Αναρωτιόμουνα συχνά πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος, μέσα από όλα τα άλλα πλάσματα της φύσης, να διαφέρει τόσο. Και εννοώ, πως είναι δυνατόν να κοιτάς τους ανθρώπους και από την μία να βλέπεις τον Θεό μπροστά σου και από την άλλη το πιο άθλιο θηρίο της φύσης; Στα υπόλοιπα ζώα δεν παρατηρούνται αυτά τα ακραία φαινόμενα. Θέλω να πω αν παρατηρήσουμε όλα τα ζώα, θα δούμε ότι το καθένα έχει την δική του προσωπικότητα, χωρίς να υπάρχουν οι τεράστιες διαφορές μεταξύ τους , όπως αυτές που παρατηρούμε μεταξύ των ανθρώπων ( Dr Hyde and Mr Jekyll) . Τι συμβαίνει λοιπόν με το ανθρώπινο είδος;
Η Παλαιά Διαθήκη αλλά και άλλα παμπάλαια κείμενα, θα μας έλεγαν ότι φταίει η πτώση του ανθρώπου. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή, που ευθυνόμαστε για την έξοδο μας από τον παράδεισο και την συνεπακόλουθη πορεία μας στην κόλαση που δημιουργήσαμε και στην οποία ζούμε. Και όντως τόσοι πολλοί άνθρωποι για τόσες χιλιάδες χρόνια ζουν μια πολύ δυστυχισμένη ζωή, γιατί σίγουρα είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις την ισορροπία σου, όταν από την στιγμή που γεννιέσαι μαθαίνεις να ζεις μέσα στην ενοχή.
Αλλά όντως εμείς φταίμε για την πτώση μας η μήπως οι Θεοί που μας δημιούργησαν; Και λέω Θεοί, γιατί αυτό μας έχει παραδοθεί από τις ιστορικές πηγές, όλων των λαών της αρχαιότητας. Από τους Σουμέριους και τους Αιγύπτιους, τους Κινέζους και τους Ιάπωνες, τους Ινδούς και τους Έλληνες, μέχρι τους Ινδιάνους της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτισμών των Μάγια και των Ίνκας. Και αυτό σίγουρα δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Οκτώ χιλιάδες χρόνια πριν, οι Σουμέριοι ήταν πιο αναλυτικοί και αποκαλυπτικοί απ’όλους τους υπόλοιπους. Ανέφεραν ότι οι Θεοί που μας δημιούργησαν ήταν οι Annunaki από τον πλανήτη Nibiru, ο οποίος κάνει μια μοναχική περιφορά γύρω από τον ήλιο μας κάθε τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια και η επόμενη επανεμφάνιση του προσδιορίζεται κοντά στο 2.012, που θα πλησιάσει για άλλη μια φορά τη Γη μας και που όπως αναφέρουν οι Mάγια, θα επέλθει μια τεράστια καταστροφή στον πλανήτη μας από πλημμύρες, που θα εξαφανίσουν αρκετές χώρες (μεταξύ των οποίων και την δική τους), κάτω από τα νερά των Ωκεανών. Ε καλά, αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Δεν θάναι δα και ο πρώτος κατακλυσμός που κτυπάει την γη και σίγουρα δεν θάναι και ο τελευταίος.
Λογικότατα όλα αυτά. Επεξηγούν και το γιατί μόνο εμείς, μεταξύ όλων των πρωτευόντων, έχουμε σαράντα έξι ζεύγη χρωματοσωμάτων , αντί των σαράντα οκτώ που έχουν όλα τα υπόλοιπα. Άρα η Θεωρία της Εξέλιξης σταματά ένα βήμα πριν από μας και ανοίγει τον δρόμο στην ιδέα της δημιουργίας μας από ένα ανώτερο πολιτισμό που πειραματίστηκε στην κασίδα μας και μας έκανε σαν τα μούτρα τους (θυμάστε το καθ’εικόνα και ομοίωση;) Έτσι βέβαια εξηγούνται και οι πάμπολλες ατέλειες του είδους μας. Ως γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα, υπήρξαμε εξ αρχής ελαττωματικά.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά οι καλοί δημιουργοί, αφού μας κατασκεύασαν για δουλάκια, χωρίς να μας αγαπήσουν, μας γέμισαν και ενοχές ότι εμείς φταίμε που δεν ήμασταν αρκετά καλοί και ως εκ τούτου εξοριστήκαμε από την Εδέμ και από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά (επί μητριαρχίας ήταν μαμά , επί πατριαρχίας έγινε μπαμπάς και απέκτησε και λευκή γενειάδα).
Ξέρετε έχω δει πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που υποφέρουν και αγωνίζονται να ξεπεράσουν τα τραύματα που τους δημιούργησε, κυρίως η οικογένειά τους. Μία περίπτωση όμως, είναι ιδιαίτερα τραυματική και μέχρι στιγμής δεν έχω δει κανένα από τα θύματά της να έχει καταφέρει να δεχτεί και να αγαπήσει τον εαυτό του. Και μιλάω για όλους αυτούς που για τον ένα η τον άλλο λόγο αισθάνθηκαν ότι δεν αγαπήθηκαν από την μάνα τους. Από την γυναίκα που τους έφερε σε αυτό τον κόσμο. Η τρύπα παραμένει ορθάνοιχτη μέσα τους και τους απομυζεί το μυαλό και την ψυχή τους, αφού μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής τους πιστεύουν ότι αυτοί φταίνε που δεν ήταν αρκετά καλοί και που γιαυτό τον λόγο δεν τους αγάπησε η μανούλα. Διότι η μανούλα είναι πάντα τέλεια. Σωστά; Ε όχι βέβαια!! Οι μανούλες είναι ενίοτε και συναισθηματικά ευνουχισμένες και δεν καταφέρνουν να αγαπήσουν τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο. Πώς να το κάνουμε δηλαδή;
Διότι αυτοί οι Annunaki που μας κάνανε την χάρη να μας δημιουργήσουν μέσα σε ένα σωλήνα, μόνο τέλειοι δεν ήταν. Σκληροί και ενίοτε απάνθρωποι, παιδεύανε και τιμωρούσαν τους ανθρώπους, τους έσπερναν την διχόνοια και έτσι τους κυβερνούσαν κρατώντας τους παντοτινά υπόδουλους (Μετά που μείναμε μόνοι μας είχαμε μάθει καλά το μάθημα μας και η εκάστοτε εξουσία το επαναλαμβάνει πιστά έως και σήμερα). Και όταν ο Προμηθέας, λέει η ιστορία, λυπήθηκε τους ανθρώπους και τους έδωσε τη φωτιά, οι Θεοί τον τιμώρησαν με τον γνωστό σε όλους μας τρόπο..
Προηγουμένως βέβαια οι Annunaki είχαν προλάβει να δημιουργήσουν τους Γίγαντες (υπερφυσικούς ανθρώπους), αφου προφανώς χρειαζόντουσαν μερικά καλά τρακτέρ για τις πολύ βαριές δουλειές και τους οποίους κατόπιν εξόντωσαν μετά από μια αποτυχημένη επανάστασή τους.
Όσο για αυτούς που ήρθαν να εγκατασταθούν στον Ελληνικό χώρο, δεν μπορούμε να πούμε ότι σε βάθος χρόνου τα πήγαν και άσχημα. Υπήρχε μια ισορροπία μεταξύ του καλού και του κακού και υπήρχαν και ηθικά διδάγματα. Υπήρχε ένας Άρης βέβαια που έσκουζε συνεχώς για αίμα και εκδίκηση, αλλά υπήρχε και μια Αθηνά που τον έβαζε συχνά στην θέση του. Και σαν η πιο σοφή από το ασκέρι είχε την πιο τιμητική θέση δίπλα στον πατέρα της, ο οποίος βέβαια δεν παρέλειπε να καρφώνει συχνά πυκνά, ότι εξαιρετικά όμορφο εκινείτο στα περίχωρα… Και ας μην ξεχνάμε και την Άρτεμη , τον Απόλλωνα και την Αφροδίτη. Είχε πλάκα τελικά η ομήγυρης. Τι τους έκανε αυτούς τους δώδεκα λίγο καλύτερους από τους υπόλοιπους; Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από το απίστευτο ελληνικό φως. Που και τους θεούς ακόμα επηρεάζει και μεταμορφώνει προς το καλύτερο..
Ο Ποσειδώνας βέβαια και ο αδερφός του, κάποια στιγμή μετοίκησαν και δημιούργησαν την Ατλαντίδα και την Λεμουρία αντίστοιχα. Και εκεί αναπτύχθηκαν δύο εξαίρετοι πολιτισμοί, απίστευτα προηγμένοι. Βέβαια η Ατλαντίδα κάποια στιγμή ερωτεύτηκε το φως και την δύναμη της και υπέπεσε στο αμάρτημα της αλαζονείας. Και ξεκίνησε πόλεμο με τα υπόλοιπα έθνη με σκοπό να κυριαρχήσει σε όλη τη γη. Κέρδισε τους πάντες , αλλά η αγαπημένη του Ποσειδώνα ηττήθηκε από την αγαπημένη της Αθηνάς. Οι κάτοικοι της Αθήνας αποδείχτηκε για άλλη μια φορά πόσο σοφά έπραξαν όταν διάλεξαν για προστάτιδα τους την Αθηνά και όχι τον Ποσειδώνα.. Και δεν έφτανε που έχασαν τον πόλεμο, αλλά ακολούθησε και ο τελευταίος γνωστός Κατακλυσμός, κοντά εντεκάμιση χιλιάδες χρόνια πριν, που εξαφάνισε από προσώπου γης και την Ατλαντίδα και την Λεμουρία.
Τι συνέβη λοιπόν αλήθεια με τους Annunaki; Γιατί ενώ γνωρίζανε ότι επίκειται ο κατακλυσμός και η καταστροφή τους , δεν μπήκανε στον πρώτο δίσκο να την κάνουνε για την πατρίδα τους; Και δεν μιλάω για τον Nibiru, γιατί αυτός σίγουρα δεν μπορούσε να είναι ο πλανήτης τους. Ο Nibiru είναι πολύ αφιλόξενος πλανήτης, για να αναπτυχθεί ζωή εκεί, λόγω της απίστευτα μακρινής τροχιάς του από τον ήλιο. Η σύγκρουση που τον έστειλε σε αυτή την τόσο μοναχική τροχιά πρέπει να συνέβη πριν ακόμα και από την δημιουργία της Γης μας. Ίσως μάλιστα η Γη που κατοικούμε και η Σελήνη που βλέπουμε να ήταν τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης. Άρα κατά τα τελευταία πεντέμισι δισεκατομμύρια χρόνια ο Nibiru, μετά την πρόσκρουση του στον άλλο πλανήτη και την μοναχική τροχιά που ακολούθησε, σίγουρα αποκλείεται να αποτέλεσε το γενέθλιο έδαφος για τους Annunaki.
Βέβαια αυτό είπαν στους Σουμέριους και κανείς δεν βρέθηκε να τους διαψεύσει. Αλλά γιατί να πούνε ψέματα; Από κάποιες πλάκες των Σουμερίων, που απ’ότι φαίνεται αποτύπωναν τους αστέρες του Σείριου, είναι πολύ πιθανόν οι Annunaki να προέρχονται από κει. Ίσως λοιπόν ο Nibiru δεν ήταν τίποτα άλλο πάρα ένας απομονωμένος τόπος εξορίας για αυτούς που έφτασαν στη γη μας. Από εκεί κάποια στιγμή είναι πιθανόν, καθώς ο πλανήτης τους πλησίασε τους υπόλοιπους πλανήτες, να μετοίκησαν αρχικά στον Άρη, που μέχρι πριν μερικές χιλιάδες χρόνια δείχνει να μπορούσε να συντηρήσει ζωή και που επάνω του οι γήινοι δορυφόροι έχουν αποκαλύψει σημάδια άγνωστου πολιτισμού. Κατόπιν ακολούθησε η τελευταία τους μετοίκηση στη Γη. Αν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα τότε οι Annunaki μετά την Γη, δεν είχαν πλέον πουθενά να πάνε. Μπορεί ακόμα και με το πλήρωμα του χρόνου και με τις συνεχείς επιμειξίες τους με τους ανθρώπους, να αδυνατίσανε σαν όντα και σιγά σιγά να έσβησαν. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά;
Βέβαια άφησαν εμάς πίσω να ταλαιπωρούμαστε και να προσπαθούμε για την σωτηρία της ψυχής μας.. Αν και βέβαια ακόμα και την επιβίωση μας επάνω στη γη την κάνουμε όλο και δυσκολότερη. Πόνος και δάκρυα μας ακολουθούν από την μέρα που δημιουργηθήκαμε. Και φαίνεται ότι κάποιοι εκεί έξω μας παρακολουθούν και μας συμπονούν για την κατάντια μας και για τον αγώνα που δίνουμε. Γιατί αισθάνονται και οι ίδιοι υπεύθυνοι για το πείραμα των συμπολιτών τους και το αποτέλεσμα του, που είμαστε εμείς. Οι ίδιοι, μέσα στο τελευταίο μισό εκατομμύριο χρόνια η και περισσότερο, που έχουν περάσει από τότε που οι πρώτοι Annunaki αντίκρισαν τον πλανήτη μας, πρέπει να έχουν εξελιχτεί αρκετά ώστε να μπορούν να ταξιδεύουν σε μια άυλη μορφή. Στα δικά μας μάτια θα μοιάζουν σαν άγγελοι.
Εμείς σαν άνθρωποι ψάχνουμε τον Μεσσία που θα έρθει να μας σώσει, αλλά δυστυχώς Μεσσίας δεν υπάρχει. Και δεν χρειάζεται βέβαια. Γιατί ακόμα και μεταλλαγμένοι να είμαστε, αποτελούμε μέρος της δημιουργίας. Και σαν τέτοιο, από την ώρα που γεννιέται ο κάθε άνθρωπος, μεταφέρει μέσα του την δύναμη του Ενός Δημιουργού και με αυτή την δύναμη οφείλει να δουλέψει. Ο Δημιουργός δεν θα ασχοληθεί μαζί του ξανά σε προσωπικό επίπεδο. Οπότε μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τον εαυτό μας και κανείς άλλος. Όταν λοιπόν χρειαζόμαστε βοήθεια δεν έχουμε παρά να χρησιμοποιούμε τα όπλα που μας δόθηκαν. Ένα από τα πιο σημαντικά είναι οι ερωτήσεις. Ρωτάμε και από μέσα μας έρχονται οι απαντήσεις. Βλέπετε για κάθε ερώτημα που κάνουμε , μπροστά μας αιωρείται και μια απάντηση, που περιμένει το κατάλληλο ερώτημα για να εμφανιστεί. Όταν αυτό συνεχιστεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε ο άνθρωπος ανακαλύπτει έκπληκτος ότι μπορεί να πραγματοποιήσει οτιδήποτε μπορεί να περάσει από το μυαλό του. Οτιδήποτε. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί. Και όταν είναι έτοιμος να πραγματώσει το αδύνατο, αυτό σημαίνει ότι έχει φτάσει πλέον στη Θέωση.
Αλλά όλοι οι άνθρωποι δυστυχώς δεν ήμαστε ίδιοι και μοιάζει αδύνατο να φτάσουμε όλοι μαζί στην ίδια συνειδητότητα . Ο χρόνος βέβαια είναι κάτι το σχετικό και οι διαστάσεις επίσης. Το πέρασμα για αρκετούς από τους ανθρώπους , από την υλική Τρίτη διάσταση, στην πνευματική Πέμπτη, ίσως υποβοηθηθεί και από αυτούς που μας συμπονάνε. Ο χρόνος θα δείξει... J
