτερη υπέροχα κυδώνια, την τρίτη νοστιμότατα μήλα, την τέταρτη γλυκύτατους λωτούς και την πέμπτη τα ποιο ωραία κεράσια που έχω φάει ποτέ. Την επόμενη χρονιά είχα τελειώσει με τις σπουδές μου και αφού δεν πέθαινε, τον πήρα και γυρίσαμε στην Αθήνα για να περάσουμε μαζί δέκα ολόκληρα χρόνια, όσο κράτησε δηλαδή η καταδικασμένη εξ αρχής σχέση μας, εφόσον δεν ταιριάζαμε σε πολύ σημαντικούς τομείς..
Όσο ήμουν λοιπόν στον Καναδά έβλεπα τι γινόταν και αναρωτιόμουνα γιατί άραγε δίνουν στους ασθενείς τόσο δηλητηριώδη φάρμακα, με αποτέλεσμα να μην αντέχουν πάνω από δύο η τρία χρόνια και να πεθαίνουν εξουθενωμένοι, λιωμένοι και σε φρικτούς πόνους, ενώ εγώ που δεν έπαιρνα φάρμακα ήμουν μια χαρά. Δεν μπορούσα να αμφισβητήσω την ύπαρξη του ιού, αφού όλοι οι επιστήμονες μοιάζανε να την επικροτούν, αλλά ξέροντας την δική μου περίπτωση και καθώς τα χρόνια περνούσαν και όλο και περισσότερα εκατομμύρια άνθρωποι πέθαιναν με φρικτούς πόνους , ήξερα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Κάθε φορά που οι ασθενείς ξεπερνούσαν το δόκιμο ζωής οι επιστήμονες απλώς φρόντιζαν να το προσαρμόζουν. Και σιγά-σιγά φρόντισαν να δώσουν μυθικές διαστάσεις στον ιό, που φαινόταν να προσαρμόζεται σε όλα και παντού και που ποτέ οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να πουν πότε και πως θα βρουν τον τρόπο να τον ελέγξουν. Κάτι σαν τον Τιραμόλα δηλαδή. Ο ιός με τα χίλια πρόσωπα, που αλλάζει μπροστά σου με καταιγιστικούς ρυθμούς. Σαν Έλληνας είχα κάθε δικαίωμα να αμφιβάλλω για ότι έβλεπα, αλλά σαν πολίτης της δύσης ήξερα, ότι όλος ο δυτικός πολιτισμός, τους τελευταίους δύο αιώνες, στηρίχτηκε στο θεώρημα ότι το κράτος υπηρετεί τον πολίτη και όχι το αντίστροφο που ίσχυε στην Ελλάδα. Αυτός ήταν και ο λόγος που όλα αυτά τα εκατομμύρια ασθενών σε όλες τις δυτικές χώρες υπάκουαν τους γιατρούς τους σε ότι και αν τους έλεγαν, χωρίς οποιονδήποτε ενδοιασμό.
Τα χρόνια λοιπόν περνούσαν, οι σπουδές μου (αλλά μόνο αυτές) πηγαίνανε μια χαρά, η προσωπική μου ζωή ήταν κολλημένη στο μηδέν και όταν πλησίαζα να τελειώσω κατάλαβα ότι δεν είχε κανένα νόημα να πάω προς το Hollywood, αφού τόσο τρομερή μοναξιά δεν θα την άντεχα και επέστρεψα στην Ελλάδα.
Δέκα χρόνια μετά που η σχέση μου έφτανε στο τέλος της, το τίμημα ήταν μεγάλο και για τους δυό μας. Ο φίλος μου κατέρρευσε και όταν πήγε στο νοσοκομείο του είπανε ότι είναι ασθενής του Aids και έχει ελάχιστες μέρες ζωής μπροστά του. Βέβαια μόλις πήρε τα φάρμακα που πίστεψε ότι θα τον κάνουν καλά, έγινε περδίκι σε τέσσερις-πέντε μέρες. Ουδέν σχόλιο.
Όσο για μένα έπρεπε να βγω εκεί έξω και μετά από πάρα πολλά χρόνια να προσπαθήσω να βρω ένα σύντροφο. Αλλά δεν ήθελα κανείς να με κατηγορήσει ότι του μετέφερα ένα ιό και του κατέστρεψα την ζωή. Αφού λοιπόν με διαβεβαιώσανε οι γιατροί, ότι τα νέα φάρμακα είναι εντελώς αβλαβή και ότι μηδενίζουν τον ιό στο αίμα, οπότε είναι σχεδόν αδύνατο και να τον μεταφέρεις, στα τριάντα εννιά μου δέχτηκα να μπω σε θεραπεία. Ένα χρόνο μετά ξεκίνησα Καράτε και δυο χρόνια και τρεις μήνες αργότερα απέκτησα την Μαύρη ζώνη. Και δυόμιση χρόνια μετά από αυτό κτύπησε η καταστροφή. Μία Κυριακή επιστρέφοντας αργά τα ξημερώματα στο σπίτι μου αισθάνθηκα τον πιο περίεργο και τον πιο αποκρουστικό πόνο της ζωής μου. Είναι αδύνατο να τον περιγράψω. Και όταν άρχισε να μουδιάζει και το αριστερό μου χέρι κατάλαβα ότι μόλις είχα ένα καρδιακό επεισόδιο. Πέντε ολόκληρες ώρες μετά ο αδύνατος και προπονημένος άνδρας που μόλις πριν δύο χρόνια είχε πάρει μαύρη ζώνη στο καράτε, βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου στην εντατική ενός κρατικού νοσοκομείου. Η φωνούλα βέβαια είπε ότι ούτε από καρδιά θα πήγαινα και εγώ έκανα απλά μια ευχή να εγχειριστώ από τον καλύτερο δυνατό γιατρό για την δική μου περίπτωση. Όταν μου έκαναν πλήρεις εξετάσεις ανακάλυψαν ότι και οι τρεις αρτηρίες της καρδιάς ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά αποφραγμένες. Η κεντρική 100%, και οι δύο βοηθητικές 75% και 70%. Μα πως ήταν δυνατόν; Και καλά εγώ πως έκανα καράτε με τις αρτηρίες κλειστές;
Μέσω ενός φίλου και την γνωριμία με ένα νοσηλευτή που δούλευε στο Ωνάσειο, ο οποίος μίλησε στον γιατρό, τους ασθενείς του οποίου πρόσεχε συνήθως και ο οποίος γιατρός τον εκτιμούσε απεριόριστα, βρέθηκα έξι μέρες μετά να συνομιλώ με τον υπέροχο άνθρωπο και επιστήμονα. Έμαθε όλο το ιστορικό μου, δεν έκανε σε καμία στιγμή πίσω και μάλιστα όταν αντί για τους δύο με τρεις μήνες που απαιτούσε το νοσοκομείο για να προχωρήσει στην εγχείρηση, εγώ τον παρακάλεσα να προχωρήσει το ταχύτερο δυνατόν, μιας που δεν ήθελα να χάσω και το φθινόπωρο μου, εκείνος δέχτηκε και μάλιστα χωρίς να δεχτεί να μου πάρει χρήματα και μέσα σε δύο βδομάδες με έβαλε στο χειρουργείο. Η εγχείρηση κράτησε πέντε ώρες, από τρεις με τέσσερις που κρατάει συνήθως ένα τετραπλό by-pass. Και μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω, ότι ο εκπληκτικός αυτός άνθρωπος με είχε σώσει από του Χάρου τα δόντια, καθώς λόγω των φαρμάκων που έπαιρνα, το αίμα μου δεν έπηζε και χρειάστηκε τρομερή προσπάθεια εκ μέρους του και απίστευτες φιάλες αίματος για να ολοκληρώσει την εγχείρηση.
Η εγχείρηση πήγε μια χαρά, εγώ ανάρρωνα με τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς και σε δεκαπέντε μέρες πήγα και διακοπές στην Πελοπόννησο, όπου συνέχισα να περπατάω καθημερινά, πράγμα που απαιτείτο για την αποθεραπεία μου. Βέβαια από τότε οφείλω να περπατάω αρκετά χιλιόμετρα καθημερινά για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου, πράγμα όμως που δεν με χαλάει καθόλου, αφού λατρεύω το περπάτημα. Και έτσι πέρασε άλλος ένας χρόνος και τότε επιτέλους έσπασα.
Είχαν περάσει εικοσιένα ολόκληρα χρόνια από τότε που έκανα την πιο ηλίθια ευχή της ζωής μου και κόλλησα τον ιό. Και όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα παρακαλέσει ποτέ την Δύναμη να τον πάρει από πάνω μου, γιατί γνώριζα ότι οι ευχές πρέπει να πληρώνονται. Εικοσιένα ολόκληρα χρόνια φυλακισμένος και ξαφνικά άρχισα να κλαίω γοερά και να τον παρακαλάω να με απαλλάξει επιτέλους από το μαρτύριο τούτο. Αρκετά νομίζω είχα πληρώσει για την βλακεία μου..
Δεκαπέντε μέρες μετά ένας φίλος με πήρε τηλέφωνο και μου πρότεινε να διαβάσω το «Αντίο AIDS!» της Μαρίας Παπαγιαννίδου. Πήγα την ίδια μέρα, ήταν δεκαπέντε Ιανουαρίου του 2009, το αγόρασα και το διάβασα μονορούφι. Το άφησα να κυλήσει στο κρεβάτι, άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα, κοίταξα ψηλά, είπα ξέπνοα σε ευχαριστώ Κύριε, πήρα από το ντουλάπι όλα τα φάρμακα που επί οκτώ χρόνια έπαιρνα και δηλητηρίαζα το κορμί μου και τα άφησα να κυλήσουν στο καλάθι των αχρήστων. Η ζωή μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου, οι αποκαλύψεις άρχισαν να πυρπολούν το μυαλό μου η μία πίσω από την άλλη κ αι αμέσως μετά έπεσα σε κατάθλιψη για τρεις ολόκληρους μήνες.
Για άλλη μια φορά εγώ ήμουν υπεύθυνος για τα προβλήματά μου.
Και βέβαια στο βιβλίο διάβασα αυτό που ενδόμυχα γνώριζα και εγώ και μάλιστα εξ εμπειρίας και που απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ , γιατί τότε ο κόσμος που πίστευα ότι στηρίζεται πάνω σε αρχές, απλά θα κατάρρεε και μόνο το χάος θα έμενε για να τον αντικαταστήσει. Διάσημοι ερευνητές μεταξύ αυτών και ο Ντούισπεργκ ισχυριζόντουσαν ότι ο ιός δεν υφίσταντο καν. Πρωτεργάτης μάλιστα στην επίθεση αυτή εναντίον του ιού και των πολυεθνικών ήταν και ένας απίστευτος έλληνας από το πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, ο Δόκτωρ Μανιώτης. Αυτός εξ αρχής ισχυριζόταν ότι ο Gallo ήταν ένας απίστευτα κενόδοξος άνθρωπος που ήθελε να ανακαλύψει οπωσδήποτε ένα ιό. Αυτό θα του εξασφάλιζε βέβαια δόξα και χρήμα και έτσι θα πραγματοποιούσε και αυτός το αμερικανικό του όνειρο. Βέβαια αργότερα πολλοί από τους κορυφαίους ερευνητές αναγκάστηκαν να πάρουν τα λόγια τους πίσω, αφού οι Φαρμακευτικές τους έκαναν απίστευτες επιθέσεις και φυσικά απειλούσαν ευθέως να τους στραγγαλίσουν επαγγελματικά, αν συνέχιζαν να τους εναντιώνονται.
Τον τελευταίο καιρό συζητούσα αρκετά με ένα φίλο γιατρό και μου έλεγε ότι ο ιός ελλοχεύει μέσα στο σώμα (όπως στη δική μου περίπτωση) και ότι μπορεί να βγει στην επιφάνεια μετά από εικοσιπέντε, τριάντα η και σαράντα χρόνια ακόμα. Έβρισκε απαντήσεις για όλα αλλά έμεινε σιωπηλός όταν του θύμισα ότι όλα αυτά ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα όταν ο Gallo έπεσε πάνω σε αρκετές υποθέσεις ανθρώπων (κατά σύμπτωση όλοι ομοφυλόφιλοι) με διαλυμένο ανοσοποιητικό σύστημα και ανάπτυξη πολλαπλών καρκίνων και ειδικά του τύπου σάρκωμα Kaposi. Αμέσως μυρίστηκε αίμα και όρμησε να βρει τον πολυπόθητο ιό. Βέβαια αν το θέλω του δεν ήταν τόσο ανικανοποίητο και το ένστικτό του τόσο θολωμένο από το θέλω του, θα έβλεπε αμέσως την αλήθεια. Και η αλήθεια βέβαια ήταν πεντακάθαρη και ήταν πάντα μπροστά του, οπότε υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να τα γνώριζε όλα αυτά εξ αρχής, αφού δεν φαινόταν τόσο ηλίθιος, αντιθέτως μάλιστα..
Μετά από χιλιάδες χρόνια και μετά από την σεξουαλική επανάσταση των παιδιών των λουλουδιών της δεκαετίας των εξήντα, ήρθε η ώρα μια δεκαετία αργότερα να κάνουν και οι gay την δική τους σεξουαλική επανάσταση. Έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία είχαν τους δικούς τους χώρους που μπορούσαν να πιουν, να φλερτάρουν και να χορέψουν ελεύθερα, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς , αφού αυτό το δικαίωμα το είχαν αποκτήσει μέσα από μεγάλες μάχες. Και όπως σε όλες τις επαναστάσεις και μπροστά στην απόλυτη ελευθερία που βίωναν, απλά έφτασαν στο άλλο άκρο, αυτό της κατάχρησης. Από την Castro street του Σαν Φραντσίσκο και την down town του Λος Άντζελες, μέχρι το Greenwich Village και το Soho της Νέας Υόρκης, χιλιάδες νέοι βίωναν ένα απίστευτο πανηγύρι. Κάθε βράδυ και για μήνες η και χρόνια ακόμη, πήγαιναν στα gay bars και έπιναν, κάπνιζαν (και όχι μόνο τσιγάρα..) και χόρευαν μέχρι το πρωί. Κατόπιν έπαιρναν τον σύντροφο της βραδιάς και ολοκλήρωναν την νύχτα με σεξ και ναρκωτικά (κατά προτίμηση poppers) μέχρι πρωίας.
Ήμουν στα δεκαεννιά μου όταν έκανα και εγώ την σεξουαλική μου επανάσταση. Για τρείς μήνες και για ώρες κάθε βράδυ (συνήθως μέχρι πρωίας) χαιρόμουν το σεξ, χωρίς να ανακατεύω τσιγάρα , ποτό η ναρκωτικά οποιουδήποτε είδους. Μόνο σεξ. Στους τρεις μήνες πάνω κατέρρευσα. Δεν τα μπορούσα όλα μαζί. Είχα την σχολή μου και τον αθλητισμό. Και επειδή είχα μάθει να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου πρώτα και μετά ακολουθούσε η διασκέδαση, έκοψα το σεξ. Η τουλάχιστον το συνέχισα μια –δυο φορές την βδομάδα, όσο άντεχα δηλαδή, για να μπορώ να αντεπεξέλθω σε όλα, σε ένα καλό επίπεδο.
Φανταστείτε λοιπόν τι συνέβη σε αυτά τα παιδιά στην Αμερική. Απλά μετά από κάποιους μήνες το ανοσοποιητικό τους σύστημα, κατέρρευσε. Το ποτό μαζί με το ξενύχτι, τα poppers (που μετά από συχνή χρήση καταστρέφουν τα κύτταρα του εγκεφάλου) και το σεξ χωρίς προφύλαξη, που προφανώς τους κληροδότησε και δύο-τρία «παράσημα» στον καθένα, τους έφερε όλους στα πρόθυρα της διάλυσης. Με παντελώς καταστραμμένο το ανοσοποιητικό τους σύστημα, καρκίνοι και άλλες αρρώστιες άρχισαν να τους θερίζουν και να τους σκοτώνουν σαν μύγες.
Αυτή είναι όλη η ιστορία μας αγαπητοί μου, είναι εντελώς ξεκάθαρη και εκεί θα έπρεπε να είχε τελειώσει το όλο θέμα. Οποιοσδήποτε λογικός γιατρός θα τους έκανε μερικές απλές ερωτήσεις και θα έβρισκε αμέσως την σύνδεση που χρειαζόταν. Όχι όμως και ο Gallo που δίψαγε για δόξα και χρήμα. Και εκεί αντί να του τραβήξουν το αυτί και να τον στείλουν σπίτι του, ξαφνικά εμφανίστηκαν απροσδόκητοι σύμμαχοι και τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία..
Και πρώτα από όλους με ουρανομήκεις ζητωκραυγές ήρθε προς βοήθειά του, η απίστευτη Χριστιανική δεξιά, δοξάζοντας τον Κύριο για τον ιό της καταστροφής που έστειλε εναντίον των μισητών και βδελυρών ομοφυλόφιλων για να τους αφανίσει όλους, όπως έκανε και τότε στα Σόδομα και Γόμορρα εναντίον των τότε αμαρτωλών. Ναι. Είναι η ίδια Χριστιανική Δεξιά που με τα χρήματα που μοιράζει δεξιά και αριστερά και με τους πολιτικούς που επηρεάζει (sic) , έχει περάσει σε αρκετά σχολεία της Αμερικής, εν έτη 2010, τη γραμμή της, να διδάσκεται δηλαδή, ότι ό κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεούλη σε έξι μέρες και ότι βέβαια ο άνθρωπος είναι το τελειότερο δημιούργημά του και το κέντρο της δημιουργίας του. Και βέβαια το επόμενο βήμα τους ήταν να αγωνιστούν λυσσαλέα ώστε να μην διδάσκεται στα σχολεία η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Μα και τι ηλίθια θεωρία είναι και αυτή; Δεν είναι ξεκάθαρο, ότι ο Άνθρωπος προσεδαφίστηκε μια ωραία πρωία πάνω στη Γη, που και βέβαια είναι το κέντρο του σύμπαντος, σταλμένος από τον Θεούλη που είχε φροντίσει πριν να δημιουργήσει και την Εύα, κόβοντας απλά το ένα πλευρό του Αδάμ; Και τι τέλεια αυτή η παλαιά Διαθήκη! Και πως τα εξηγεί όλα έτσι όμορφα και εμπεριστατωμένα!
Από δίπλα όρμησαν τα τσακάλια που μυριστήκαν αίμα. Οι πολυεθνικές φαρμάκων δηλαδή. Και ο κύκλος έκλεισε όταν στο τραπέζι έκατσαν και οι πολιτικοί, που ένας πιθανός ιός θα τους ερχόταν σαν μάννα εξ ουρανού, αφού θα τους έλυνε τα χέρια και θα ησυχάζανε μια και καλή με όλες τις σεξουαλικές επαναστάσεις, που τις τρέμανε και τους είχαν φέρει στα όρια τους. Η ελευθερία του σεξ είναι ότι τρομάζει περισσότερο ένα πολιτικό καθεστώς, μιας που αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο των πολιτών. Και ελεύθεροι και σκεπτόμενοι πολίτες είναι επικίνδυνοι πολίτες για όλα τα καθεστώτα. Για να καταλάβετε πόσο πολύ τρέμουν οι πολιτικοί το σεξ, ανοίξτε την τηλεόραση σας ας πούμε σε prime time. Δηλαδή οκτώ με δώδεκα το βράδυ. Μετρήστε σε όλα τα κανάλια πόσες δολοφονίες παρακολουθούν τα αθώα μάτια των παιδιών σας, παρόλο το ψυχολογικό βάρος που μπορεί να έχει αυτό στη Ψυχούλα τους. Και τώρα μετρήστε πόσες σκηνές σεξ έχει. Ακριβώς. Συνήθως καμία. Τόσο πολύ το τρέμουν. Και η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Το καλό σεξ απελευθερώνει τον άνθρωπο. Σε κάνει να βλέπεις άστρα. Είναι από μόνο του μια απίστευτη εμπειρία. Αρκετοί άνθρωποι παίρνουν ειδικά ναρκωτικά για να μπορέσουν να δουν πιο καθαρά μέσα τους η να συναντήσουν ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον Θεό. Το ίδιο ακριβώς μπορείς να πετύχεις μετά από μία επιτυχημένη συνεδρία σεξ. Το σεξ μπορεί να σε ταξιδεύσει σε κόσμους μαγικούς και να σε βοηθήσει να αναπτύξεις τον εγκέφαλο σου. Το σεξ από μόνο του μπορεί να σε κάνει ένα ευτυχισμένο άνθρωπο, αρκεί να το κάνεις με συναίσθημα και δόσιμο προς τον άλλο και όχι εγωιστικά. Αν δε το κάνεις και με τον άνθρωπο που αγαπάς, τότε η εμπειρία οξύνεται ακόμη πιο πολύ. Αρκεί βέβαια την ώρα που το γεύεσαι, να μην μεταφέρεις μέσα σου, τις ενοχές που δύο χιλιάδες χρόνια του αγαπητού Χριστιανισμού, φρόντισαν να σε εξουθενώνουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Πιστεύω με όλη την δύναμη της καρδιάς μου ότι το σεξ είναι το μεγαλύτερο δώρο της Δύναμης προς τον Άνθρωπο. Ρωτήστε και τα Δελφίνια, σίγουρα κάτι θα έχουν να σας διηγηθούν.
Το πάζλ είχε ολοκληρωθεί. Οι παίκτες είχαν πάρει τις θέσεις τους στο τραπέζι και η μοίρα των ανθρώπων είχε για άλλη μια φορά σφραγιστεί εν αγνοία τους.
Οι Ευρωπαίοι βέβαια δεν μπορούσαν να μείνουν έξω από το παιχνίδι. Ο Montagner διεκδίκησε το μερίδιο της δόξας του, οι ευρωπαϊκές φαρμακευτικές πήραν τα ποσοστά που τους ανήκαν, ο ιός για να στηριχτεί σαν ιδέα, μετεξελίχθη σαν ιός που μεταδίδεται με την σεξουαλική επαφή η με το αίμα και δεν είχε να κάνει πια τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, αλλά με όλο τον ενεργά σεξουαλικό πληθυσμό και η αγαπητή Χριστιανική δεξιά ήταν ώρα να κάνει στην άκρη, αφού βοήθησε όσο μπορούσε, για να εδραιωθεί ο φόβος στους ανθρώπους, από τον Θεό τιμωρό που χτυπάει αλύπητα όλους τους ανώμαλους σάτυρους. Αρκετή ηδονή είχαν πάρει εξάλλου από την εξολόθρευση τόσων αμαρτωλών..
Και αφού το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή, έγινε το έλα να δεις. Πόσες οικογένειες διαλύθηκαν, πόσες ψυχούλες χάθηκαν, πόσα απίστευτα δράματα παίχτηκαν από ανθρώπους που ήταν παντελώς αθώοι και ξαφνικά τους είπαν ότι είχαν τον ιό, πόσα εγκλήματα πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους πληγωμένους και τρομοκρατημένους και πόσες αυτοκτονίες πραγματοποιήθηκαν προς χάριν του φοβερού και τρομερού ιού, ποτέ κανείς δεν θα σας το πει.
Και όλοι αυτά τα εκατομμύρια των θανάτων δεν καταγράφτηκαν ποτέ σαν αποτέλεσμα του ιού. Αυτό βλέπετε δεν το επιθυμούσαν οι ειδήμονες. Θα ήταν άσχημη διαφήμιση..
Και αυτό που στο τέλος έμεινε, ήταν μια κοινωνία σε αποσύνθεση, κλεισμένη, αποκομμένη και τρομοκρατημένη, μιας που όλο αυτό είχε να κάνει με δύο ταμπού που ισχύουν σχεδόν σε όλες τις κοινωνίες. Συναισθηματική προδοσία και σεξ.
Μέσα στα συντρίμμια κάποιοι κάνανε πάρτι. Όλοι τους οι στόχοι είχαν επιτευχθεί, όλα τους τα μέτρα είχαν περάσει, ο κόσμος στεκόταν άναυδος και τρομοκρατημένος, το σεξ είχε δαιμονοποιηθεί, η σεξουαλική επανάσταση στεκόταν σε αποκαΐδια και ο κόσμος σε αυτό τον τομέα είχε γυρίσει δύο αιώνες πίσω. Η μεγαλύτερη γενοκτονία όλων των εποχών θα ολοκληρωνόταν με πάνω από ογδόντα εκατομμύρια αθώα θύματα, η μέγιστη πλειοψηφία των οποίων ήταν ομοφυλόφυλοι.
Κανένας ερευνητής δεν τολμούσε να μιλήσει, αφού όλα τα εργαστήρια χρηματοδοτούνταν από τις πολυεθνικές που παρήγαγαν τα φάρμακα, που τους έφερναν δισεκατομμύρια κάθε χρόνο. Και οι πολιτικές ηγεσίες ήταν κατευχαριστημένες, αφού είχαν καταφέρει να χειραγωγήσουν πλήρως τους τρομοκρατημένους πολίτες τους. Ένας τρομοκρατημένος άνθρωπος είναι πανεύκολο να χειραγωγηθεί και να κατευθυνθεί προς όποια κατεύθυνση θες να τον σύρεις. Είναι σαν το πρόβατο που υπακούει σε όλες τις διαταγές.
Το μόνο που έμενε στις φαρμακευτικές ήταν να καλύψουν απόλυτα τα ίχνη τους. Βλέπετε το οικοδόμημα τους είχε ρωγμές και πολλά αναπάντητα ερωτήματα και κάποιοι ασθενείς, ειδικά οι ομοφυλόφιλοι, που ήταν και εξοστρακισμένοι από την κοινωνία και δεν είχαν να χάσουν και τίποτα μπορεί να άρχιζαν τα ερωτήματα και τις δηλώσεις. Και όπως ξέρετε όλοι καλά, όταν ένας gay σε πιάσει στο στόμα του δεν σε ξεπλένει ούτε ο Πηνειός. Έτσι φρόντισαν να τους το κλείσουν. Με χρήμα. Μπόλικο χρήμα. Και έτσι οι φαρμακευτικές που κέρδιζαν δυόμιση χιλιάδες Ευρώ κάθε μήνα από τον κάθε ασθενή του Aids (ναι τόσα λίγα!), πέρασαν γραμμή στις κυβερνήσεις να δώσουν εξακόσια πενήντα ευρώ τον μήνα σε κάθε οροθετικό, χωρίς καμία άλλη ερώτηση. Μόνο με την κατάθεση του θετικού τεστ. Έτσι όλες οι κυβερνήσεις του Δυτικού κόσμου, με ένα απίστευτο συντονισμό και σε χρόνο ρεκόρ, έδωσαν αυτό το επίδομα σε κάθε οροθετικό που τους το ζήτησε. Έχετε ξαναδεί να γίνετε κάτι παρόμοιο σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας; Ακόμα και η αθάνατη Ελλάδα που για να σου δώσει ένα ευρώ, πρέπει να έχεις το ένα πόδι στον τάφο, αντεπεξήλθε ακαριαία στο χρέος της.. Και όχι μόνο αυτό αλλά αν ένας οροθετικός επιμείνει, του δίνουν και μια σύνταξη από πάνω, άλλων εφτακοσίων ευρώ. Δηλαδή ο κάθε οροθετικός μπορεί να πάρει και χίλια τριακόσια πενήντα ευρώ το μήνα, απλά για να καταπνίξει την λύπη του για τα φάρμακα που είναι αναγκασμένος να πάρει για όλο το υπόλοιπο της ζωής του. Ε βέβαια δεν είναι ανάγκη να παραμείνει στην μιζέρια της Αθήνας. Θα μπορούσε με αυτά τα λεφτά να πάει και στις Σεϋχέλλες που η ζωή είναι και λιγότερο αγχωτική.
Γιατί οι πολιτικοί μας πήραν αυτές τις αποφάσεις άραγε, αφού σε άλλες χειρότερες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα σφικτοί; Και γιατί να μην την πάρουν; Αυτοί πάντα κάτι κερδίζουν από την συνεργασία τους με την κάθε πολυεθνική που διακινείται στην Ελλάδα. Η περίπτωση της Siemens μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε πλήρως το πλαίσιο συνεργασίας... Εξάλλου και ένα καλό πρόσωπο δείχνουν, αλλά και τα λεφτά δεν τα πληρώνουν οι ίδιοι. Τα πληρώνετε εσείς. Όπως και τόσα-τόσα άλλα.. Γι’αυτό και ξεχωρίζουμε ως Εύνομο κράτος, που έχει να επιδείξει απίστευτα αποτελέσματα σε όλους γενικά τους τομείς.
Εννοείται ότι τα ίδια έγιναν σε κάθε χώρα της δύσης. Έτσι για να μην έχετε κανένα ενδοιασμό για το πώς παίρνονται οι αποφάσεις στα κλειστά δωμάτια της αγαπημένης μας Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που κινούν τα νήματα.
Και τα κίνησαν με ταλέντο ομολογώ. Οι ομοφυλόφιλοι και όχι μόνο, με τα χίλια τόσα ευρώ στην τσέπη, αποφάσισαν να παίξουν τον ρόλο των τεθλιμμένων θυμάτων, που έπεσαν για μια ακόμη φορά θύματα της κακής τους μοίρας και που τελικά αποφάσισαν να αποσυρθούν στα Bar για να πνίξουν τον πόνο τους στο ποτό και ποιος ξέρει τι άλλο.. Κλασσική Ελληνική τραγωδία δηλαδή, πολύ αγαπημένη μορφή Θεάτρου, για όλη την Δύση, που λατρεύει οτιδήποτε Αρχαιοελληνικό.
Και αφού κάθε φωνή αντίστασης στο Δυτικό μέτωπο σιώπησε, οι Πολυεθνικές των Φαρμάκων ετοίμασαν το νέο τους πλάνο επέκτασης. Οι δουλειές και τα κέρδη αύξαιναν, αλλά η Δύση ως αγορά, έμοιαζε να πιάνει τα όριά της. Εξάλλου τα φάρμακα υπόσχονταν να κρατάνε τους ασθενείς ζωντανούς όλη τους την ζωή, άρα τα κέρδη εκεί θα παραμένανε σταθερά. Χρειαζόντουσαν νέα εδάφη επέκτασης αλλά και καινούργιες πηγές τρόμου, γιατί ο κόσμος έμοιαζε να μην τρομοκρατείται πλέον τόσο από τον ιό, που έμοιαζε να έχει χάσει την δύναμη του να σκοτώνει και άρα να τρομοκρατεί. Και έτσι κάνανε απόβαση σε όλες τις υποβαθμισμένες γωνιές του κόσμου και ειδικά στην πολύπαθη την Αφρική. Και εκεί που ο κόσμος επί χρόνια πέθαινε σαν τις μύγες από την ελονοσία και την έλλειψη καθαρού νερού και τροφής, τώρα όλοι αυτοί οι θάνατοι ήταν φανερό ότι προέρχονταν από αυτή την μάστιγα του αιώνα, την κατάρα του Θεού, το Aids. Κακόμοιροι Αφρικανοί, τι κακό κάνατε και ανακάλυψαν οι λευκοί την ήπειρό σας;
Και από την άλλη, τα χαϊβάνια στην δύση ανάσαιναν ανακουφισμένα, που το δικό τους το σύστημα υγείας ήταν τόσο καλό και ήλεγχε την αρρώστια, επιτρέποντες τους λιγότερους δυνατούς θανάτους, ενώ οι πρωτόγονοι της Αφρικής για άλλη μια φορά αποδείχτηκαν ανίκανοι να χτίσουν ένα αποτελεσματικό κράτος δικαίου και πρόνοιας, για να προστατεύσουν τους πολίτες τους, που τώρα πέθαιναν σαν τις μύγες από το Aids και όχι βέβαια από το μολυσμένο νερό και την έλλειψη τροφής. Ναι η ζωή είναι μια κωμικοτραγωδία. Κάτι ξέρουμε και εμείς οι Έλληνες..
Αφού οι Πολυεθνικές είδαν ότι κανείς σοβαρός αντίπαλος δεν τους αμφισβητούσε πια και τα είχαν καταφέρει πέρα από κάθε προσδοκία , έγιναν πιο greedy από ποτέ. Διψάγανε για χρήμα και για να το αποκτήσουν, αρκεί να τρομοκρατούσαν άγρια και κατά τακτά χρονικά διαστήματα τον κόσμο. Αυτός ο φόβος εξάλλου θα βοηθούσε πάντα και τις πολιτικές εξουσίες να κρατάνε τα γκέμια του κόσμου πιο εύκολα και να τον κατευθύνουν πάντα προς τις αποφάσεις που θα ήθελαν να πάρουν. Και μυστηριώδεις θανατηφόρες αρρώστιες άρχιζαν να εμφανίζονται, όπως η νόσος των αγελάδων και η νόσος των κοτόπουλων και η νόσος των πτηνών και πάει λέγοντας. Κάθε φορά κάποιες άτυχες βιομηχανίες κλείνανε και κάθε φορά ο κόσμος πέρναγε και από ένα απίστευτο σοκ πανικού. Διότι ζαγάρια θέλουν να διοικούν και ζαγάρια κατασκευάζουν. Στο τέλος πια οι πολυεθνικές το έχασαν εντελώς, αφού πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν πια, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα και έδωσαν στις κυβερνήσεις να μοιράσουν στον κόσμο κάποια δισεκατομμύρια ορούς , για να γλυτώσουν λέει από την θανατηφόρα πανδημία των χοίρων, H1Ν1. Το όλο πράμα βρώμαγε τόσο, που γιατροί από όλο τον κόσμο είπαν αϊ σιχτίρ πια και όσοι άτυχοι πήραν τον ορό βρέθηκαν ξαφνικά να περπατάνε και να κοιμούνται όρθιοι. Βέβαια αυτό τους έκανε έξαλλους, γιατί οι άτυχοι άνθρωποι είχαν προγραμματίσει να πάνε για ψώνια σtο Harrods και ξαφνικά βρεθήκανε να ψωνίζουν στο Mark and Spencer. Ε αρκετά! Αυτό δεν μπόρεσαν να το αντέξουν. Όλα έχουν και ένα όριο σε αυτή την ζωή πια!
Μετά από αυτό φαίνεται ότι θα γλυτώσουμε για λίγο από τα ηλεκτροσόκ των Φαρμακευτικών. Ε ας αρκεστούν για λίγο μόνο στο Αids που είναι και η πιο ασφαλής και αποδοτική τους κομπίνα. Φαταούλες πια.
Όσο για μένα κόντεψα να πεθάνω, γιατί η αγαπητή ικανότατη γιατρός που με παρακολουθούσε στο δημόσιο νοσοκομείο και μου έκανε γενικές εξετάσεις κάθε τρεις μήνες, δεν σκέφτηκε ποτέ να κοιτάξει τις τιμές της χοληστερίνης , που ολοφάνερα τα χημικά που μου έδινε επί οκτώ χρόνια, είχαν σαν παρενέργεια να την οδηγούν στα ύψη. Και έτσι βρέθηκα εγώ να αθλούμαι και ταυτόχρονα να έχω ασφυκτικά μπλοκαρισμένες όλες μου τις αρτηρίες. Αλλά βέβαια για αυτήν ήμουν πάντα ένας από αυτούς τους Ειτζικούς (κάτι σαν λεπρός δηλαδή), που ήταν καταδικασμένοι στον Καιάδα και που αυτή η ηρωίδα μας έκανε την μεγάλη τιμή να ασχολείται μαζί μας και που εμείς, τα φτωχά και δυστυχισμένα παιδιά, της οφείλαμε βέβαια απόλυτη αφοσίωση, πίστη και ευγνωμοσύνη για το θεάρεστο έργο της . Ε βέβαια έπαιρνε και ένα δεύτερο μισθό από τις φαρμακευτικές, για τα φάρμακα που μας χορηγούσε, αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θεάρεστο έργο θα έπραττε η αγνή αυτή ψυχή και χωρίς κανένα οικονομικό όφελος. Ο well…
Αυτά ήταν λοιπόν αγαπητοί μου όσα αρνιόμουν να παραδεχτώ επί χρόνια. Γιατί τότε πως θα άντεχα να ζω σε ένα τέτοιο κόσμο; Αλλά τώρα μετά από όλα αυτά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αντέχω μια χαρά, διότι τώρα γνωρίζω ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνεται καλύτερος αν δεν επιζητεί μονίμως την αλήθεια. Και εγώ έκανα πριν μερικά χρόνια μια ευχή που δεν την μετάνιωσα ποτέ και επεξηγεί όλα αυτά που συνέβησαν κατόπιν στη ζωή μου, ώστε τελικά να καταφέρω να ξυπνήσω από τον ύπνο του δικαίου. Του είπα, Κύριε δεν με νοιάζει πόσα χρόνια θα ζήσω, αρκεί κάθε μέρα της ζωής μου και μέχρι τον θάνατό μου να γίνομαι καλύτερος Άνθρωπος. Και η καλή Δύναμη με βοηθάει όσο μπορεί για να πραγματοποιηθεί και αυτή η ευχή. Ακόμα και αν χρειαστεί να σταματήσει για λίγο η καρδιά μου.. Τώρα είμαι πιο έτοιμος από ποτέ για αυτά που αισθάνομαι ότι έρχονται. Γιατί η Μάνα Γη φροντίζει πάντα να επαναφέρει την ισορροπία όταν αυτή χαθεί. Και αυτή την στιγμή οι άνθρωποι δεν είναι πια Άνθρωποι , αφού εξ ορισμού ο Άνθρωπος, Άνω Θρώσκει και μόνο αυτό δεν συμβαίνει στις μέρες μας.
Είναι όντα με μορφή ανθρώπου, χωρίς όμως αισθήματα και ψυχή. Ο ορισμός Κατσαρίδες που τους αποδόθηκε, αδικεί κατάφωρα τα κακόμοιρα τα αρθρωτά πλάσματα. Αλλά επειδή αρκετούς από εμάς μας τρομάζουν και μας αηδιάζουν, σκέφτηκα ότι αυτός ο ορισμός θα τους κάλυπτε κατά κάποιο τρόπο. Ας σκεφτούμε ότι τα απάνθρωπα δίποδα πλάσματα, είναι απλά χίλιες φορές πιο σιχαμένα , βδελυρά και επικίνδυνα από τις πραγματικές κατσαρίδες.
Οι καιροί όντως μοιάζουν πολύ δύσκολοι για την ανθρωπότητα. Η πραγματική Δημοκρατία οπισθοχωρεί σε όλα τα μέτωπα, αφού πολύ λίγοι άνθρωποι μαζεύουν πολύ μεγάλη δύναμη και την χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα. Οι φαρμακευτικοί γίγαντες, τα τελευταία τριάντα χρόνια, συνεχίζουν να εξελίσσουν το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, χωρίς να φαίνεται κανείς διαθετημένος να τους σταματήσει. Και πώς να γίνει αυτό όταν μοιάζει ότι όλα αυτά έχουν γίνει σε αγαστή συνεργασία, με τα σκοτεινά κέντρα της εκτελεστικής εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Οι άνθρωποι που κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες της ανθρωπότητας, μοιάζει να μην πολυενδιαφέρονται και πολύ για τους συνανθρώπους τους. Και έτσι οι πάμπλουτοι αυτού του κόσμου, μαζί με τα μεγαλοστελέχη των πολυεθνικών , τις διεφθαρμένες πολιτικές εξουσίες , τους μεγαλοεκδότες του τύπου και τα ιερατεία όλων των γνωστών μονοθεϊστικών θρησκειών, δουλεύουν σε αγαστή συνεργασία, υπηρετώντας αποκλειστικά τον Θεό του χρήματος και τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες. Μέσα σε αυτή την συνεχή προσπάθεια τους για δόξα, χρήμα και δύναμη, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν μετατραπεί σε άκαρδα πλάσματα, που σε τίποτα δεν θυμίζουν πια ανθρώπους. Έχουν την αίσθηση ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τους ίδιους και η δύναμη που αποκτούν τους δίνει μια αίσθηση αλαζονικής αθανασίας. Τίποτα πιο παραπλανητικό από αυτό. Η καταστροφή τους θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένουν. Η Γη εξάλλου ξέρει να περιμένει και να τιμωρεί αυτούς που δεν την σέβονται…
Όσο για τους ανθρώπους, θα πρέπει να επιζητούν πάντα την αλήθεια, όσο τρομακτική και αν είναι αυτή. Μόνο η αλήθεια βοηθάει τις κοινωνίες να κάνουν τα βήματά τους προς τα μπροστά. Δεν πρέπει ποτέ να περιμένεις από τον άλλο να σου προσφέρει έτοιμες τις απαντήσεις. Αυτές πρέπει να τις ψάχνει ο καθένας μέσα του. Και ας μην τρομάζουν από την δύναμη του κακού που μοιάζει ακατανίκητη , γιατί θα πρέπει να θυμούνται ότι στις πραγματικά δύσκολες στιγμές που μας περιμένουν όλους, οι άνθρωποι χωρίς αισθήματα και ψυχή, είναι αυτοί, που στην πρώτη μεγάλη κρίση, θα διαλυθούν στον άνεμο και δεν θα αφήσουν τίποτα πίσω τους , σαν να μην περπατήσανε ποτέ πάνω σε αυτή την γη…
