Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Και εκεί που θα πέσω θα είναι στην αγκαλιά του Θεού!

Και εκεί που θα πέσω θα είναι στην αγκαλιά του Θεού.
Πολύ όμορφο ακούγεται αν εξαιρέσουμε την ωραιοπάθεια που εκπέμπει.  Επίσης θεωρώ ότι θα ήταν πιο τολμηρό αν,  όταν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το άλμα στο κενό  δεν χρησιμοποιήσουμε τον Κύριο σαν δίχτυ ασφαλείας.  Γιατί  το άλμα στο κενό αποκτά επικινδυνότητα  και άρα γοητεία και αξία, όταν δεν Του ζητούμε να  τοποθετηθεί  από κάτω, ώστε να μας αρπάξει στην αγκαλιά Του όταν εμείς πέσουμε.
Ο Όσσο έχει πει πραγματικά υπέροχες αλήθειες, αλλά που και που του ξεφεύγει και κάποιο σχόλιο όπως αυτό   ότι η ομοφυλοφιλία δημιουργείται στα θρησκευτικά τάγματα,  αφού εκεί μάλλον την συνάντησε και  ο ίδιος και  που απορεί κανείς πως το έκανε. 
Τα τελευταία 2.000 χρόνια με την έλευση του Χριστιανισμού, η σεξουαλικότητα του ανθρώπου και το ίδιο το κορμί του δέχτηκε μια ανηλεή επίθεση. Όσοι σεξουαλικά βρέθηκαν στη λάθος μεριά , ήξεραν ότι δεν θα έπρεπε να θεωρείτο δεδομένο, ότι  ο ήλιος  θα ανέτειλε και το επόμενο πρωί για τους ίδιους. Και έτσι με την πρώτη ευκαιρία γινόντουσαν μισθοφόροι και  έπαυε η πίεση από την κοινωνία και την οικογένεια  να παντρευτούν και να ευτυχήσουν  με την αγαπημένη τους γυναικούλα. Αν υπήρχε πειρατικό, μπάρκαραν σε αυτό και ησύχαζε ο νους και η ψυχή τους. Δεν τους έπεφτε δε και καθόλου άσχημο το μέλλον που προδιαγραφόταν  για τους ίδιους. Περισσότερο ανυπομονησία θα έλεγα αισθανόντουσαν για αυτό που τους περιμένει.  
Φαντάζεστε ένα ετεροφυλόφιλο, ενώ γνωρίζει τι γίνεται στα πλοία, ζώντας μέσα σε ένα αποκλειστικά ανδρικό περιβάλλον  για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, να πάει να γίνει πειρατής; Ποιος θέλει να πάει να πέσει μόνος του μέσα στο λάκκο με τα φίδια;
Το ίδιο ισχύει και με την θρησκεία.  Δεν πάει ο πιστός να γίνει ιερέας η καλόγερος και εκεί ανακαλύπτει τις χαρές της ομοφυλοφιλίας, αλλά αντιθέτως πάει εκεί γιατί αυτόματα παύει η μαμά να τον πρήζει  με το πότε θα παντρευτεί να της χαρίσει και εγγονάκια, πράμα το οποίο μέσα στο μυαλό του δεν αποτελεί την τέλεια έκφανση της ευτυχίας πάνω σε αυτή την γη. Και σίγουρα βέβαια πάει γιατί έχει και την πίστη του.
Αλλά όπως κάνει την μοιραία κίνηση, καθώς δεν έχει μετρήσει όλες τις παραμέτρους του εγχειρήματος, βρίσκει τον εαυτό του προ ασχήμων εκπλήξεων. Διότι η θρησκεία,  στην ιεραρχία της οποίας επισήμως εντάχτηκε, του δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι αμαρτωλός και καταραμένος από τον Θεό στον οποίο πιστεύει. Και ισχύει το ίδιο είτε υπηρετεί στον Χριστιανισμό, είτε στον Ιουδαϊσμό, είτε στον Μουσουλμανισμό , είτε τέλος στον Ινδουισμό. Και αυτός ό άνθρωπος είτε θα αποδεχτεί τον εαυτό του, θα τον αγαπήσει και θα αποχωρήσει από το ιδιαίτερα ανθυγιεινό  περιβάλλον  για την ψυχή του, είτε θα παραμείνει  και θα μάθει να μισεί τον εαυτό του για αυτό που είναι  και στο τέλος βέβαια θα καταλήξει υποκριτής και σαδομαζοχιστής.
Και έτσι παρακολουθούμε με οδύνη, ότι η εκκλησία μας είναι έτσι ιεραρχημένη ώστε να ευνοεί στο ανέβασμα τους αυτούς που παίρνουν την λάθος απόφαση για την ζωή τους. Διότι αν είσαι  ομοφυλόφιλος η άγαμος ετεροφυλόφιλος (και άρα δεν διαθέτεις μια  σχέση μέσα στην οποία  μπορείς να εκφράσεις ήρεμα και ελεύθερα την σεξουαλικότητα σου, σεβόμενος τον εαυτό σου και τον/την  σύντροφό σου ) μπορείς να ανέβεις τις σκάλες της ιεραρχίας και να γίνεις ένας σεβάσμιος ηγούμενος η δεσπότης  η και πατριάρχης αν θέλετε. Αλλά όσο ανεβαίνεις τόσο πρέπει να προσπαθείς να κρύψεις όλα αυτά που επιθυμεί  η και πράττει η ψυχή σου. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση η ψυχή καταλήγει να ασφυκτιά και να μαυρίζει από τις  αναθυμιάσεις που προκαλούνται στο περιβάλλον.
Όσο για τον κακόμοιρο τον ιερέα, που παντρεύεται την παπαδιά του και μέσα από την σχέση αγάπης που αναπτύσσει  μαζί της, ό άνεμος φουσκώνει το πανί της ψυχής του και η βαρκούλα πλέει ανάλαφρα μέσα στην παντός καιρού  θάλασσα, αυτός  που μπορεί να καθοδηγήσει μέσω της ειλικρίνειας και της καθαρής ψυχής  το ποίμνιο του προς ασφαλέστερα λιμάνια,  πρέπει να γνωρίζει ότι δεν έχει καμία  ελπίδα ανόδου  στην ιεραρχία  αυτού του εξαίρετου οργανισμού  έκφρασης της Θείας αγάπης, που ονομάζεται   Ελληνορθόδοξη  Εκκλησία.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Το μυστικό όπλο στην μάχη εναντίον του Αντίχριστου!

Κυρίες και Κύριοι έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της επερχόμενης μητέρας όλων των μαχών, που θα  προσφέρει αδιανόητη δόξα στους πολεμιστές του καλού,  στην μάχη τους εναντίον των δυνάμεων του Αντίχριστου.
Ναι, μιλάω για την μάχη στην οποία όλοι οι προφήτες της ανθρωπότητας αναφέρονται εδώ και χιλιετίες και χάρη στην οποία οι άνθρωποι θα κάνουν την μεγαλύτερη στροφή στην ιστορία τους, και από πλάσματα της πτώσης, θα ξεκινήσουν  την  μακράν  πορεία τους στο να μετατραπούν επιτέλους σε πνευματικά αγγελικά πλάσματα,  που κατόπιν θα προσφέρουν τα ίδια βοήθεια  σε  άλλους υλικούς διαπλανητικούς πολιτισμούς.
Σε αυτή την μάχη δεν θα υπάρχουν απλοί στρατιώτες. Όλοι οι μαχητές του καλού θα είναι στρατηγοί στο πεδίο της μάχης. Και θα είναι η μόνη μάχη της ιστορίας που θα κερδηθεί δίχως όπλα. Γιατί όλα τα πλούτη,   όλα τα τεχνολογικά μέσα και όλη την ισχύ κρούσης θα τα έχουν στα χέρια τους οι δυνάμεις του κακού. Οι κυβερνώντες και διευθύνοντες αυτό τον κόσμο δηλαδή.
Οπότε τι όπλο μένει στις ταξιαρχίες των καλών για να τους αντιμετωπίσουν και να τους κερδίσουν;
Μόνο ένα υπάρχει. Ναι καλά καταλάβατε. Η αγάπη. Γιατί αν οι καλοί αντιμετωπίσουν με μίσος τον Αντίχριστο και τους στρατιώτες του, αυτό θα σημάνει την πτώση τους, που  θα τους μετατρέψει και τους ίδιους σε στρατιώτες του κακού.  Άρα η αγάπη θα είναι το μοναδικό όπλο που θα έχουν στα χέρια τους για να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους και να κατακτήσουν την νίκη  χωρίς να μολύνουν το κάρμα τους.  
Αλλά εδώ τίθεται ένα μεγάλο πρόβλημα που όφειλε να βρει την λύση του. Φαντάζεστε ένα  άνδρα να παρατάσσεται στην μάχη και όταν τον πλησιάζει ο αντίπαλος να του λέει σαγαπώ;  Όποιον ετεροφυλόφιλο άνδρα και αν  βάλετε, όσες φορές και αν προσπαθήσει, του είναι αδιανόητο  να πει σαγαπώ σε ένα άλλο άνδρα. Εδώ δεν μπορεί να το πει  ούτε καν στον κολλητό του, θα το πει στον ασχημάντρα της λεγεώνας των ξένων;    Αδύνατο.
Σπάσανε τα κεφάλια τους λοιπόν οι αρχιστράτηγοι του Αγγελικού στρατού και μετά από μαραθώνια σύσκεψη βρήκαν την λύση. Μόνο οι ομοφυλόφιλοι  άντε και  οι αμφίφυλοι άνδρες, καθώς και οι γυναίκες,  θα συμμετάσχουν είπαν  σε αυτή την μάχη.  Και σε αναπαράσταση της μάχης που κάνανε για να προετοιμαστεί ο στρατός, προέκυψε το εξής σκηνικό.      
Ο     κακός πλησιάζει πάνοπλος και μαινόμενος τον στρατιώτη του καλού. Αυτός ντυμένος με ένα απλό λευκό t-shirt και ένα σορτσάκι, τον κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο.   Ο κακός γελώντας βροντερά και με αλαζονεία,  πλησιάζει  πολύ κοντά στον αλαφροΐσκιωτο νέο, όταν εκείνος     ξαφνικά πλησιάζει στο μάγουλο του κακού, φυσά ελαφρά μες στο αυτί του και του ψιθυρίζει  “σαγαπώ”.  Ο δαιμονικός στρατιώτης  μένει κάγκελο, κοιτάει αιφνιδιασμένος τον λευκοντυμένο άνδρα με ένα τεράστιο ερωτηματικό στα μάτια, καθώς εκείνος αρπάζοντας την ευκαιρία και πεταρίζοντας αθώα  τα βλέφαρα,   του σκάει  ένα τρυφερό  φιλί στη άκρη των χειλιών.  Ο στρατιώτης του σκότους  βγάζει μία στριγκή κραυγή φρίκης και χάνοντας το φώς του,  συνειδητοποιώντας  τι είδαν τα μάτια του και τι άκουσαν τα αυτιά του, πέφτει σφαδάζοντας  στο έδαφος,  καθώς το σώμα του λιώνει σαν το κερί…
Και σαν ενόραση σας λέω  είδα,  ότι όντως  έτσι ακριβώς εξελίχτηκαν τα πράγματα και στην πραγματική μάχη,  αγαπημένοι μου φίλοι.  Και καθώς το όραμα συνεχίστηκε, αγαλλίασε  η ψυχή μου καθώς διέκρινα τον εαυτό μου γέροντα πια με λευκή γενειάδα,  να έχω στα γόνατα μου μικρά αγγελούδια και να τους διηγούμαι την θρυλική ιστορία, που δεν χόρταιναν  να ακούνε, ξανά και ξανά.  Αγγελούδια  που θα μεγαλώσουν ήρεμα  και ευτυχισμένα  πάνω στον υπέροχο πλανήτη μας,  που επιτέλους θα ανασάνει και αυτός  ελεύθερος από το βάρος της ανθρώπινης πλεονεξίας και αλαζονείας. J

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Το άρωμα του λουλουδιού

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μία τάση προς την ιδιοκτησία. Ενώ όλος ο κόσμος μας έχει προσφερθεί σαν δώρο για να τον απολαύσουμε, εμείς θέλουμε να τον κλείσουμε μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο και να τον πάρουμε σπίτι μας. Αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία μας, όχι μέσω των πληθωρικών ερεθισμάτων,  που εκλαμβάνουμε από ένα  γενναιόδωρο  κόσμο, αλλά από τα πόσα πράγματα  μας ανήκουν. Και αυτό μας οδηγεί στην λήθη.
Όταν περπατάμε μέσα στο δάσος και βλέπουμε ένα υπέροχο λουλούδι  εκστασιαζόμαστε. Και αμέσως σκεφτόμαστε να το κόψουμε και να το βάλουμε σε ένα βάζο, για να το έχουμε και να το μυρίζουμε μόνο εμείς στο σπίτι μας. Μα το υπέρλαμπρο αυτό πλάσμα, έχει διαλέξει να  είναι εκεί για να το βλέπουν, να το μυρίζουν και να χαίρονται όλα τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας που περνάνε από μπροστά του. Και σίγουρα είναι εκεί  και για εμάς,  που κάθε φορά που θα περνάμε θα μας θυμίζει τι υπέροχος που είναι αυτός ο κόσμος.
Αλλά η τάση μας να μαζεύουμε αγαθά μας κάνει να ξεχνάμε ότι αν κόψουμε αυτό το λουλουδάκι, σύντομα θα χάσει τα χρώματα και το υπέροχο άρωμα του και θα εγκαταλείψει το πνεύμα,  μαραμένο μέσα στο βάζο που το φυλακίσαμε.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει φίλοι μου και με τους ανθρώπους.  Ο άνθρωπος είναι σαν ένα  λουλούδι. Έχει τα υπέροχα χρώματα του και την ευωδία του και είναι δώρο προς όλους τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί του. Συμβαίνει συχνά όμως κάποιος να τον συναντήσει και να τον θέλει μόνο για τον εαυτό του.  Και σιγά  σιγά  τον αποκόπτει από τους υπόλοιπους ανθρώπους και από τους φίλους του, γιατί τον ζηλεύει και φοβάται μην τον χάσει. Και έτσι τον κόβει και τον τοποθετεί μέσα στο βάζο για να τον απολαμβάνει μόνο ο ίδιος.
Αν ο άλλος πέσει σε αυτή την παγίδα θα ανακαλύψει κάποια στιγμή έντρομος (αν είναι αρκετά  τυχερός πριν περάσει όλη του η ζωή από μπρος του)  ότι αρχίζει και μαραίνεται. Τα χρώματα αρχίζουν και ξεθωριάζουν, τα αρώματα εξαφανίζονται και το μυαλό εισέρχεται σε μια πνιγηρή ομίχλη. Διότι βλέπετε η κτήση και η ζήλεια δεν είναι συνώνυμα της αγάπης. Η αγάπη είναι  η απόλυτη ελευθερία. Αγαπάς τον άλλο και θέλεις να τον βλέπεις να λάμπει, θέλεις να αποτελεί χαρά Θεού και έμπνευσης για τους ανθρώπους, ακόμα και αν υπάρχει ο κίνδυνος κάποια στιγμή να θελήσει να ζήσει με ένα άλλο άνθρωπο μακριά  από σένα. Γιατί όταν αγαπάς πραγματικά,  τότε μαθαίνεις και να προσφέρεις. Και τότε μόνο η σχέση επιτυγχάνει να μεταμορφώσει και τους δύο σε καλύτερα πλάσματα.
Εάν λοιπόν η σχέση στην οποία είστε,  δεν εμπεριέχει αυτά τα συστατικά,  τότε ίσως ήρθε η ώρα να κλείσετε αυτή την πόρτα πίσω σας. Μόνο έτσι θα προστατεύσετε τον εαυτό σας από τα χειρότερα. Χίλιες φορές μόνοι. Εξάλλου εάν δεν καταφέρετε να αγαπήσετε τον εαυτό σας και να συμβιώσετε ειρηνικά μαζί του, τότε δεν θα καταφέρετε  να συμβιώσετε  εν αρμονία  με κανένα άλλο άνθρωπο.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Ο Σωκράτης και το κώνειο: Ξανθίππης το εγκώμιο!

Ε, μετά την προηγούμενη ανάρτηση το όφειλα στην μνήμη της Ξανθίππης ( για να ηρεμίσει και η ψυχούλα της), να σας πω τι έγινε στην πραγματικότητα και ο Σωκράτης αποφάσισε να πιει το κώνειο…
Όλα ξεκίνησαν όταν αρκετά χρόνια πριν που ήμουν στην Αμερική, διάβασα το άρθρο ενός διάσημου Αμερικανού πανεπιστημιακού καθηγητή  Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας, που με λίγα λόγια επεσήμανε ότι πολύ καλά έκαναν οι Αθηναίοι που καταδίκασαν σε θάνατο τον Σωκράτη και δεν θάπρεπε να έχουν καθόλου τύψεις, διότι η αλαζονική του απολογία δεν τους άφησε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη επιλογή.
Εκείνη την στιγμή δεν έκανα καμιά  ανάλυση στο άρθρο, αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλα αυτά τα χρόνια. Και επειδή όλα έχουν τον χρόνο τους, μέσω ενός άλλου ερεθίσματος, ήρθε και η ώρα της ανάλυσης πάνω στην όντως αλαζονική απολογία του Σωκράτη.
Το έτος είναι το 399 π.Χ, ο Σωκράτης είναι 70 χρονών και η Αθήνα η πολυαγαπημένη του πόλη, για την οποία σε τρεις τουλάχιστον πολύ σημαντικές μάχες που είχε πάρει μέρος  παραλίγο να  αφήσει την τελευταία του πνοή, είχε επιστρέψει και πάλι στο στρατόπεδο της δημοκρατίας, που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από οχλαγωγία και δημαγωγία (εάν βέβαια σας θυμίζει κάτι αυτό..).
Είχε προηγηθεί ο λοιμός, ο θάνατος του Περικλή, η άνοδος και η πτώση του αγαπημένου του μαθητή του Αλκιβιάδη, η ήττα από την Σπάρτη, η άνοδος και η πτώση του ολιγαρχικού και τυραννικού  ξενοκίνητου καθεστώτος και μαζί η πανωλεθρία της Αθήνας σε στρατοκρατικό,  οικονομικό και πνευματικό επίπεδο.
Η Αθήνα έστεκε σε χαλάσματα…
Σίγουρα η ψυχή του Σωκράτη θα έπρεπε να μάτωνε με όλα αυτά που έβλεπε. Για σχεδόν πενήντα  χρόνια είχε αφιερώσει την ζωή του για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις  των συμπολιτών του, μέσω της μαιευτικής του μεθόδου. Το έργο που του είχε αναθέσει η φωνούλα η άλλως το δαιμόνιο όπως το έλεγε, ήταν να βοηθήσει τους συμπολίτες του να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Να γνωρίσουν την αλήθεια… Είχε έρθει η ώρα της ηθικής, με την κάθετη εναντίωση του Σωκράτη στους Σοφιστές και την δική τους θεώρηση ότι αγαθό είναι αυτό που συντρέχει  με τα εκάστοτε συμφέροντα τους. Και η μάχη ήταν πολύ σκληρή όλα αυτά τα χρόνια, γιατί ο Σωκράτης με τις διδαχές του,  πήγαινε ενάντια στο πλουτοκρατικό ρεύμα  της  ανερχόμενης κοσμοκράτειρας Αθήνας. Συν ότι έκανε κάτι πολύ ξεχωριστό, αφού για πρώτη φορά ένας άνθρωπος μετέβαλλε το κέντρο βάρος από την ανάλυση και κατανόηση των νόμων της  φύσης, στην ανάλυση και κατανόηση του εσωτερικού κόσμου των  ανθρώπων.
Μόνο αυτός, αν και ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη οικονομική άνεση, αρνιόταν να δεχτεί   πληρωμή από όσους τον άκουγαν. Επιπλέον δεχόταν να συνομιλεί με τον οποιοδήποτε απλό και ταπεινό πολίτη, αντιμετωπίζοντας τον σαν να ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο  της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Αγαπούσε πολύ τους νέους και πίστευε σε αυτούς,  αλλά και αυτοί τον αγαπούσαν και τον ακολουθούσαν πιστά και μάλιστα αρκετοί ήταν από τις καλύτερες οικογένειες της Αθήνας, οι οποίοι μάλιστα του στάθηκαν πιστοί μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του.
Και όταν ο Αλκιβιάδης, αυτός ο μετενσαρκωμένος Θεός ήλιος του εξέφρασε τον έρωτα του,  ο Σωκράτης δεν ενέδωσε σε κάτι, που οποιοσδήποτε άλλος Αθηναίος, άνδρας η γυναίκα, θα θεωρούσε ότι οι Θεοί τον είχαν ευλογήσει με την εύνοια  τους.  Τόσο πολύ είχαν μαγευτεί οι Αθηναίοι από την εκπληκτική  ομορφιά αυτού του εφήβου.
Ο Δίας βέβαια δεν πρόλαβε καν να σκεφτεί όταν συνάντησε τον Γανυμήδη μπροστά του και αφού μεταμορφώθηκε αστραπιαία σε αετό, τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο, όπου ο πανέμορφος νέος γνώρισε την εύνοια του, κερδίζοντας τελικώς την αθανασία και την θέση του οινοχόου των  Θεών.
Αλλά βλέπετε ο Σωκράτης δεν ήταν Θεός. Ο Σωκράτης είχε κατορθώσει να ελέγχει τα πάθη του και αυτό τον είχε κάνει ανώτερο από τους Ολύμπιους.
Ο Σωκράτης γνώριζε πολύ καλά ότι αν ενέδιδε στα αισθήματα του Αλκιβιάδη, που όπως λέγεται ήταν ο πιο όμορφος έφηβος που είχε γεννηθεί ως τότε στα χώματα της Αττικής, θα έχανε οποιαδήποτε δύναμη θα μπορούσε ποτέ να έχει πάνω στον έφηβο, ώστε να μπορέσει  να τον ελέγξει και να τον στρέψει  προς τον σωστό δρόμο.  Και αυτό ήταν απίστευτα σημαντικό,  διότι ο Αλκιβιάδης δεν ήταν μόνο πανέμορφος, αλλά ήταν πανέξυπνος, έως και ιδιοφυής, ήταν κληρονόμος μιας απίστευτης περιουσίας και προερχόταν από την αρχαιότερη και ενδοξότερη οικογένεια των Αθηνών.  Μεγάλωσε δε μέσα στο σπίτι του θείου του, του Περικλή. Και  όλο αυτό δημιουργούσε  ένα  απίστευτα  εκρηκτικό μείγμα εγωισμού και αλαζονείας πάνω στις πλάτες του.
Ο Σωκράτης έβλεπε καθαρά ότι μοιραίως η Αθήνα θα παραδινόταν ερωτοχτυπημένη στα χέρια του μαθητή του. Έβλεπε την έπαρση και την αλαζονεία που υπόβοσκε στον έφηβο και ήξερε ότι το έργο του θα ήταν πολύ δύσκολο μαζί του. Έκανε ότι μπορούσε για να τον βοηθήσει, να τον προσγειώσει και να εμφυσήσει την αυτογνωσία και την μετριοφροσύνη στην καρδιά του , αν και στο τέλος απέτυχε, αφού ο Αλκιβιάδης ήταν μια πυρκαγιά που κατέκαιγε τα πάντα στο πέρασμα του και μαζί πυρπόλησε και την Αθήνα. Βέβαια σε αυτό δεν φταίει μόνο ο Αλκιβιάδης, αλλά και η δημαγωγία που μάστιζε το πολίτευμα των Αθηνών και που είχε οδηγήσει όλους τους λαμπρούς άνδρες της πόλης, με μόνη την εξαίρεση του Περικλή, στην εξορία η και στον θάνατο, χωρίς  καν ούτε αυτός ο υπέρλαμπρος Θεμιστοκλής να καταφέρει να εξαιρεθεί από αυτή την μοίρα. Η Αθήνα λάτρευε να καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά της.
Τον κατηγόρησαν λοιπόν και για αυτό.  Ήτανε βλέπετε μαθητής του… Αλλά όσο και αν τον πικράνανε, ο ίδιος ήταν πάντα  αφοσιωμένος στην πόλη του και στους νόμους της. Και στους τρομακτικά δύσκολους καιρούς που είχαν ακολουθήσει την πικρή μοίρα της Αθήνας, ο ίδιος από αρκετά υψηλές θέσεις αντιτάχτηκε δύο φορές, με κίνδυνο της ζωής του, σε προτάσεις δημαγωγών, που είχαν καταφέρει να πάρουν την πλειοψηφία των πολιτών με το μέρος τους, παρότι τα μέτρα που θέλανε να περάσουν, αντιβαίνανε τους γραπτούς νόμους της πόλης.
Και αυτό δεν του συγχωρέθηκε από κάποιους ποτέ.  Το 399  λοιπόν, που η οργή και η ανασφάλεια κυριαρχούσαν στην ψυχή των πολιτών, οι δημαγωγοί  βρήκαν την ευκαιρία  να τον  κατηγορήσουν, ότι μεταξύ των άλλων  διέφθειρε και τα ήθη των νέων, με σκοπό να τον εξοστρακίσουν από την πόλη  και να προχωρήσουν απρόσκοπτοι με τα σχέδια τους.
Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Σωκράτης;  Έβλεπε την κατεύθυνση που είχε πάρει η πόλη. Οι αρχές που τόσα χρόνια αγωνίστηκε να εμφυσήσει στους Αθηναίους πολίτες κινδύνευαν να καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων. Η εποχή ζητούσε δραστικά μέτρα. Η φωνούλα του σίγουρα θα του φώτισε για άλλη μια φορά το μονοπάτι. Και ο  γέροντας, για μια και μοναδική φορά πάνω στο βήμα της απολογίας,  ζήτησε τα του εαυτού, ζήτησε την αποδοχή και την επιβράβευση από την πλευρά της πολιτείας,  για όλα όσα αγωνίστηκε αφιλοκερδή όλα τα χρόνια της ζωής του, εκπλήσσοντας  με την αμετροέπεια του εχθρούς και φίλους. Και το έθεσε με τόση δύναμη και «αλαζονεία», που τους έκοψε κάθε δρόμο συμβιβασμού.
Τι πρωτότυπο! Να σε κατηγορούν για διαφθορά και να σου ζητούν να απολογηθείς και εσύ να τους απαντάς δοξάστε με και σιτίστε με δια βίου,  για όσα σας πρόσφερα όλα αυτά τα χρόνια!
Φυσιολογικά και αυτοί  τον έστειλαν  να πιεί το κώνειο για να συνέλθει (και έπρεπε να περιμένει τριανταπέντε  μέρες στην φυλακή μέχρι να επιστρέψει το ιερό το πλοίο και να επικυρωθεί η ποινή). Σε όλο αυτό το διάστημα της αναμονής,  όλοι οι καλοί,  πλούσιοι και ισχυροί φίλοι πέσανε επάνω του να τον πείσουν να τους επιτρέψει να οργανώσουν την απόδραση του  σε μια άλλη πόλη, ώστε να περάσει εκεί ήρεμα τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η συνέχεια είναι γνωστή...
Αντί να προστατεύσει τον εαυτό του, που σαν αλαζόνας,  θα  ήταν ότι πιο πολύτιμο διέθετε (αυτό ισχύει για όλους τους αλαζόνες), ό ίδιος τους είπε ότι όλη του την ζωή υπάκουε στους νόμους της πόλης και δεν επρόκειτο τώρα να το αλλάξει αυτό. Και ο ταπεινός γέροντας έκανε την κίνηση ματ που επιθυμούσε, θυσιάζοντας από την μία την ζωή του, αλλά  ανάβοντας από την άλλη την δάδα του ανθρώπινου πνεύματος, που εξαιτίας της θυσίας του,  καίει άσβεστη μέχρι της μέρες μας.
Ξέρετε πια είναι αλήθεια η διαφορά του Ελληνικού πνεύματος και του πολιτισμού της,  από όλους τους υπόλοιπους  που αναπτύχθηκαν πάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη; Στην Ελλάδα αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους (όπως ο  Σόλωνας, ο Θαλής, ο Πιττακός, ο Βίας, ο Κλεόβουλος, ο Περίανδρος, ο Χίλων, ο Πυθαγόρας, ο Ορφέας, ο Λυκούργος, ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής, ο Διογένης,  ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, ο Αναξαγόρας, ο Απολλώνιος κλπ) τους ονόμασαν Σοφούς και τους τίμησαν με την αθανασία. Οπουδήποτε αλλού εμφανίστηκαν παρόμοια πνεύματα, ακόμα και χίλια χρόνια μετά, οι άνθρωποι τους λάτρεψαν και στο τέλος τους προσκύνησαν σαν Θεούς, στην θέση του πραγματικού Θεού.
Παν μέτρο άριστον δίδασκαν οι αρχαίοι, που δεν ήταν λάτρεις της υπερβολής. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους ακόμα και σήμερα μας οδηγεί σε απόκρυφα μονοπάτια. Η δε αγάπη τους προς την φιλοσοφία, την οποία ασπαστήκαμε και εμεις (και σκεφτόμενοι ότι ο Θεός είναι Σοφία), μας μετέτρεψε   αυτόματα σε φίλους του Θεού.  Και για αυτό θα τους ευγνωμονούμε πάντα.

Μπορεί αυτό το κείμενο να ήταν αφιερωμένο στον Σωκράτη αλλά θα ήθελα να το ολοκληρώσω αναφερόμενος  στην Ξανθίππη,  που η θέση της στην ιστορία μοιάζει να είναι λίγο παρεξηγημένη. Παρόλο που ο σύζυγος της αναφερόταν   με βιτριολικούς χαρακτηρισμούς στον ευγενέστατο θεσμό του γάμου,  ποτέ δεν την εγκατέλειψε. Και νομίζω ότι αυτό είχε να κάνει με την συνειδητοποίηση του Σωκράτη, του πόσο σημαντική ήταν η γυναίκα αυτή για τον ίδιο. Γιατί βλέπετε η Ξανθίππη δεν ήταν μόνο ο σύντροφος του, αλλά και αυτή που τον γείωνε και τον βοηθούσε να παραμένει ταπεινός. Ήταν η άσκηση του και το δώρο του Θεού προς τον ίδιο και πιστεύω ότι ο σοφός άνδρας το γνώριζε αυτό και  δεν θα την άλλαζε  για τίποτα στον κόσμο από δίπλα του… J