Αν μπορέσουμε να σκεφτούμε τον Θεό σαν ένα ποτάμι αγάπης που κάποια στιγμή ξεχείλισε και δημιούργησε τον κόσμο όλο, γιατί ήθελε να μοιραστεί αυτά που αισθανόταν με όλους εμάς, μοιραίως η σκέψη μας οδηγείται στο ότι εμείς, τα δημιουργήματα του, που όλα μεταφέρουμε μέσα μας και ένα κομμάτι του, είμαστε όντα ελεύθερης βούλησης, που με τις σκέψεις και τις πράξεις μας καθορίζουμε το μέλλον μας και υπογράφουμε την μοίρα μας. Αλλιώς η πράξη Του δεν θα είχε κανένα νόημα και αξία.
Και τότε μοιραία καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος που δημιούργησε είναι μια κινούμενη άμμος. Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο. Τα πάντα ρει. Η κάθε μας σκέψη, η κάθε μας πράξη, μεταμορφώνει το σύμπαν, άρα και τον Θεό μαζί.
Που θα καταλήξει όλο αυτό; Κανείς δεν γνωρίζει, μαζί και ο Θεός ο ίδιος… Το μόνο που τον ενδιέφερε όταν δημιουργούσε τον κόσμο, ήταν η ανάγκη του να μοιραστεί και η ίδια η χαρά του παιγνιδιού. Και το παιγνίδι δεν θα είχε καμία αξία, αν γνώριζε εξ αρχής το πως θα τελειώσει… Λέτε να αρέσουν στο Θεό τα στημένα παιχνίδια;
Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος όλο αυτό που ξεκίνησε μέσα σε μια τεράστια έκρηξη αγάπης, εξαιτίας της αποτυχίας και της συσσώρευσης αρνητικής ενέργειας στο σύμπαν από όντα της δημιουργίας όπως εμείς, να καταλήξει μέσα σε μια τεράστια έκρηξη πόνου και τρέλας. Ποιος μπορεί να ξέρει;
Αυτό όμως που είναι φανερό, είναι ότι η δημιουργία βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτό που νοιώθω είναι ότι μπορούμε όλοι μας να βάλουμε ένα χεράκι στο να διατηρηθεί η ισορροπία και η καλή προαίρεση του Όλου αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα Του, κοινωνώντας τα συναισθήματα και την θετική μας σκέψη απέναντι στους άλλους ανθρώπους, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα όντα της δημιουργίας και απολαμβάνοντας ταυτόχρονα και εμείς το παιχνίδι. Γιατί βλέπετε το παιχνίδι είναι πιο σημαντικό απότι υποψιαζόμασταν. Είναι η ίδια η δημιουργία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου