Και εκεί που θα πέσω θα είναι στην αγκαλιά του Θεού!

Και εκεί που θα πέσω θα είναι στην αγκαλιά του Θεού.

Πολύ όμορφο ακούγεται αν εξαιρέσουμε την ωραιοπάθεια που εκπέμπει.  Επίσης θεωρώ ότι θα ήταν πιο τολμηρό αν,  όταν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το άλμα στο κενό  δεν χρησιμοποιήσουμε τον Κύριο σαν δίχτυ ασφαλείας.  Γιατί  το άλμα στο κενό αποκτά επικινδυνότητα  και άρα γοητεία και αξία, όταν δεν Του ζητούμε να  τοποθετηθεί  από κάτω, ώστε να μας αρπάξει στην αγκαλιά Του όταν εμείς πέσουμε.

Ο Όσσο έχει πει πραγματικά υπέροχες αλήθειες, αλλά που και που του ξεφεύγει και κάποιο σχόλιο όπως αυτό   ότι η ομοφυλοφιλία δημιουργείται στα θρησκευτικά τάγματα,  αφού εκεί μάλλον την συνάντησε και  ο ίδιος και  που απορεί κανείς πως το έκανε. 

Τα τελευταία 2.000 χρόνια με την έλευση του Χριστιανισμού, η σεξουαλικότητα του ανθρώπου και το ίδιο το κορμί του δέχτηκε μια ανηλεή επίθεση. Όσοι σεξουαλικά βρέθηκαν στη λάθος μεριά , ήξεραν ότι δεν θα έπρεπε να θεωρείτο δεδομένο, ότι  ο ήλιος  θα ανέτειλε και το επόμενο πρωί για τους ίδιους. Και έτσι με την πρώτη ευκαιρία γινόντουσαν μισθοφόροι και  έπαυε η πίεση από την κοινωνία και την οικογένεια  να παντρευτούν και να ευτυχήσουν  με την αγαπημένη τους γυναικούλα. Αν υπήρχε πειρατικό, μπάρκαραν σε αυτό και ησύχαζε ο νους και η ψυχή τους. Δεν τους έπεφτε δε και καθόλου άσχημο το μέλλον που προδιαγραφόταν  για τους ίδιους. Περισσότερο ανυπομονησία θα έλεγα αισθανόντουσαν για αυτό που τους περιμένει.  

Φαντάζεστε ένα ετεροφυλόφιλο, ενώ γνωρίζει τι γίνεται στα πλοία, ζώντας μέσα σε ένα αποκλειστικά ανδρικό περιβάλλον  για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, να πάει να γίνει πειρατής; Ποιος θέλει να πάει να πέσει μόνος του μέσα στο λάκκο με τα φίδια;

Το ίδιο ισχύει και με την θρησκεία.  Δεν πάει ο πιστός να γίνει ιερέας η καλόγερος και εκεί ανακαλύπτει τις χαρές της ομοφυλοφιλίας, αλλά αντιθέτως πάει εκεί γιατί αυτόματα παύει η μαμά να τον πρήζει  με το πότε θα παντρευτεί να της χαρίσει και εγγονάκια, πράμα το οποίο μέσα στο μυαλό του δεν αποτελεί την τέλεια έκφανση της ευτυχίας πάνω σε αυτή την γη. Και σίγουρα βέβαια πάει γιατί έχει και την πίστη του.

Αλλά όπως κάνει την μοιραία κίνηση, καθώς δεν έχει μετρήσει όλες τις παραμέτρους του εγχειρήματος, βρίσκει τον εαυτό του προ ασχήμων εκπλήξεων. Διότι η θρησκεία,  στην ιεραρχία της οποίας επισήμως εντάχτηκε, του δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι αμαρτωλός και καταραμένος από τον Θεό στον οποίο πιστεύει. Και ισχύει το ίδιο είτε υπηρετεί στον Χριστιανισμό, είτε στον Ιουδαϊσμό, είτε στον Μουσουλμανισμό , είτε τέλος στον Ινδουισμό. Και αυτός ό άνθρωπος είτε θα αποδεχτεί τον εαυτό του, θα τον αγαπήσει και θα αποχωρήσει από το ιδιαίτερα ανθυγιεινό  περιβάλλον  για την ψυχή του, είτε θα παραμείνει  και θα μάθει να μισεί τον εαυτό του για αυτό που είναι  και στο τέλος βέβαια θα καταλήξει υποκριτής και σαδομαζοχιστής.

Και έτσι παρακολουθούμε με οδύνη, ότι η εκκλησία μας είναι έτσι ιεραρχημένη ώστε να ευνοεί στο ανέβασμα τους αυτούς που παίρνουν την λάθος απόφαση για την ζωή τους. Διότι αν είσαι  ομοφυλόφιλος η άγαμος ετεροφυλόφιλος (και άρα δεν διαθέτεις μια  σχέση μέσα στην οποία  μπορείς να εκφράσεις ήρεμα και ελεύθερα την σεξουαλικότητα σου, σεβόμενος τον εαυτό σου και τον/την  σύντροφό σου ) μπορείς να ανέβεις τις σκάλες της ιεραρχίας και να γίνεις ένας σεβάσμιος ηγούμενος η δεσπότης  η και πατριάρχης αν θέλετε. Αλλά όσο ανεβαίνεις τόσο πρέπει να προσπαθείς να κρύψεις όλα αυτά που επιθυμεί  η και πράττει η ψυχή σου. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση η ψυχή καταλήγει να ασφυκτιά και να μαυρίζει από τις  αναθυμιάσεις που προκαλούνται στο περιβάλλον.

Όσο για τον κακόμοιρο τον ιερέα, που παντρεύεται την παπαδιά του και μέσα από την σχέση αγάπης που αναπτύσσει  μαζί της, ό άνεμος φουσκώνει το πανί της ψυχής του και η βαρκούλα πλέει ανάλαφρα μέσα στην παντός καιρού  θάλασσα, αυτός  που μπορεί να καθοδηγήσει μέσω της ειλικρίνειας και της καθαρής ψυχής  το ποίμνιο του προς ασφαλέστερα λιμάνια,  πρέπει να γνωρίζει ότι δεν έχει καμία  ελπίδα ανόδου  στην ιεραρχία  αυτού του εξαίρετου οργανισμού  έκφρασης της Θείας αγάπης, που ονομάζεται   Ελληνορθόδοξη  Εκκλησία.

Το μυστικό όπλο στην μάχη εναντίον του Αντίχριστου!

Κυρίες και Κύριοι έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της επερχόμενης μητέρας όλων των μαχών, που θα  προσφέρει αδιανόητη δόξα στους πολεμιστές του καλού,  στην μάχη τους εναντίον των δυνάμεων του Αντίχριστου.

Ναι, μιλάω για την μάχη στην οποία όλοι οι προφήτες της ανθρωπότητας αναφέρονται εδώ και χιλιετίες και χάρη στην οποία οι άνθρωποι θα κάνουν την μεγαλύτερη στροφή στην ιστορία τους, και από πλάσματα της πτώσης, θα ξεκινήσουν  την  μακράν  πορεία τους στο να μετατραπούν επιτέλους σε πνευματικά αγγελικά πλάσματα,  που κατόπιν θα προσφέρουν τα ίδια βοήθεια  σε  άλλους υλικούς διαπλανητικούς πολιτισμούς.

Σε αυτή την μάχη δεν θα υπάρχουν απλοί στρατιώτες. Όλοι οι μαχητές του καλού θα είναι στρατηγοί στο πεδίο της μάχης. Και θα είναι η μόνη μάχη της ιστορίας που θα κερδηθεί δίχως όπλα. Γιατί όλα τα πλούτη,   όλα τα τεχνολογικά μέσα και όλη την ισχύ κρούσης θα τα έχουν στα χέρια τους οι δυνάμεις του κακού. Οι κυβερνώντες και διευθύνοντες αυτό τον κόσμο δηλαδή.

Οπότε τι όπλο μένει στις ταξιαρχίες των καλών για να τους αντιμετωπίσουν και να τους κερδίσουν;

Μόνο ένα υπάρχει. Ναι καλά καταλάβατε. Η αγάπη. Γιατί αν οι καλοί αντιμετωπίσουν με μίσος τον Αντίχριστο και τους στρατιώτες του, αυτό θα σημάνει την πτώση τους, που  θα τους μετατρέψει και τους ίδιους σε στρατιώτες του κακού.  Άρα η αγάπη θα είναι το μοναδικό όπλο που θα έχουν στα χέρια τους για να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους και να κατακτήσουν την νίκη  χωρίς να μολύνουν το κάρμα τους.  

Αλλά εδώ τίθεται ένα μεγάλο πρόβλημα που όφειλε να βρει την λύση του. Φαντάζεστε ένα  άνδρα να παρατάσσεται στην μάχη και όταν τον πλησιάζει ο αντίπαλος να του λέει σαγαπώ;  Όποιον ετεροφυλόφιλο άνδρα και αν  βάλετε, όσες φορές και αν προσπαθήσει, του είναι αδιανόητο  να πει σαγαπώ σε ένα άλλο άνδρα. Εδώ δεν μπορεί να το πει  ούτε καν στον κολλητό του, θα το πει στον ασχημάντρα της λεγεώνας των ξένων;    Αδύνατο.

Σπάσανε τα κεφάλια τους λοιπόν οι αρχιστράτηγοι του Αγγελικού στρατού και μετά από μαραθώνια σύσκεψη βρήκαν την λύση. Μόνο οι ομοφυλόφιλοι  άντε και  οι αμφίφυλοι άνδρες, καθώς και οι γυναίκες,  θα συμμετάσχουν είπαν  σε αυτή την μάχη.  Και σε αναπαράσταση της μάχης που κάνανε για να προετοιμαστεί ο στρατός, προέκυψε το εξής σκηνικό.      

Ο     κακός πλησιάζει πάνοπλος και μαινόμενος τον στρατιώτη του καλού. Αυτός ντυμένος με ένα απλό λευκό t-shirt και ένα σορτσάκι, τον κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο.   Ο κακός γελώντας βροντερά και με αλαζονεία,  πλησιάζει  πολύ κοντά στον αλαφροΐσκιωτο νέο, όταν εκείνος     ξαφνικά πλησιάζει στο μάγουλο του κακού, φυσά ελαφρά μες στο αυτί του και του ψιθυρίζει  “σαγαπώ”.  Ο δαιμονικός στρατιώτης  μένει κάγκελο, κοιτάει αιφνιδιασμένος τον λευκοντυμένο άνδρα με ένα τεράστιο ερωτηματικό στα μάτια, καθώς εκείνος αρπάζοντας την ευκαιρία και πεταρίζοντας αθώα  τα βλέφαρα,   του σκάει  ένα τρυφερό  φιλί στη άκρη των χειλιών.  Ο στρατιώτης του σκότους  βγάζει μία στριγκή κραυγή φρίκης και χάνοντας το φώς του,  συνειδητοποιώντας  τι είδαν τα μάτια του και τι άκουσαν τα αυτιά του, πέφτει σφαδάζοντας  στο έδαφος,  καθώς το σώμα του λιώνει σαν το κερί…

Και σαν ενόραση σας λέω  είδα,  ότι όντως  έτσι ακριβώς εξελίχτηκαν τα πράγματα και στην πραγματική μάχη,  αγαπημένοι μου φίλοι.  Και καθώς το όραμα συνεχίστηκε, αγαλλίασε  η ψυχή μου καθώς διέκρινα τον εαυτό μου γέροντα πια με λευκή γενειάδα,  να έχω στα γόνατα μου μικρά αγγελούδια και να τους διηγούμαι την θρυλική ιστορία, που δεν χόρταιναν  να ακούνε, ξανά και ξανά.  Αγγελούδια  που θα μεγαλώσουν ήρεμα  και ευτυχισμένα  πάνω στον υπέροχο πλανήτη μας,  που επιτέλους θα ανασάνει και αυτός  ελεύθερος από το βάρος της ανθρώπινης πλεονεξίας και αλαζονείας. J

Το άρωμα του λουλουδιού

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μία τάση προς την ιδιοκτησία. Ενώ όλος ο κόσμος μας έχει προσφερθεί σαν δώρο για να τον απολαύσουμε, εμείς θέλουμε να τον κλείσουμε μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο και να τον πάρουμε σπίτι μας. Αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία μας, όχι μέσω των πληθωρικών ερεθισμάτων,  που εκλαμβάνουμε από ένα  γενναιόδωρο  κόσμο, αλλά από τα πόσα πράγματα  μας ανήκουν. Και αυτό μας οδηγεί στην λήθη.

Όταν περπατάμε μέσα στο δάσος και βλέπουμε ένα υπέροχο λουλούδι  εκστασιαζόμαστε. Και αμέσως σκεφτόμαστε να το κόψουμε και να το βάλουμε σε ένα βάζο, για να το έχουμε και να το μυρίζουμε μόνο εμείς στο σπίτι μας. Μα το υπέρλαμπρο αυτό πλάσμα, έχει διαλέξει να  είναι εκεί για να το βλέπουν, να το μυρίζουν και να χαίρονται όλα τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας που περνάνε από μπροστά του. Και σίγουρα είναι εκεί  και για εμάς,  που κάθε φορά που θα περνάμε θα μας θυμίζει τι υπέροχος που είναι αυτός ο κόσμος.

Αλλά η τάση μας να μαζεύουμε αγαθά μας κάνει να ξεχνάμε ότι αν κόψουμε αυτό το λουλουδάκι, σύντομα θα χάσει τα χρώματα και το υπέροχο άρωμα του και θα εγκαταλείψει το πνεύμα,  μαραμένο μέσα στο βάζο που το φυλακίσαμε.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει φίλοι μου και με τους ανθρώπους.  Ο άνθρωπος είναι σαν ένα  λουλούδι. Έχει τα υπέροχα χρώματα του και την ευωδία του και είναι δώρο προς όλους τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί του. Συμβαίνει συχνά όμως κάποιος να τον συναντήσει και να τον θέλει μόνο για τον εαυτό του.  Και σιγά  σιγά  τον αποκόπτει από τους υπόλοιπους ανθρώπους και από τους φίλους του, γιατί τον ζηλεύει και φοβάται μην τον χάσει. Και έτσι τον κόβει και τον τοποθετεί μέσα στο βάζο για να τον απολαμβάνει μόνο ο ίδιος.

Αν ο άλλος πέσει σε αυτή την παγίδα θα ανακαλύψει κάποια στιγμή έντρομος (αν είναι αρκετά  τυχερός πριν περάσει όλη του η ζωή από μπρος του)  ότι αρχίζει και μαραίνεται. Τα χρώματα αρχίζουν και ξεθωριάζουν, τα αρώματα εξαφανίζονται και το μυαλό εισέρχεται σε μια πνιγηρή ομίχλη. Διότι βλέπετε η κτήση και η ζήλεια δεν είναι συνώνυμα της αγάπης. Η αγάπη είναι  η απόλυτη ελευθερία. Αγαπάς τον άλλο και θέλεις να τον βλέπεις να λάμπει, θέλεις να αποτελεί χαρά Θεού και έμπνευσης για τους ανθρώπους, ακόμα και αν υπάρχει ο κίνδυνος κάποια στιγμή να θελήσει να ζήσει με ένα άλλο άνθρωπο μακριά  από σένα. Γιατί όταν αγαπάς πραγματικά,  τότε μαθαίνεις και να προσφέρεις. Και τότε μόνο η σχέση επιτυγχάνει να μεταμορφώσει και τους δύο σε καλύτερα πλάσματα.

Εάν λοιπόν η σχέση στην οποία είστε,  δεν εμπεριέχει αυτά τα συστατικά,  τότε ίσως ήρθε η ώρα να κλείσετε αυτή την πόρτα πίσω σας. Μόνο έτσι θα προστατεύσετε τον εαυτό σας από τα χειρότερα. Χίλιες φορές μόνοι. Εξάλλου εάν δεν καταφέρετε να αγαπήσετε τον εαυτό σας και να συμβιώσετε ειρηνικά μαζί του, τότε δεν θα καταφέρετε  να συμβιώσετε  εν αρμονία  με κανένα άλλο άνθρωπο.

Ο Σωκράτης και το κώνειο: Ξανθίππης το εγκώμιο!

Ε, μετά την προηγούμενη ανάρτηση το όφειλα στην μνήμη της Ξανθίππης ( για να ηρεμίσει και η ψυχούλα της), να σας πω τι έγινε στην πραγματικότητα και ο Σωκράτης αποφάσισε να πιει το κώνειο…

Όλα ξεκίνησαν όταν αρκετά χρόνια πριν που ήμουν στην Αμερική, διάβασα το άρθρο ενός διάσημου Αμερικανού πανεπιστημιακού καθηγητή  Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας, που με λίγα λόγια επεσήμανε ότι πολύ καλά έκαναν οι Αθηναίοι που καταδίκασαν σε θάνατο τον Σωκράτη και δεν θάπρεπε να έχουν καθόλου τύψεις, διότι η αλαζονική του απολογία δεν τους άφησε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη επιλογή.

Εκείνη την στιγμή δεν έκανα καμιά  ανάλυση στο άρθρο, αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλα αυτά τα χρόνια. Και επειδή όλα έχουν τον χρόνο τους, μέσω ενός άλλου ερεθίσματος, ήρθε και η ώρα της ανάλυσης πάνω στην όντως αλαζονική απολογία του Σωκράτη.

Το έτος είναι το 399 π.Χ, ο Σωκράτης είναι 70 χρονών και η Αθήνα η πολυαγαπημένη του πόλη, για την οποία σε τρεις τουλάχιστον πολύ σημαντικές μάχες που είχε πάρει μέρος  παραλίγο να  αφήσει την τελευταία του πνοή, είχε επιστρέψει και πάλι στο στρατόπεδο της δημοκρατίας, που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από οχλαγωγία και δημαγωγία (εάν βέβαια σας θυμίζει κάτι αυτό..).

Είχε προηγηθεί ο λοιμός, ο θάνατος του Περικλή, η άνοδος και η πτώση του αγαπημένου του μαθητή του Αλκιβιάδη, η ήττα από την Σπάρτη, η άνοδος και η πτώση του ολιγαρχικού και τυραννικού  ξενοκίνητου καθεστώτος και μαζί η πανωλεθρία της Αθήνας σε στρατοκρατικό,  οικονομικό και πνευματικό επίπεδο.

Η Αθήνα έστεκε σε χαλάσματα…

Σίγουρα η ψυχή του Σωκράτη θα έπρεπε να μάτωνε με όλα αυτά που έβλεπε. Για σχεδόν πενήντα  χρόνια είχε αφιερώσει την ζωή του για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις  των συμπολιτών του, μέσω της μαιευτικής του μεθόδου. Το έργο που του είχε αναθέσει η φωνούλα η άλλως το δαιμόνιο όπως το έλεγε, ήταν να βοηθήσει τους συμπολίτες του να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Να γνωρίσουν την αλήθεια… Είχε έρθει η ώρα της ηθικής, με την κάθετη εναντίωση του Σωκράτη στους Σοφιστές και την δική τους θεώρηση ότι αγαθό είναι αυτό που συντρέχει  με τα εκάστοτε συμφέροντα τους. Και η μάχη ήταν πολύ σκληρή όλα αυτά τα χρόνια, γιατί ο Σωκράτης με τις διδαχές του,  πήγαινε ενάντια στο πλουτοκρατικό ρεύμα  της  ανερχόμενης κοσμοκράτειρας Αθήνας. Συν ότι έκανε κάτι πολύ ξεχωριστό, αφού για πρώτη φορά ένας άνθρωπος μετέβαλλε το κέντρο βάρος από την ανάλυση και κατανόηση των νόμων της  φύσης, στην ανάλυση και κατανόηση του εσωτερικού κόσμου των  ανθρώπων.

Μόνο αυτός, αν και ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη οικονομική άνεση, αρνιόταν να δεχτεί   πληρωμή από όσους τον άκουγαν. Επιπλέον δεχόταν να συνομιλεί με τον οποιοδήποτε απλό και ταπεινό πολίτη, αντιμετωπίζοντας τον σαν να ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο  της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Αγαπούσε πολύ τους νέους και πίστευε σε αυτούς,  αλλά και αυτοί τον αγαπούσαν και τον ακολουθούσαν πιστά και μάλιστα αρκετοί ήταν από τις καλύτερες οικογένειες της Αθήνας, οι οποίοι μάλιστα του στάθηκαν πιστοί μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του.

Και όταν ο Αλκιβιάδης, αυτός ο μετενσαρκωμένος Θεός ήλιος του εξέφρασε τον έρωτα του,  ο Σωκράτης δεν ενέδωσε σε κάτι, που οποιοσδήποτε άλλος Αθηναίος, άνδρας η γυναίκα, θα θεωρούσε ότι οι Θεοί τον είχαν ευλογήσει με την εύνοια  τους.  Τόσο πολύ είχαν μαγευτεί οι Αθηναίοι από την εκπληκτική  ομορφιά αυτού του εφήβου.

Ο Δίας βέβαια δεν πρόλαβε καν να σκεφτεί όταν συνάντησε τον Γανυμήδη μπροστά του και αφού μεταμορφώθηκε αστραπιαία σε αετό, τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο, όπου ο πανέμορφος νέος γνώρισε την εύνοια του, κερδίζοντας τελικώς την αθανασία και την θέση του οινοχόου των  Θεών.

Αλλά βλέπετε ο Σωκράτης δεν ήταν Θεός. Ο Σωκράτης είχε κατορθώσει να ελέγχει τα πάθη του και αυτό τον είχε κάνει ανώτερο από τους Ολύμπιους.

Ο Σωκράτης γνώριζε πολύ καλά ότι αν ενέδιδε στα αισθήματα του Αλκιβιάδη, που όπως λέγεται ήταν ο πιο όμορφος έφηβος που είχε γεννηθεί ως τότε στα χώματα της Αττικής, θα έχανε οποιαδήποτε δύναμη θα μπορούσε ποτέ να έχει πάνω στον έφηβο, ώστε να μπορέσει  να τον ελέγξει και να τον στρέψει  προς τον σωστό δρόμο.  Και αυτό ήταν απίστευτα σημαντικό,  διότι ο Αλκιβιάδης δεν ήταν μόνο πανέμορφος, αλλά ήταν πανέξυπνος, έως και ιδιοφυής, ήταν κληρονόμος μιας απίστευτης περιουσίας και προερχόταν από την αρχαιότερη και ενδοξότερη οικογένεια των Αθηνών.  Μεγάλωσε δε μέσα στο σπίτι του θείου του, του Περικλή. Και  όλο αυτό δημιουργούσε  ένα  απίστευτα  εκρηκτικό μείγμα εγωισμού και αλαζονείας πάνω στις πλάτες του.

Ο Σωκράτης έβλεπε καθαρά ότι μοιραίως η Αθήνα θα παραδινόταν ερωτοχτυπημένη στα χέρια του μαθητή του. Έβλεπε την έπαρση και την αλαζονεία που υπόβοσκε στον έφηβο και ήξερε ότι το έργο του θα ήταν πολύ δύσκολο μαζί του. Έκανε ότι μπορούσε για να τον βοηθήσει, να τον προσγειώσει και να εμφυσήσει την αυτογνωσία και την μετριοφροσύνη στην καρδιά του , αν και στο τέλος απέτυχε, αφού ο Αλκιβιάδης ήταν μια πυρκαγιά που κατέκαιγε τα πάντα στο πέρασμα του και μαζί πυρπόλησε και την Αθήνα. Βέβαια σε αυτό δεν φταίει μόνο ο Αλκιβιάδης, αλλά και η δημαγωγία που μάστιζε το πολίτευμα των Αθηνών και που είχε οδηγήσει όλους τους λαμπρούς άνδρες της πόλης, με μόνη την εξαίρεση του Περικλή, στην εξορία η και στον θάνατο, χωρίς  καν ούτε αυτός ο υπέρλαμπρος Θεμιστοκλής να καταφέρει να εξαιρεθεί από αυτή την μοίρα. Η Αθήνα λάτρευε να καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά της.

Τον κατηγόρησαν λοιπόν και για αυτό.  Ήτανε βλέπετε μαθητής του… Αλλά όσο και αν τον πικράνανε, ο ίδιος ήταν πάντα  αφοσιωμένος στην πόλη του και στους νόμους της. Και στους τρομακτικά δύσκολους καιρούς που είχαν ακολουθήσει την πικρή μοίρα της Αθήνας, ο ίδιος από αρκετά υψηλές θέσεις αντιτάχτηκε δύο φορές, με κίνδυνο της ζωής του, σε προτάσεις δημαγωγών, που είχαν καταφέρει να πάρουν την πλειοψηφία των πολιτών με το μέρος τους, παρότι τα μέτρα που θέλανε να περάσουν, αντιβαίνανε τους γραπτούς νόμους της πόλης.

Και αυτό δεν του συγχωρέθηκε από κάποιους ποτέ.  Το 399  λοιπόν, που η οργή και η ανασφάλεια κυριαρχούσαν στην ψυχή των πολιτών, οι δημαγωγοί  βρήκαν την ευκαιρία  να τον  κατηγορήσουν, ότι μεταξύ των άλλων  διέφθειρε και τα ήθη των νέων, με σκοπό να τον εξοστρακίσουν από την πόλη  και να προχωρήσουν απρόσκοπτοι με τα σχέδια τους.

Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Σωκράτης;  Έβλεπε την κατεύθυνση που είχε πάρει η πόλη. Οι αρχές που τόσα χρόνια αγωνίστηκε να εμφυσήσει στους Αθηναίους πολίτες κινδύνευαν να καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων. Η εποχή ζητούσε δραστικά μέτρα. Η φωνούλα του σίγουρα θα του φώτισε για άλλη μια φορά το μονοπάτι. Και ο  γέροντας, για μια και μοναδική φορά πάνω στο βήμα της απολογίας,  ζήτησε τα του εαυτού, ζήτησε την αποδοχή και την επιβράβευση από την πλευρά της πολιτείας,  για όλα όσα αγωνίστηκε αφιλοκερδή όλα τα χρόνια της ζωής του, εκπλήσσοντας  με την αμετροέπεια του εχθρούς και φίλους. Και το έθεσε με τόση δύναμη και «αλαζονεία», που τους έκοψε κάθε δρόμο συμβιβασμού.

Τι πρωτότυπο! Να σε κατηγορούν για διαφθορά και να σου ζητούν να απολογηθείς και εσύ να τους απαντάς δοξάστε με και σιτίστε με δια βίου,  για όσα σας πρόσφερα όλα αυτά τα χρόνια!

Φυσιολογικά και αυτοί  τον έστειλαν  να πιεί το κώνειο για να συνέλθει (και έπρεπε να περιμένει τριανταπέντε  μέρες στην φυλακή μέχρι να επιστρέψει το ιερό το πλοίο και να επικυρωθεί η ποινή). Σε όλο αυτό το διάστημα της αναμονής,  όλοι οι καλοί,  πλούσιοι και ισχυροί φίλοι πέσανε επάνω του να τον πείσουν να τους επιτρέψει να οργανώσουν την απόδραση του  σε μια άλλη πόλη, ώστε να περάσει εκεί ήρεμα τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η συνέχεια είναι γνωστή...

Αντί να προστατεύσει τον εαυτό του, που σαν αλαζόνας,  θα  ήταν ότι πιο πολύτιμο διέθετε (αυτό ισχύει για όλους τους αλαζόνες), ό ίδιος τους είπε ότι όλη του την ζωή υπάκουε στους νόμους της πόλης και δεν επρόκειτο τώρα να το αλλάξει αυτό. Και ο ταπεινός γέροντας έκανε την κίνηση ματ που επιθυμούσε, θυσιάζοντας από την μία την ζωή του, αλλά  ανάβοντας από την άλλη την δάδα του ανθρώπινου πνεύματος, που εξαιτίας της θυσίας του,  καίει άσβεστη μέχρι της μέρες μας.

Ξέρετε πια είναι αλήθεια η διαφορά του Ελληνικού πνεύματος και του πολιτισμού της,  από όλους τους υπόλοιπους  που αναπτύχθηκαν πάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη; Στην Ελλάδα αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους (όπως ο  Σόλωνας, ο Θαλής, ο Πιττακός, ο Βίας, ο Κλεόβουλος, ο Περίανδρος, ο Χίλων, ο Πυθαγόρας, ο Ορφέας, ο Λυκούργος, ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής, ο Διογένης,  ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, ο Αναξαγόρας, ο Απολλώνιος κλπ) τους ονόμασαν Σοφούς και τους τίμησαν με την αθανασία. Οπουδήποτε αλλού εμφανίστηκαν παρόμοια πνεύματα, ακόμα και χίλια χρόνια μετά, οι άνθρωποι τους λάτρεψαν και στο τέλος τους προσκύνησαν σαν Θεούς, στην θέση του πραγματικού Θεού.

Παν μέτρο άριστον δίδασκαν οι αρχαίοι, που δεν ήταν λάτρεις της υπερβολής. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους ακόμα και σήμερα μας οδηγεί σε απόκρυφα μονοπάτια. Η δε αγάπη τους προς την φιλοσοφία, την οποία ασπαστήκαμε και εμεις (και σκεφτόμενοι ότι ο Θεός είναι Σοφία), μας μετέτρεψε   αυτόματα σε φίλους του Θεού.  Και για αυτό θα τους ευγνωμονούμε πάντα.

Μπορεί αυτό το κείμενο να ήταν αφιερωμένο στον Σωκράτη αλλά θα ήθελα να το ολοκληρώσω αναφερόμενος  στην Ξανθίππη,  που η θέση της στην ιστορία μοιάζει να είναι λίγο παρεξηγημένη. Παρόλο που ο σύζυγος της αναφερόταν   με βιτριολικούς χαρακτηρισμούς στον ευγενέστατο θεσμό του γάμου,  ποτέ δεν την εγκατέλειψε. Και νομίζω ότι αυτό είχε να κάνει με την συνειδητοποίηση του Σωκράτη, του πόσο σημαντική ήταν η γυναίκα αυτή για τον ίδιο. Γιατί βλέπετε η Ξανθίππη δεν ήταν μόνο ο σύντροφος του, αλλά και αυτή που τον γείωνε και τον βοηθούσε να παραμένει ταπεινός. Ήταν η άσκηση του και το δώρο του Θεού προς τον ίδιο και πιστεύω ότι ο σοφός άνδρας το γνώριζε αυτό και  δεν θα την άλλαζε  για τίποτα στον κόσμο από δίπλα του… J

Γιατι κατάπιε το κώνειο ο Σωκράτης;

Ο Σωκράτης  είχε πει ότι ο τέλειος γάμος είναι αυτός στον οποίο η γυναίκα είναι τυφλή και ο άνδρας κουφός.  Και επειδή ούτε ο ίδιος ήταν κουφός, αλλά ούτε και η γυναίκα του τυφλή,  έχω σοβαρές υποψίες, ότι η κατάποση του κώνειου ήταν η καλύτερη δικαιολογία που μπορούσε να βρει, για να πείσει την Ξανθίππη  ότι έπρεπε οπωσδήποτε να λείψει για κάποιο καιρό απτό σπίτι..

Η εξάλειψη του εγώ

Σε όλη την Ανατολική φιλοσοφία των τελευταίων δύο αιώνων, με προεξέχοντα τον μεγαλύτερο Ινδό “guru” του 20ού αιώνα τον Marana Maharshi, πιστεύανε ότι ο μόνος δρόμος για την εξάλειψη του εγώ, είναι με  την «καταστροφή» του νου, μέσω του διαλογισμού. Αυτό όμως δεν είναι σωστό, γιατί ο νους είναι η κυψέλη  της νόησης, αυτού του Αγίου δισκοπότηρου, που είναι το δώρο του Προμηθέα στους ανθρώπους, η φλόγα που θα τους οδηγήσει πίσω στην αγκαλιά του Όλου.

Και αυτό γιατί είναι η νόηση,  που σε διδάσκει ποιος είσαι και που πας. Είναι η νόηση που σου είπε ότι μπορείς να κάνεις ότι θέλεις και να γίνεις ότι θέλεις, αρκεί να το ζητήσεις , αρκεί να το σκεφτείς.  Διότι αν δεν ήσουν ικανός να το κάνεις, τότε δεν θα μπορούσες απλά να το σκεφτείς.

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να ρωτήσουμε το θείο πνεύμα μας  να μας απαντήσει αν υπάρχει κάποιος δρόμος να σκοτώσουμε το εγώ μας και να απελευθερωθούμε  από τα δεσμά.

Και προφανώς υπάρχει. Αυτό έκανε και ο Ένας για να σκοτώσει το εγώ Του. Δημιούργησε το σύμπαν και από Ένας έγινε το  Όλον. Πέταξε τα κομμάτια του προς όλες τις κατευθύνσεις και έγινε ο Κόσμος όλος. Μοιράστηκε τα πάντα γιατί αγάπησε.

Και έτσι μας έδειξε τον δρόμο. Αν δεν θέλουμε να έχουμε εγώ, πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τον εαυτό μας. Μόνο αν αγαπήσουμε και γίνουμε και μεις θυσία για τους άλλους, αν σκορπίσουμε τον εαυτό μας σε χίλια κομμάτια και γίνουμε ένα με όλους και όλη την πλάση , γίνουμε ένα με το κάθε ζώο, το κάθε φυτό και δένδρο και την ίδια την θάλασσα ακόμα, τότε και μόνο τότε εμείς οι άνθρωποι θα καταφέρουμε  να σκοτώσουμε το εγώ μας.

Αυτό το είχε κατανοήσει και ο Σιντάρντα Γκωτάμα και έτσι μπόρεσε και έγινε Βούδας. Βλέπετε είχε απίστευτη συμπόνια  για τον άνθρωπο και ήθελε με όλη του την ψυχή να τον βοηθήσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του. Και αυτή του η προσπάθεια τον μετέτρεψε σε ένα σύγχρονο Προμηθέα. Ο Βούδας βλέπετε προέτρεπε τους ανθρώπους να πιστεύουν στον εαυτό τους και έλεγε πως μόνο μέσω της δικής τους διάνοιας και βούλησης θα μπορούσαν να απελευθερωθούν και να εξαγνιστούν.

Αλλά και ο Marana Maharshi φαίνεται να κατάφερε να εξαγνιστεί,  γιατί ήταν φανερό ότι πίστευε και αυτός ότι είναι   μέρος του Όλου, αλλά και γιατί διέθετε σε αφθονία το κυριότερο  συστατικό για την καταστροφή του εγώ. Την ταπεινοφροσύνη.

Περί διακρίσεως

Η γνώση είναι σημαντική στο δρόμο του ανθρώπου προς την σοφία. Αλλά η γνώση που δεν ακολουθείται από  διάκριση, είναι  κύμβαλο αλαλάζων. Για να αποκτήσει όμως ο άνθρωπος διάκριση πρέπει να διαθέτει από την μία κριτική σκέψη και από την άλλη έλλειψη φόβου και υλιστικών  θέλω, που «θολώνουν» το μυαλό του ανθρώπου.  Ένα όμορφο  άρθρο του Ξάνθη Φιλοσοφείν, «βρες το δικό σου νερό…» αναφέρεται  στους ανθρώπους δεξαμενές και στους ανθρώπους πηγάδια. Οι μεν αποθηκεύουν γνώση, που στο τέλος μουχλιάζει , ενώ οι δε παράγουν γνώση που στο τέλος οδηγεί στην σοφία.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη από διάκριση, διότι έρχονται οι καιροί που θα πρέπει να διαλέξουμε πιο μονοπάτι θα πάρουμε. Και δυστυχώς οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας είναι πάρα πολλοί και για  την δική μας σωτηρία  θα πρέπει την κατάλληλη στιγμή να έχουμε την διάκριση να διαλέξουμε τον σωστό δρόμο.

Ας δούμε όμως δύο παραδείγματα, όπου η διάκριση είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να δούμε την κρυμμένη αλήθεια.  Μας λέει κάποιος που απαιτεί τον σεβασμό μας  με τις γνώσεις του, ότι τα ζώα τα δημιούργησε ο Θεός για να υπηρετήσουν τις ανάγκες του ανθρώπου πάνω στην γη. Οπότε δεν χρειάζεται να προβληματιζόμαστε αν είναι κακό να τα τρώμε η όχι.

Ας ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε... Ο Θεός,  που είναι η απόλυτη αγάπη,  έπλασε το σύμπαν. Αλλά σαν απόλυτη αγάπη σίγουρα δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των πλασμάτων που δημιούργησε. Άρα τα αγαπάει όλα το ίδιο. Μήπως όμως ο άνθρωπος λόγω της νόησης του και της κατανόησης του Θείου  που τον διακρίνει,  ξεχωρίζει  από τα υπόλοιπα δημιουργήματα  του Θεού πάνω στη Γη και  έτσι επιτρέπεται αυτή η ας πούμε «παρασπονδία»;  Κάποιοι  σαφώς υπονοούν ότι έχουμε  μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό, παραβλέποντας ότι  είναι ακριβώς η νόηση που μας διακρίνει, αυτή που μας έχει απομονώσει από Αυτόν λόγω του  εγώ μας και που μας εμποδίζει να γίνουμε  ένα μαζί του. Γιατί το εγώ μας είναι ένας απροσπέλαστος τοίχος που υψώνεται μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού.

Άρα εμείς είμαστε στην πραγματικότητα,  πιο μακριά  από τον Θεό από τα υπόλοιπα δημιουργήματα του. Και έτσι έχετε και την απάντηση επί του θέματος, όσον αφορά την τυχόν ιδιαίτερη  σχέση μας μαζί Του.

Τώρα δε που αρκετοί άνθρωποι αισθάνονται την παρουσία του Όλου μέσα τους, αρκεί η παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ Earthlings (Γήινοι), στο blog  Vegan Ουμανιστική Χορτοφαγία, για να καταλάβουν γιατί η κατανάλωση κρέατος αλλά και ψαριού σήμερα, είναι  πολύ επιβαρυντική στην  οποιαδήποτε προσπάθεια τους να εξελιχθούν σε πνευματικότερα  όντα.

Ένα δεύτερο παράδειγμα.  Ο Osho  ισχυρίστηκε ότι σε ηλικία  εικοσιενός χρονών δέχτηκε Samadhi.  Που σημαίνει  ότι φωτίστηκε  και έγινε ένα με το σύμπαν, ένα με το Θεό δηλαδή. Στην διδασκαλία του λέει ότι ο μόνος τρόπος για να σκοτώσεις τον νου (εγώ) είναι μέσω του διαλογισμού και μόνο μέσω αυτού. Υπονοώντας προφανώς ότι αυτό το γνωρίζει,  επειδή προφανώς το έχει επιτύχει ο ίδιος.

Αλήθεια όμως πως μπορείς να είσαι Πυθαγόρειος στις διδαχές και να ζεις σαν Συβαρίτης; Γιατί δεν μπορεί να τιμάς το πνεύμα όταν ζεις μέσα στην τρυφηλότητα της ύλης. Ούτε μπορείς να διδάσκεις την λιτότητα σε αυτούς που σε ακολουθούν και εσύ να ζεις μέσα στην πολυτέλεια και να δέχεσαι ως δώρο 27 Rolls Royces και να έχεις στην ιδιοκτησία σου 100 αμάξια.

Δύο φωτογραφίες του Osho μιλούν από μόνες τους για τον άνθρωπο. Στη μία είναι καθισμένος σε ένα θρόνο, βλοσυρός σαν αυστηρός πατέρας  και γύρω του, χαμηλότερα πάντα, τα παιδιά του (οι ακόλουθοι του)  τον κοιτούν με δέος και λατρεία. Στην άλλη, στο κέντρο διαλογισμού που δημιούργησε στο Pune της Ινδίας, βλέπουμε το σημείο (πλημμυρισμένο στα ροδοπέταλα) με κρεμασμένη από πάνω την φωτογραφία του, από όπου όπως λένε οι ακόλουθοί του, εγκατέλειψε τον πλανήτη Γη, εφόσον ποτέ δεν είχε γεννηθεί –ποτέ δεν πέθανε στην πραγματικότητα, παρά μονάχα επισκέπτης ήταν σε αυτόν τον πλανήτη. Γύρω –γύρω πιστοί έρχονται κάθε μέρα από όλα τα μέρη του κόσμου για να προσευχηθούν, να ζητήσουν την ευλογία του και να αγοράσουν τα βιβλία του και τις κασέτες με τους λόγους του.

Ο ίδιος βλέπετε λίγο πριν πεθάνει στο Pune, ανέθεσε στους εικοσιένα πιο στενούς του συνεργάτες να συνεχίσουν  να διευθύνουν το  κέντρο διαλογισμού του και να προωθούν το έργο που άφησε πίσω (βιβλία, dvd, κασέτες  με λόγους του κλπ).  Μέχρι σήμερα οι συνεργάτες του ανοίξανε άλλα είκοσι κέντρα διαλογισμού σε όλο τον κόσμο…

Απότι φαίνεται ο σοφός γέροντας δεν ήθελε να αφήσει την υστεροφημία του σε λάθος χέρια… Κατά τα άλλα με την εφαρμογή της μεθόδου διαλογισμού του, υποσχόταν πλήρη καταστροφή του εγώ και όπως όλοι ξεκάθαρα βλέπουμε, ο ίδιος στο τέλος  τα κατάφερε μια χαρά!

Η τελευταία μετενσάρκωση του Κυρίου

Διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτηση μου, μια φίλη δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί ότι  οι ψυχές που είχαν μετενσαρκωθεί  σε ένα άνθρωπο, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε  μια μελλοντική μετενσάρκωση μέσα στο σώμα ενός ζώου η ενός φυτού.

Και αυτό το δικαιολογούσε με το σκεπτικό ότι ο άνθρωπος είναι ένα σκεπτόμενο όν που μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο του Θεού και να «συνομιλήσει» μαζί του,  ενώ ένα ζώο δεν μπορεί ποτέ να φτάσει σε τέτοιου είδους φιλοσοφικές αναζητήσεις, άρα η ωρίμανση της ψυχής απαιτεί να συνεχίσει αυτή να μετενσαρκώνεται σε ένα ανώτερο όν και όχι ένα κατώτερο, υπονοώντας προφανώς ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον στο γνωστό τουλάχιστον κόσμο που μας περιβάλλει, άρα μετά την μετενσάρκωση σε άνθρωπο, μόνο μέσω ενός άλλου ανθρώπου μπορεί να επιστρέψει η ψυχή στη γη.

Κάτι με ενόχλησε  σε αυτές τις σκέψεις της φίλης μου και αφού ηρέμησα κάπως, συνειδητοποίησα  ότι ήταν κάτι που είχε να κάνει με τον εγωισμό και την αλαζονεία του ανθρώπου, αλλά δεν έδωσα μεγαλύτερη σκέψη στο ζήτημα.

Την άλλη μέρα όμως το πρωί, με πιο καθαρό μυαλό, επανήλθα  θέτοντας ξανά ερωτήματα και να το αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης…

Είμαστε όντως εμείς οι άνθρωποι τα σοφότερα πλάσματα πάνω στη γη; Με μια πολύ γρήγορη σκέψη θα μπορούσα να σας πω για τα δελφίνια, αυτούς τους σοφούς σαμάνους, που δέκα λεπτά κοντά τους μπορούν να επαναφέρουν το χαμόγελο στο πρόσωπο ενός καταθλιπτικού ανθρώπου. Μισή ώρα μαζί τους είναι αρκετή για να αρχίσει ένα αυτιστικό παιδί να επικοινωνεί ξανά με το περιβάλλον του, πράγμα που οι σοφότεροι γιατροί μας είναι ανίκανοι να  το καταφέρουν μέσα στο εύρος μιας ανθρώπινης ζωής.

Για να πάμε όμως λίγο πιο μακριά,  θα μπορούσα να σκεφτώ κάποια αιωνόβια δένδρα, όπως οι αμερικάνικες Σεγκόβιες, ηλικίας άνω των πέντε χιλιάδων χρόνων,  που αν μπορούσαμε να συνομιλήσουμε μαζί τους  σίγουρα θα είχαν να μας πουν πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες. Και θα μου πείτε τι είναι αυτά που μας λες; Επειδή ζουν τόσο πολύ σημαίνει ότι είναι ανώτερες μορφές ζωής; Και θα σας απαντήσω, πέστε μου πως θα μπορούσαν να είναι σχεδόν αθάνατες (για τα δικά μας δεδομένα), αν δεν ήταν στην πραγματικότητα ενεργειακώς  «καθαρά» και ανώτερα όντα; Το ότι ζουν τόσο πολύ σημαίνει ότι έχουν αναπτύξει μια απίστευτη «συνειδησιακή» επαφή με το Όλο.

Αλλά ας έρθουμε και προς τα μέρη μας. Κατά τον χρυσό αιώνα της ανθρώπινης διανόησης, εδώ στην ωραία μας Ελλάδα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια  πριν, οι πιο σοφοί άνθρωποι, κάπου εκεί στη Δωδώνη, κατέφευγαν σε μια γριά βελανιδιά για να μάθουν τι πρέπει να κάνουν στα πιο δύσκολα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Και λίγο πιο νότια στο μαντείο των Δελφών, μια Πυθία μασούσε τα φύλλα μιας πανάρχαιας δάφνης για να μπορέσει να μεταφέρει τους χρησμούς της στους ανθρώπους. Για να μην μιλήσουμε για τις δισχιλιόχρονες ελιές του τόπου μας…  Ένα δένδρο που από την ρίζα να το κόψεις, ξαναγεννιέται σαν τον Φοίνικα. Τι δύναμη, τι απίστευτες μορφές ζωής…

Ξέρετε επειδή εμείς δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τα υπόλοιπα όντα της φύσης, δεν σημαίνει ότι αυτά είναι τούβλα. Και ξέρετε, σχεδόν όλα τα σκυλιά του κόσμου καταλαβαίνουν την γλώσσα του κυρίου τους. Εσείς, εκτός ενός Απολλώνιου, ενός Χριστού και δύο-τριών άλλων, γνωρίζετε κανένα άλλο άνθρωπο που να μπορεί να ισχυριστεί ότι καταλαβαίνει την γλώσσα των σκύλων και να γίνει πιστευτός;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά  ήρθε και η φωνούλα με μια ιστορία, για να μου δώσει το τελειωτικό κτύπημα ως προς το μεγαλείο του ανθρώπου.  

Ο Χριστός, ακόμα και όταν έφτασε επάνω στον σταυρό, στιγμές πριν πετάξει προς την απόλυτη ευτυχία που θα του πρόσφερε η ένωση του με τον Πατέρα, τον παρακαλούσε  να πάρει από τον ίδιο το ποτήριον τούτο. Γιατί για τον ίδιο ήταν πολύ πικρό... Τεράστια η μάχη του ανθρώπου πάνω σε αυτή την γη.  Ακόμα και αν είναι ο ίδιος ο υιός του Θεού…

Τι έγινε μετά; Με τον πόνο και την θλίψη μέσα της ανηφόρησε για μια ακόμη φορά στην κατοικία των ψυχών. Αλλά  τα μάτια   αυτής της ψυχής ήταν πλέον ορθάνοιχτα.  Και το φώς μέσα της έκαιγε με απίστευτη προσμονή. Και η ψυχή πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε για μια ακόμη φορά σαν σφαίρα,  προς τον  τόπο του μαρτυρίου και της αυτογνωσίας της…

Το πρωινό βρήκε το αιθέριο πλάσμα να προχωράει μέσα στο δάσος, να αισθάνεται και δάκρυα χαράς να τρέχουν από τα μάτια της ψυχής του. Επιτέλους όλα ήταν τόσο καθαρά.. τόσο καθαρά. Βίωνε την ζωή με μια ανείπωτη ένταση. Βίωνε το Θείο σε κάθε του βήμα. Μα καθώς η ψυχή  του ήταν σοκαρισμένη από αυτά που αισθανόταν, το πλασματάκι δεν έβλεπε που πήγαινε. Και έτσι ο ξυλοκόπος που βγήκε να κατουρήσει εκείνο το πρωινό, δίπλα στο κυπαρίσσι, ζαλισμένος ακόμα από ένα άθλιο μεθύσι της χθεσινής βραδιάς,  δεν πρόσεξε και πάτησε βαριά πάνω στο σκουληκάκι  και το συνέθλιψε.

Γιάκ! Βρωμοσκούλικο, είπε και έτριψε το πέδιλο του στο χορτάρι  για να το καθαρίσει, χωρίς να μπορεί να ακούσει την αγγελική κραυγή θριάμβου και ανάτασης αυτής της ελεύθερης πια  ψυχής, που σαν σφαίρα άδολης και καθαρής αγάπης  έφυγε  με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δίψα και  ήρθε και έπεσε πάνω στην αγκαλιά  του συμπαντικού Όλου, που την δέχτηκε όπως ο ξεροπόταμος την πρώτη βροχή του φθινοπώρου.

Γιατί βλέπετε καλοί μου φίλοι, οι άνθρωποι σκέφτονται η και αισθάνονται τον Θεό σαν ιδέα, αλλά τα ταπεινά τα σκουλήκια τον βιώνουν μέσα τους, γίνονται ένα μαζί του, στο κάθε τους σούρσιμο στην κάθε τους ανάσα, πάνω σε αυτή την θεσπέσια γη. Βλέπετε τα θεϊκά  αυτά πλάσματα δεν διαθέτουν την νόηση μας, άρα ούτε και το υπέρλαμπρο   Εγώ μας…

Ένα διχασμένο Όλο και το παιχνίδι ξεκινά...

Απότι φαίνεται ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν και μαζί με αυτό και όλους εμάς, γιατί θέλησε να μοιραστεί μαζί μας ότι αισθανόταν μέσα του. Αυτό λέγεται αγάπη. Βέβαια γνώριζε ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν θάναι  όλα τέλεια, αλλά αυτό δεν τον ενοχλούσε  και ιδιαίτερα.. Το βασικό ήταν εμείς να απολαύσουμε την ζωή που μας χάρισε,  παίζοντας και ανακαλύπτοντας, ως τα παιδιά.

 Εννοείται ότι δημιουργώντας αυτό το σύμπαν θα έδινε χώρο και στο κακό να  αναπτυχθεί. Αυτό όμως κάνει απλά το παιχνίδι πιο ενδιαφέρων. Γιατί μας έπλασε δίνοντας μας την δύναμη να αποφασίζουμε εμείς που θα στρέψουμε την ζωή μας. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος δεν επηρεάζει  το μέλλον μας η τις αποφάσεις μας, γιατί τότε το όλο παιχνίδι δεν θάχε κανένα νόημα. Δηλαδή  είμαστε εμείς που καθορίζουμε την μοίρα μας, ανάλογα με το τι απόφαση παίρνουμε στο κάθε λεπτό της ζωής μας και αυτό είναι που μετατρέπει την ζωή σε ένα συναρπαστικό ταξίδι!

Αν όμως εμείς στρεφόμαστε προς το κακό και πληγώνουμε τους εαυτούς μας, τους άλλους ανθρώπους και τα υπόλοιπα πλάσματα της δημιουργίας, σκορπώντας μίσος, βία , αδικία και φονικό προς όλες τις κατευθύνσεις, σημαίνει ότι αυτό μεταφέρεται στο σύμπαν, αφού ουσιαστικά όλα είναι Ένα και  ο Θεός σαν Όλο, απορροφά  όλη αυτή την αρνητική ενέργεια.  Αυτό όμως σημαίνει ότι όπως οι ενέργειες αναμιγνύονται και το Σύμπαν αλλάζει, έτσι αλλάζει και η ενέργεια του Θεού. Αλλά  όταν ο Θεός αποφάσιζε  να δημιουργήσει το Σύμπαν δεν γνώριζε ότι τα πλάσματα του μπορεί να στραφούν προς το κακό και ως ανεξάρτητα όντα με δική τους βούληση, θα μπορούσαν στο τέλος να μετατρέψουν και τον ίδιο σε  ένα καζάνι πυρακτωμένης αρνητικής ενέργειας;

Αυτό το γνώριζε βέβαια και επειδή ο ίδιος ήθελε από την μία να δημιουργήσει ελεύθερα πλάσματα και από την άλλη δεν είχε και τάσεις αυτοκαταστροφής, δημιούργησε μια δικλίδα ασφαλείας ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι και το ίδιο το παιχνίδι της ζωής να είναι συναρπαστικό και στο τέλος ευχάριστο για τους  συμμετέχοντες , χωρίς να καταλήξει σαν μια μαύρη τρύπα αρνητικής ενέργειας που θα τους ρουφούσε όλους μέσα της.

Έτσι πρόσφερε σε κάθε πλάσμα μια ψυχή και σε κάθε ψυχή εμφύσησε την πνοή Του. Αυτό σημαίνει ότι ο αρχέγονος Θεός, η απόλυτη αγάπη όπως μας αρέσει να τον σκεφτόμαστε,  βρίσκεται αμετάβλητος από τον χρόνο μέσα σε κάθε ψυχή που γεννιέται στο Σύμπαν.

Με την δημιουργία του κόσμου λοιπόν,  το Όλο δημιούργησε και μια διάσταση ψ, την οποία ας τοποθετήσουμε στο κέντρο του Σύμπαντος και η οποία όμως καμία  σύνδεση δεν θα μπορούσε να έχει  με τις υπόλοιπες διαστάσεις που θα δημιουργούνταν και με τα όντα που θα τις κατοικούσαν.  Στο κέντρο της διάστασης βρίσκεται η πηγή του Φωτός, όπου Φως = το Όλον στην Αρχέγονη μορφή του, ακριβώς όπως ήταν πριν την δημιουργία του κόσμου και όπου παραμένει αμετάβλητο από  τον χρόνο.

 Δηλαδή κατά την δημιουργία του κόσμου μπορούμε να πούμε ότι το Όλον δίχασε το είναι Του σε δύο κομμάτια.  Το ένα ας το ονομάσουμε συμπαντικό Όλον και είναι αυτό μου μεταλλάσσεται  σύμφωνα με τις ενέργειες που δέχεται απόλα  τα όντα της δημιουργίας και το άλλο είναι  το αρχέγονο Όλον,  η πηγή του απαράλλακτου  Φωτός, μέσα στη οποία πηγή  γεννιούνται  και βαπτίζονται  από το αρχέγονο Φως οι ψυχές όλων των πλασμάτων  του σύμπαντος. Δηλαδή η διάσταση ψ είναι το σπίτι των ψυχών και του αρχέγονου Φωτός και κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει και να την «μολύνει» με την παρουσία του, ούτε καν ο ίδιος ο συμπαντικός Θεός.

Όταν γεννιέται η κάθε ψυχή,  λούζεται στο θεϊκό φως και ξεκινάει το ταξίδι της διαλέγοντας σε ποιον κόσμο και σε πιο όν θα κατοικήσει. Όταν αυτό το όν αποθάνει,  η ψυχή επιστρέφει στη διάσταση ψ,  μέχρι να έρθει η ώρα να αισθανθεί έτοιμη να μετοικήσει  σε ένα άλλο πλάσμα του σύμπαντος. Η ψυχή μπορεί να μετενσαρκωθεί  κάθε φορά και σε ένα διαφορετικό πλάσμα, ίσως και σε μια διαφορετική διάσταση αν το θέλει και κάθε φορά βιώνει  και κάτι διαφορετικό, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της.  Σε κάποιο σημείο της εξελικτικής της πορείας, φτάνει η ώρα που η ψυχή μοιραία ανακαλύπτει και ενεργοποιεί την Πνοή που έχει μέσα της , που είναι βέβαια  η αρχέγονη Θεία αγάπη.

Το ταξίδι θα είναι μακρύ, όπως είπε και ο ποιητής, δύσκολο, με πολλούς πόνους και χαρές, αλλά στο τέλος, όσο η ψυχή αφουγκράζεται  και πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην Πνοή, μοιραία θα αναζητήσει την Θέωση, την ένωση δηλαδή με το Όλο, από το οποίο και ξεκίνησε. Έτσι όταν η κάθε ψυχή βρει τον δρόμο της και φτάσει στη Θέωση, θα είναι σαν μια βόμβα καθαρής αγάπης να σκάει μέσα  στον συμπαντικό Θεό, που κάθε στιγμή βιώνει και απορροφά,  αυτά  που βιώνει και απορροφά στην ψυχή του  το κάθε πλάσμα που δημιούργησε. Αυτά τραβάει αυτός που αγαπάει!

Εννοείται ότι και το κακό αλλάζει. Αυτόν που ονομάζουμε Σατανά, ως πλάσμα και αυτός της δημιουργίας,  μοιραίως θα έχει την ίδια κατάληξη με όλους εμάς! Ως πότε μπορεί να αποστρέφει  την ψυχή του από την Πνοή, που μοιάζει να περιμένει ανεπηρέαστη  στο χρόνο; Είναι η ειρωνεία και το λεπτό χιούμορ του  Όλου που ενορχηστρώνει την παράσταση, στην οποία ο  Σατανάς θα είναι αυτός που θα προστρέξει με όλη του την αγάπη να καθαρίσει το Όλο από το κακό που το κυκλώνει!

Αυτό σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο χρόνο ένας Σατανάς. Όπως υπήρξε η πτώση έτσι μοιραία θα έρθει και η ένωση. Και κάθε φορά που ο Σατανάς πέφτει με γδούπο στην αγκαλιά του  συμπαντικού Όλου λιώνοντας από αγάπη, ένα άλλο κακό πνεύμα παίρνει την θέση του στην κορυφή του κακού,  μέχρι να έρθει και η δική του σειρά!  Μέχρι στο τέλος να ξαναγίνουμε όλοι Ένα με το συμπαντικό Όλο και αυτό να μπορέσει επιτέλους να ενωθεί  ξανά με το αρχέγονο αδερφάκι του…

Θα θέλαμε να γίνουμε οι Φονιάδες του Θεού;

Αν μπορέσουμε να σκεφτούμε τον Θεό σαν ένα ποτάμι αγάπης που κάποια στιγμή ξεχείλισε και δημιούργησε τον κόσμο όλο, γιατί ήθελε να μοιραστεί αυτά που αισθανόταν με όλους εμάς, μοιραίως η σκέψη μας οδηγείται  στο ότι  εμείς,  τα δημιουργήματα του, που όλα μεταφέρουμε μέσα μας και ένα κομμάτι του,  είμαστε όντα ελεύθερης βούλησης, που με τις σκέψεις και τις πράξεις μας καθορίζουμε το μέλλον μας και υπογράφουμε την μοίρα μας. Αλλιώς η πράξη Του δεν θα είχε κανένα νόημα και αξία.

Και τότε μοιραία καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος  που δημιούργησε είναι μια κινούμενη άμμος.  Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο.  Τα πάντα ρει. Η κάθε μας σκέψη, η κάθε μας πράξη, μεταμορφώνει  το σύμπαν, άρα και τον Θεό μαζί.

 Που θα καταλήξει όλο αυτό; Κανείς δεν γνωρίζει, μαζί και  ο Θεός ο ίδιος… Το μόνο που τον ενδιέφερε όταν δημιουργούσε τον κόσμο,  ήταν η ανάγκη του να μοιραστεί και  η ίδια η χαρά του  παιγνιδιού.  Και το παιγνίδι δεν θα είχε  καμία  αξία,  αν γνώριζε  εξ αρχής  το πως θα τελειώσει… Λέτε να αρέσουν στο Θεό τα στημένα παιχνίδια;

Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος  όλο αυτό που ξεκίνησε μέσα σε μια τεράστια έκρηξη αγάπης, εξαιτίας της αποτυχίας και της συσσώρευσης αρνητικής ενέργειας στο σύμπαν από όντα της δημιουργίας όπως εμείς, να καταλήξει μέσα σε μια τεράστια έκρηξη  πόνου και τρέλας. Ποιος μπορεί να ξέρει;

Αυτό όμως που είναι φανερό, είναι ότι η δημιουργία  βρίσκεται  σε εξέλιξη και αυτό που νοιώθω   είναι ότι μπορούμε όλοι μας να βάλουμε ένα χεράκι στο να διατηρηθεί η ισορροπία και η καλή προαίρεση  του Όλου αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα Του, κοινωνώντας τα συναισθήματα και την θετική μας σκέψη απέναντι στους άλλους ανθρώπους, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα όντα της δημιουργίας  και απολαμβάνοντας ταυτόχρονα και εμείς  το παιχνίδι.  Γιατί βλέπετε το παιχνίδι είναι πιο σημαντικό απότι  υποψιαζόμασταν. Είναι η ίδια η δημιουργία…

Γιατί αλλάξανε έτσι οι Έλληνες;

Ένας γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος αναρωτιότανε  σε κεντρικό του άρθρο, τι άλλαξε στους Έλληνες και από εκεί που πρώτοι κατέβαζαν την  σημαία των Ναζί  από την Ακρόπολη και ξεκίναγαν την περίοδο της αντίστασης εναντίον τους πανευρωπαϊκά, σήμερα δεν αντιδρούν καθόλου στην υποδούλωση τους από τα μέτρα του ΔΝΤ, της ΕΟΚ και της ίδιας της κυβέρνησης τους, που επιμένει να τιμωρεί ασύστολα τους απλούς πολίτες και όχι τους πλούσιους,  που αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν και βέβαια αυτούς τους ίδιους τους πολιτικούς,  που με την ασυδοσία τους έγιναν υπαίτιοι της πτώχευσης και της κατάρρευσης του κράτους μας.

Αλήθεια τι άλλαξε και οι Έλληνες μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια μετατράπηκαν  από τους πιο θερμούς υπερασπιστές της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας,  σε αυτά τα άβουλα όντα που βλέπουμε σήμερα και που μοιάζουν να δέχονται τα πάντα αδιαμαρτύρητα;

Τι ήταν αυτό που τους αποβλάκωσε έτσι;  

Ναι σωστά μαντέψατε. Η τηλεόραση. Αυτή είναι που  τους καθήλωσε σε ένα καναπέ και τους μετέτρεψε σε άβουλα καταναλωτικά όντα. Χιλιάδες τα μηνύματα και οι ειδήσεις που δέχονται καθημερινά και άπειρα τα γεγονότα που λαμβάνουν μέρος μπροστά στα τρομοκρατημένα μάτια τους.  Έτσι όλα μετατρέπονται σε ένα αχταρμά,  χωρίς να μπορούν οι ίδιοι πλέον να ξεχωρίσουν το σημαντικό,  από το γελοίο και ανούσιο. Ο τρόμος  και τα κρυφά μηνύματα που εξαπολύουν τα ΜΜΕ καθημερινά από τους δέκτες τους, που είναι και αυτά μέρος του οπλοστασίου του συστήματος, είναι άνευ προηγουμένου και στο τέλος οι τηλεθεατές παρακολουθούν εξουθενωμένοι,  αισθανόμενοι ότι είναι  ανίκανοι να αλλάξουν το οτιδήποτε στο διεφθαρμένο σύστημα που τους διοικεί, καθώς τους έχουν πείσει ότι είναι και αυτοί μέρος αυτού του συστήματος.

Και έτσι φτάσαμε στο σημείο να κάνουν την επανάσταση και να κατέβουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι ενάντια στο σύστημα, όχι οι πολίτες που έχουν τα δικαιώματα του ψηφίζειν και εκλέγεσθαι , αλλά οι μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου!  Και αν αναρωτιέστε γιατί αυτοί, τότε θα σας απαντήσω, γιατί αυτοί τα τελευταία χρόνια δεν βλέπουν σχεδόν καθόλου  τηλεόραση!!

Αλλά πως και έτσι; Έρευνες που γίνανε,  δείξανε ότι οι μαθητές περνάνε πλέον πολλές ώρες κάθε μέρα μπροστά στους υπολογιστές τους. Μάλιστα το facebook  είναι πολύ κοντά στο να κερδίσει την πρώτη θέση από το Google και το YouTube,  με 4 ώρες παρακολούθηση  την ημέρα.

Το  σύστημα  προσπαθεί εναγωνίως  να ελέγξει το internet, που σήμερα είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια των δημοκρατικών πολιτών, στην προσπάθεια τους να ελέγξουν και να ξεσκεπάσουν την διεφθαρμένη εξουσία.

Το σύστημα, μια που το internet είναι νέα τεχνολογία, δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει  ένα καίριο τρόπο  για να περνάει τα μηνύματα  του και κατ’ αυτό τον τρόπο να αλλοιώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ένα μέσον για να το πραγματοποιήσει αυτό είναι μέσω των διαφημίσεων.  Αλλά το facebook δεν  δέχεται καν διαφημίσεις και αυτό ανέλαβε να το αλλάξει η αγαπητή Goldman Sachs, που επισήμως του προσέφερε ενάμιση δισεκατομμύριο δολάρια για να μπει ως μέτοχος. Μην εκπλαγείτε λοιπόν καθόλου αν μετά ακολουθήσουν και οι διαφημίσεις. Για να μην αναφέρουμε καθόλου τα προσωπικά στοιχεία των πεντακοσίων εκατομμυρίων χρηστών που θα έρθουν στα χέρια τους. Not bad… Ένας είναι ο σκοπός εξάλλου. Ο απόλυτος έλεγχος της συνείδησης του ανθρώπου…

Τι μπορούν να κάνουν λοιπόν οι πολίτες για να αλλάξουν την κατάσταση;  Μα να βρουν  την δύναμη (εφόσον η τηλεόραση είναι ναρκωτικό και άρα αυτοί είναι εξαρτημένοι) και να την πετάξουν απτό παράθυρο. Τι άλλο;  Ριζικά προβλήματα απαιτούν ριζικές λύσεις.  Άντε και μετά επιτέλους θα αρχίσουν να παίρνουν και την ανιούσα οι γεννήσεις, για  να αυξηθεί πληθυσμιακά και το παραπαίων έθνος μας,  η αλλιώς θα χωρίσουν και τα υπόλοιπα ζευγάρια που έτσι και αλλιώς δεν ταίριαζαν και ιδιαίτερα και μόνο η ζομποτηλεόραση τους κράταγε ενωμένους. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση κερδισμένοι θα βγούμε, αφού ο έρωτας και η ελευθερία του ανθρώπου είναι δυο από τα μεγαλύτερα αγαθά που μας δόθηκαν!

Apocalypse Now

Πως θα τελειώσει και αυτή η ιστορία; Ε πως αλλιώς; Όπως

τελειώσανε και οι υπόλοιπες τέσσερις… Αλλά πριν πνίξουν τα

νερά τον λαχανόκηπο και μπούμε όλοι στις βάρκες, όπως μας

προειδοποιούν οι φίλοι μας οι Maya,  θα πρέπει και ο Γιαχβέ

να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του στα ζουζούνια του.

Και έτσι θα χρειαστεί να σπάσουμε τα αυγά για άλλη μια

φορά. Ε ξέρετε τώρα,  extra στρατιωτάκια, καινούργια

αεροπλανάκια , μερικές  παχιές βομβούλες και κάνα δύο

super νέα παιχνιδάκια. Έτσι θα χαρούν παίζοντας όλα τα

αγοράκια.

Όλα ξεκίνησαν κάποια χρόνια πριν όταν το χρυσό ζευγάρι

πήρε διαζύγιο και η κερά για να ξεχάσει ότι της θύμιζε τον

αποτυχημένο γάμο,  σκέφτηκε να ξεπουλήσει όλη την παλιά

οικοσκευή. Έβγαλε λοιπόν τα hovercraft του πρώην της  σε

sale στη πίσω αυλή του σπιτιού. Για την ακρίβεια τα

ξεπούλαγε όσο- όσο, γύρω στα εκατό εκατομμύρια δολάρια

το καθένα. Τότε ο  Άκης, της γερακίνας γιός, βρήκε την

ευκαιρία που  γύρευε για να τρομοκρατήσει τους

σουρτούκηδες τους γείτονες, που του την σπάγανε  χρόνια

τώρα  και άρπαξε πεντέξι. Βέβαια ο ίδιος σαν  άρχοντας που

είναι, δεν ήθελε να πιάσει κότσο την αγαθιάρα την Σκύθισα

και της έδωσε διακόσια εκατομμύρια για το καθένα, αφού

αυτή ήταν η πραγματική τους τιμή.  Αυτή έβαλε τα κλάματα

από την συγκίνηση της για το ανώτερο του ανθρώπου και

ξεπούλησε τα υπόλοιπα σε κάτι φτωχούς γείτονες προς

εξήντα εκατομμύρια το ένα.

Ο Άκης πήρε τα hovercraft και τα έριξε στην Βιστωνίδα. Το

μυαλό του είχε  συλλάβει ένα απίστευτο διττό σχέδιο. Αφενός

η λίμνη θα αποκτούσε τρομερή αξία,  αφού χιλιάδες

τουρίστες θα έτρεχαν κάθε χρόνο να θαυμάσουν τα

καινούργια παιχνίδια του. Και είχε απόλυτο δίκιο βέβαια, αν

και την δόξα την άρπαξε ο Κωστάκης μερικά χρόνια

αργότερα,  όταν ψιλοπιωμένος  σε ένα ταβερνάκι 

αποκάλυψε στα έκπληκτα γκαρσόνια, ότι το Ελληνικό

δημόσιο τα άρπαξε χοντρά, από το σχέδιο του για  την

ανταλλαγή της λίμνης με την Θεσσαλονίκη. Το μάθανε

βέβαια οι αγαθοί καλόγεροι και ακόμα τραβάνε τα γένια τους

από την βλακεία που κάνανε,  ξεπουλώντας την χρυσοφόρο

λίμνη για ένα βρωμερό  χαζολιμάνι.

Αφετέρου όμως,  ο απίστευτος  Άκης είχε δει πολύ μακριά. Το

think tank που είχε δημιουργήσει,  κατάφερε να προβλέψει  

είκοσι χρόνια πριν το τι θα επακολουθούσε στον κόσμο στις

μέρες μας.  Ήταν όλα γραμμένα βλέπετε… Ήξερε λοιπόν ότι

οι γείτονες θα τα χάνανε όταν βλέπανε τα υπερόπλοια που

αγόρασε  να τους περιμένουν πανέτοιμα και παρατεταγμένα 

μέσα στη λίμνη. Μα τότε θα σκεφτόντουσαν,  τι πρέπει να

μας περιμένει στο Αιγαίο; Αυτός είναι και ο λόγος που οι

ακταιωροί τους έχουν φτάσει μέχρι το Σούνιο. Ψάχνουν

απεγνωσμένα να ανακαλύψουν τα κρυφά μας  όπλα.  Χαχα!

Χαϊβάνια… Που νάξεραν τι τους ετοίμαζε η γάτα…

Το κρυφό όπλο του Άκη  ήταν ο ξανθός το γένος.  Με αυτόν

τα είχε βρει ο σατανικός υπερυπουργός. Για αυτό και του

πλήρωσε διπλάσια λεφτά για τα Hovercraft που  αγόρασε. 

 Έτσι αφού οι χαζογείτονες  πιστέψανε ότι είμαστε πλέον

εντελώς εκφυλισμένοι και ανήμποροι αποφασίσανε να

κάνουνε ντου στα Εξαμίλια,  που  ενώ  εμείς  είχαμε βγει στο

δρόμο και ζητιανεύαμε για ένα κομμάτι ψωμί, θέλαμε σώνει

και καλά να τα αλλάξουμε σε Δωδεκαμίλια.  Και εκεί έγινε το

έλα να δεις.

Οι σουρτούκηδες τρώνε το δόλωμα και ορμάνε. Εμείς

λουφάζουμε τάχα πεινασμένοι και τρομοκρατημένοι

βάζοντας τα κλάματα, αγριεύει ο ξανθός που μας έχει σαν

παιδιά του, κάνει ντου στην γη της Ιωνίας, εμείς κοιτάμε με

τα τεράστια πεινασμένα ματάκια μας που τους κάνει τρία

κομμάτια και τότε όλο το σχέδιο του δημιουργού αρχίζει να

ξετυλίγεται…

Τα γιαχβεδάκια βγαίνουν στο δρόμο, κατεβάζουν τα

παντελονάκια  τους και γυρνώντας τα κωλαράκια τους στον

ξανθό του λένε κοροϊδευτικά:  Έλα και από εδώ αν τολμάς!

Αυτός εξαγριώνεται από την αυθάδεια τους, μα ποιοί

νομίζουν ότι είναι πια, σκέφτεται και τρώγοντας το δόλωμα

πάει προς τα μαύρα τα σκουφάκια, ξέροντας βέβαια ότι από

πίσω κρύβονται  τα εοκάκια και τα αμερικανάκια, τα  οποία 

 γνωρίζουν ότι πίσω από τον ξανθό παρατάσσονται τα

περσάκια και τα κινεζάκια.  Και  παρόλα αυτά  δεν κάνουν

πίσω. Βλέπετε  τα φωτισμένα τα σκρουντζάκια  που κινούν

όλα  τα νηματάκια και που επιζητούν αυτό το τελευταίο

πατατράκ για να ολοκληρώσουν το σχέδιο τους και να

μαζέψουν και τα λεφτά των χρυσοκίτρινων που τους έλειπαν

από το θησαυροφυλάκιο τους  και να πραγματοποιήσουν

επιτέλους την υπόσχεση που τους δόθηκε, ότι θα  

κατακτήσουν στο τέλος τον κόσμο όλο,  τους έχουν

ειδοποιήσει ότι αυτοί θα είναι οι κερδισμένοι.

Και έτσι ορμάνε οι Χριστιανοισλαμιστές (πως αλλάζουν  οι

καιροί...)  εναντίον των δυτικών και φαίνονται να κερδίζουν, 

καθώς μπαίνουν στη μάχη οι Αμερικάνοι  από τις βάσεις τους

στην Αραβία προς βοήθεια των συμμάχων τους,

αναγκάζοντας  έτσι τους κίτρινους  να μπουν στην μάχη

κατεβάζοντας λένε οι προφήτες διακόσια εκατομμύρια

στρατιώτες, που σαν ακρίδες πέσανε πάνω στη γη και την

ρημάξανε... Και όταν φτάσανε εκεί που έπρεπε και αφού το

χρήμα είχε πλέον μαζευτεί, αφού τα φωτισμένα  Σκρούντζ 

 ήταν που τους δανείζανε  όλους,  γυρίσανε απλά  ένα

κουμπάκι και τα κινεζάκια άρχισαν  να καρπαζώνουν το ένα

το άλλο και κάπου εκεί τέλειωσε και αυτός ο αχταρμάς.

Ήταν τόσο απλό τελικά.  Ο έλεγχος της συνείδησης του

ανθρώπου. Τα δελφινάκια, αυτοί οι πολυαγαπημένοι 

σαμάνοι,    με τους υπερήχους τους,  άθελα τους τους

ανοίξανε  τα μάτια… Και έτσι μαζί με τη τελειοποίηση του

υπερόπλου  τους  ολοκληρώσανε και την κυριαρχία τους σε

όλο τον πλανήτη.  Επιτέλους  τα είχαν καταφέρει! Χίλια

αλληλούια!!

Η Γη αθόρυβα είχε πάρει την θέση της  στον θρόνο της,  λίγο

πιο πίσω και αθέατη από τα αλαλάζοντα τερατάκια..  Είχε

βάλει μια  λουλουδάτη και  αέρινη  τουαλέτα  του Αρμάνι, 

 μαζί με ένα ζευγάρι εκτυφλωτικά  πέδιλα της Πράντα 

(γαμάτος συνδυασμός ε; )    Άφησε για λίγο τα χαζά παιδιά

μές στη καλή χαρά γεμάτα  να ζητωκραυγάζουν  και κατόπιν

με ένα αχνό χαμόγελο να σχηματίζεται  στα χείλη της, 

 πάτησε ένα κουμπί κάτω από το δεξί μπράτσο του θρόνου

της.  Ρυάκια με γάργαρο νερό άρχισαν να εισβάλουν από

παντού. Καθώς τα νερά άρχισαν να καλύπτουν όλη την

επιφάνεια και να πνίγουν τα παιδάκια που διασκεδάζανε, οι

ζητωκραυγές άρχισαν να μετατρέπονται σε θρήνους..  Σιγά

σιγά η μία μετά την άλλη οι χώρες εξαφανιζόντουσαν κάτω

από τα κύματα. Ίνα πληρωθούν οι γραφές…

Και δεν ήταν όπως τότε που χάθηκαν κάτω από τα κύματα

μόνο η Ατλαντίδα και η Λεμουρία. Αυτή την φορά η Γη είχε

αποφασίσει να εξαφανίσει  το μεγαλύτερο μέρος της

Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης, μαζί και με αυτό της

Ρωσίας και της Κίνας. Όλοι οι αλαζόνες και επικίνδυνοι

παίχτες έπρεπε να τιμωρηθούν για να ηρεμήσει  για λίγο και

η ίδια.. Ουφ πια με αυτά τα τροποποιημένα πλασματάκια.

Ηρεμία δεν έχουν στον αιώνα! Αλλά τι να κάνει; Παιδιά της

είναι και αυτά… 

Καθώς ήταν χαμένη στις σκέψεις της κάποια ανθρωπάκια 

μετά από σκληρές προσπάθειες κατάφεραν να ανέβουν στο

θρόνο και να κουλουριαστούν στην αγκαλιά της . Ένα από

αυτά την κοίταξε γεμάτο λατρεία και της είπε το αυτονόητο:  

Θεά! Είσαι Θεά!  Και αυτή χαμογέλασε με ανακούφιση και

χαλάρωσε ξανά. Θα μπορούσε να ηρεμήσει για καμιά

δεκαριά χιλιάδες χρόνια ξανά.  Όσο να πάρει μια ανάσα

δηλαδή…

Κάπως έτσι τελειώνει και αυτή η ιστορία  και απλά τα γράφω

για ενημέρωση των επόμενων γενιών που θα θέλουν να

γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη. Εννοείται ότι μέσα στα

συντρίμμια η φτωχή πλην τιμία Ελλάς, αφού δεν

διαφαινόταν άλλη λύση,  διαλέχτηκε να κρατήσει την Πόλη

και  τα μικρασιατικά παράλια . Έτσι θα μπορούσαν και οι

απάτριδες πλέον  Άγγλοι, Γάλλοι, Δανοί  και Ολλανδοί να

βρουν και αυτοί ένα κομμάτι γης να ξαποστάσουν. Με αυτόν

τον τρόπο εκπληρώθηκε επιτέλους από την Γη και μια  πάγια

ευχή των Ελλήνων. Αφού δεν μπορούσαν να ξαναγίνουν οι

ίδιοι σπουδαίοι σαν τους άλλους, τους κατέστρεψε  η μάνα

Γη και τους έκανε όλους ίδιους με τους Έλληνες!

Αργότερα βέβαια, με το μπόλιασμα όλων αυτών των λαών

(που ήρθαν να μετοικήσουν στη Μικρασία και την Ελλάδα) 

 από το εκτυφλωτικό Ελληνικό φως, ανακαλύφτηκε  ξανά το

νόημα της ρήσης,  Έλληνας είναι όποιος μετέχει της

Ελληνικής παιδείας και κατάφεραν όλοι μαζί να

μετατρέψουν  ξανά αυτή την χώρα σε πνευματικό φάρο της

ανθρωπότητας (είμαι πολύ ρομαντικός και πάντα μάρεσαν οι

ιστορίες με καλό τέλος! χιχι)

Πάντως να σας πω την αλήθεια είναι η πέμπτη φορά που

παίζεται αυτή η ταινία και ελπίζω η τελευταία (αν και δεν το

νομίζω)  και δεν αντέχω πλέον να την ξαναδώ.  Νισάφι  πια! 

Πάρτε με καλοί μου άγγελοι   από εδώ γιατί θα τρελαθώ στο

τέλος! Επιτέλους ας δω και καμιά άλλη ταινία σε κανένα   

άλλο τόπο…  Pleaseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee