Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μία τάση προς την ιδιοκτησία. Ενώ όλος ο κόσμος μας έχει προσφερθεί σαν δώρο για να τον απολαύσουμε, εμείς θέλουμε να τον κλείσουμε μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο και να τον πάρουμε σπίτι μας. Αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία μας, όχι μέσω των πληθωρικών ερεθισμάτων, που εκλαμβάνουμε από ένα γενναιόδωρο κόσμο, αλλά από τα πόσα πράγματα μας ανήκουν. Και αυτό μας οδηγεί στην λήθη.
Όταν περπατάμε μέσα στο δάσος και βλέπουμε ένα υπέροχο λουλούδι εκστασιαζόμαστε. Και αμέσως σκεφτόμαστε να το κόψουμε και να το βάλουμε σε ένα βάζο, για να το έχουμε και να το μυρίζουμε μόνο εμείς στο σπίτι μας. Μα το υπέρλαμπρο αυτό πλάσμα, έχει διαλέξει να είναι εκεί για να το βλέπουν, να το μυρίζουν και να χαίρονται όλα τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας που περνάνε από μπροστά του. Και σίγουρα είναι εκεί και για εμάς, που κάθε φορά που θα περνάμε θα μας θυμίζει τι υπέροχος που είναι αυτός ο κόσμος.
Αλλά η τάση μας να μαζεύουμε αγαθά μας κάνει να ξεχνάμε ότι αν κόψουμε αυτό το λουλουδάκι, σύντομα θα χάσει τα χρώματα και το υπέροχο άρωμα του και θα εγκαταλείψει το πνεύμα, μαραμένο μέσα στο βάζο που το φυλακίσαμε.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει φίλοι μου και με τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι σαν ένα λουλούδι. Έχει τα υπέροχα χρώματα του και την ευωδία του και είναι δώρο προς όλους τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί του. Συμβαίνει συχνά όμως κάποιος να τον συναντήσει και να τον θέλει μόνο για τον εαυτό του. Και σιγά σιγά τον αποκόπτει από τους υπόλοιπους ανθρώπους και από τους φίλους του, γιατί τον ζηλεύει και φοβάται μην τον χάσει. Και έτσι τον κόβει και τον τοποθετεί μέσα στο βάζο για να τον απολαμβάνει μόνο ο ίδιος.
Αν ο άλλος πέσει σε αυτή την παγίδα θα ανακαλύψει κάποια στιγμή έντρομος (αν είναι αρκετά τυχερός πριν περάσει όλη του η ζωή από μπρος του) ότι αρχίζει και μαραίνεται. Τα χρώματα αρχίζουν και ξεθωριάζουν, τα αρώματα εξαφανίζονται και το μυαλό εισέρχεται σε μια πνιγηρή ομίχλη. Διότι βλέπετε η κτήση και η ζήλεια δεν είναι συνώνυμα της αγάπης. Η αγάπη είναι η απόλυτη ελευθερία. Αγαπάς τον άλλο και θέλεις να τον βλέπεις να λάμπει, θέλεις να αποτελεί χαρά Θεού και έμπνευσης για τους ανθρώπους, ακόμα και αν υπάρχει ο κίνδυνος κάποια στιγμή να θελήσει να ζήσει με ένα άλλο άνθρωπο μακριά από σένα. Γιατί όταν αγαπάς πραγματικά, τότε μαθαίνεις και να προσφέρεις. Και τότε μόνο η σχέση επιτυγχάνει να μεταμορφώσει και τους δύο σε καλύτερα πλάσματα.
Εάν λοιπόν η σχέση στην οποία είστε, δεν εμπεριέχει αυτά τα συστατικά, τότε ίσως ήρθε η ώρα να κλείσετε αυτή την πόρτα πίσω σας. Μόνο έτσι θα προστατεύσετε τον εαυτό σας από τα χειρότερα. Χίλιες φορές μόνοι. Εξάλλου εάν δεν καταφέρετε να αγαπήσετε τον εαυτό σας και να συμβιώσετε ειρηνικά μαζί του, τότε δεν θα καταφέρετε να συμβιώσετε εν αρμονία με κανένα άλλο άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου