Ένα διχασμένο Όλο και το παιχνίδι ξεκινά...

Απότι φαίνεται ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν και μαζί με αυτό και όλους εμάς, γιατί θέλησε να μοιραστεί μαζί μας ότι αισθανόταν μέσα του. Αυτό λέγεται αγάπη. Βέβαια γνώριζε ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν θάναι  όλα τέλεια, αλλά αυτό δεν τον ενοχλούσε  και ιδιαίτερα.. Το βασικό ήταν εμείς να απολαύσουμε την ζωή που μας χάρισε,  παίζοντας και ανακαλύπτοντας, ως τα παιδιά.

 Εννοείται ότι δημιουργώντας αυτό το σύμπαν θα έδινε χώρο και στο κακό να  αναπτυχθεί. Αυτό όμως κάνει απλά το παιχνίδι πιο ενδιαφέρων. Γιατί μας έπλασε δίνοντας μας την δύναμη να αποφασίζουμε εμείς που θα στρέψουμε την ζωή μας. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος δεν επηρεάζει  το μέλλον μας η τις αποφάσεις μας, γιατί τότε το όλο παιχνίδι δεν θάχε κανένα νόημα. Δηλαδή  είμαστε εμείς που καθορίζουμε την μοίρα μας, ανάλογα με το τι απόφαση παίρνουμε στο κάθε λεπτό της ζωής μας και αυτό είναι που μετατρέπει την ζωή σε ένα συναρπαστικό ταξίδι!

Αν όμως εμείς στρεφόμαστε προς το κακό και πληγώνουμε τους εαυτούς μας, τους άλλους ανθρώπους και τα υπόλοιπα πλάσματα της δημιουργίας, σκορπώντας μίσος, βία , αδικία και φονικό προς όλες τις κατευθύνσεις, σημαίνει ότι αυτό μεταφέρεται στο σύμπαν, αφού ουσιαστικά όλα είναι Ένα και  ο Θεός σαν Όλο, απορροφά  όλη αυτή την αρνητική ενέργεια.  Αυτό όμως σημαίνει ότι όπως οι ενέργειες αναμιγνύονται και το Σύμπαν αλλάζει, έτσι αλλάζει και η ενέργεια του Θεού. Αλλά  όταν ο Θεός αποφάσιζε  να δημιουργήσει το Σύμπαν δεν γνώριζε ότι τα πλάσματα του μπορεί να στραφούν προς το κακό και ως ανεξάρτητα όντα με δική τους βούληση, θα μπορούσαν στο τέλος να μετατρέψουν και τον ίδιο σε  ένα καζάνι πυρακτωμένης αρνητικής ενέργειας;

Αυτό το γνώριζε βέβαια και επειδή ο ίδιος ήθελε από την μία να δημιουργήσει ελεύθερα πλάσματα και από την άλλη δεν είχε και τάσεις αυτοκαταστροφής, δημιούργησε μια δικλίδα ασφαλείας ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι και το ίδιο το παιχνίδι της ζωής να είναι συναρπαστικό και στο τέλος ευχάριστο για τους  συμμετέχοντες , χωρίς να καταλήξει σαν μια μαύρη τρύπα αρνητικής ενέργειας που θα τους ρουφούσε όλους μέσα της.

Έτσι πρόσφερε σε κάθε πλάσμα μια ψυχή και σε κάθε ψυχή εμφύσησε την πνοή Του. Αυτό σημαίνει ότι ο αρχέγονος Θεός, η απόλυτη αγάπη όπως μας αρέσει να τον σκεφτόμαστε,  βρίσκεται αμετάβλητος από τον χρόνο μέσα σε κάθε ψυχή που γεννιέται στο Σύμπαν.

Με την δημιουργία του κόσμου λοιπόν,  το Όλο δημιούργησε και μια διάσταση ψ, την οποία ας τοποθετήσουμε στο κέντρο του Σύμπαντος και η οποία όμως καμία  σύνδεση δεν θα μπορούσε να έχει  με τις υπόλοιπες διαστάσεις που θα δημιουργούνταν και με τα όντα που θα τις κατοικούσαν.  Στο κέντρο της διάστασης βρίσκεται η πηγή του Φωτός, όπου Φως = το Όλον στην Αρχέγονη μορφή του, ακριβώς όπως ήταν πριν την δημιουργία του κόσμου και όπου παραμένει αμετάβλητο από  τον χρόνο.

 Δηλαδή κατά την δημιουργία του κόσμου μπορούμε να πούμε ότι το Όλον δίχασε το είναι Του σε δύο κομμάτια.  Το ένα ας το ονομάσουμε συμπαντικό Όλον και είναι αυτό μου μεταλλάσσεται  σύμφωνα με τις ενέργειες που δέχεται απόλα  τα όντα της δημιουργίας και το άλλο είναι  το αρχέγονο Όλον,  η πηγή του απαράλλακτου  Φωτός, μέσα στη οποία πηγή  γεννιούνται  και βαπτίζονται  από το αρχέγονο Φως οι ψυχές όλων των πλασμάτων  του σύμπαντος. Δηλαδή η διάσταση ψ είναι το σπίτι των ψυχών και του αρχέγονου Φωτός και κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει και να την «μολύνει» με την παρουσία του, ούτε καν ο ίδιος ο συμπαντικός Θεός.

Όταν γεννιέται η κάθε ψυχή,  λούζεται στο θεϊκό φως και ξεκινάει το ταξίδι της διαλέγοντας σε ποιον κόσμο και σε πιο όν θα κατοικήσει. Όταν αυτό το όν αποθάνει,  η ψυχή επιστρέφει στη διάσταση ψ,  μέχρι να έρθει η ώρα να αισθανθεί έτοιμη να μετοικήσει  σε ένα άλλο πλάσμα του σύμπαντος. Η ψυχή μπορεί να μετενσαρκωθεί  κάθε φορά και σε ένα διαφορετικό πλάσμα, ίσως και σε μια διαφορετική διάσταση αν το θέλει και κάθε φορά βιώνει  και κάτι διαφορετικό, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της.  Σε κάποιο σημείο της εξελικτικής της πορείας, φτάνει η ώρα που η ψυχή μοιραία ανακαλύπτει και ενεργοποιεί την Πνοή που έχει μέσα της , που είναι βέβαια  η αρχέγονη Θεία αγάπη.

Το ταξίδι θα είναι μακρύ, όπως είπε και ο ποιητής, δύσκολο, με πολλούς πόνους και χαρές, αλλά στο τέλος, όσο η ψυχή αφουγκράζεται  και πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην Πνοή, μοιραία θα αναζητήσει την Θέωση, την ένωση δηλαδή με το Όλο, από το οποίο και ξεκίνησε. Έτσι όταν η κάθε ψυχή βρει τον δρόμο της και φτάσει στη Θέωση, θα είναι σαν μια βόμβα καθαρής αγάπης να σκάει μέσα  στον συμπαντικό Θεό, που κάθε στιγμή βιώνει και απορροφά,  αυτά  που βιώνει και απορροφά στην ψυχή του  το κάθε πλάσμα που δημιούργησε. Αυτά τραβάει αυτός που αγαπάει!

Εννοείται ότι και το κακό αλλάζει. Αυτόν που ονομάζουμε Σατανά, ως πλάσμα και αυτός της δημιουργίας,  μοιραίως θα έχει την ίδια κατάληξη με όλους εμάς! Ως πότε μπορεί να αποστρέφει  την ψυχή του από την Πνοή, που μοιάζει να περιμένει ανεπηρέαστη  στο χρόνο; Είναι η ειρωνεία και το λεπτό χιούμορ του  Όλου που ενορχηστρώνει την παράσταση, στην οποία ο  Σατανάς θα είναι αυτός που θα προστρέξει με όλη του την αγάπη να καθαρίσει το Όλο από το κακό που το κυκλώνει!

Αυτό σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο χρόνο ένας Σατανάς. Όπως υπήρξε η πτώση έτσι μοιραία θα έρθει και η ένωση. Και κάθε φορά που ο Σατανάς πέφτει με γδούπο στην αγκαλιά του  συμπαντικού Όλου λιώνοντας από αγάπη, ένα άλλο κακό πνεύμα παίρνει την θέση του στην κορυφή του κακού,  μέχρι να έρθει και η δική του σειρά!  Μέχρι στο τέλος να ξαναγίνουμε όλοι Ένα με το συμπαντικό Όλο και αυτό να μπορέσει επιτέλους να ενωθεί  ξανά με το αρχέγονο αδερφάκι του…