Η τελευταία μετενσάρκωση του Κυρίου

Διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτηση μου, μια φίλη δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί ότι  οι ψυχές που είχαν μετενσαρκωθεί  σε ένα άνθρωπο, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε  μια μελλοντική μετενσάρκωση μέσα στο σώμα ενός ζώου η ενός φυτού.

Και αυτό το δικαιολογούσε με το σκεπτικό ότι ο άνθρωπος είναι ένα σκεπτόμενο όν που μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο του Θεού και να «συνομιλήσει» μαζί του,  ενώ ένα ζώο δεν μπορεί ποτέ να φτάσει σε τέτοιου είδους φιλοσοφικές αναζητήσεις, άρα η ωρίμανση της ψυχής απαιτεί να συνεχίσει αυτή να μετενσαρκώνεται σε ένα ανώτερο όν και όχι ένα κατώτερο, υπονοώντας προφανώς ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον στο γνωστό τουλάχιστον κόσμο που μας περιβάλλει, άρα μετά την μετενσάρκωση σε άνθρωπο, μόνο μέσω ενός άλλου ανθρώπου μπορεί να επιστρέψει η ψυχή στη γη.

Κάτι με ενόχλησε  σε αυτές τις σκέψεις της φίλης μου και αφού ηρέμησα κάπως, συνειδητοποίησα  ότι ήταν κάτι που είχε να κάνει με τον εγωισμό και την αλαζονεία του ανθρώπου, αλλά δεν έδωσα μεγαλύτερη σκέψη στο ζήτημα.

Την άλλη μέρα όμως το πρωί, με πιο καθαρό μυαλό, επανήλθα  θέτοντας ξανά ερωτήματα και να το αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης…

Είμαστε όντως εμείς οι άνθρωποι τα σοφότερα πλάσματα πάνω στη γη; Με μια πολύ γρήγορη σκέψη θα μπορούσα να σας πω για τα δελφίνια, αυτούς τους σοφούς σαμάνους, που δέκα λεπτά κοντά τους μπορούν να επαναφέρουν το χαμόγελο στο πρόσωπο ενός καταθλιπτικού ανθρώπου. Μισή ώρα μαζί τους είναι αρκετή για να αρχίσει ένα αυτιστικό παιδί να επικοινωνεί ξανά με το περιβάλλον του, πράγμα που οι σοφότεροι γιατροί μας είναι ανίκανοι να  το καταφέρουν μέσα στο εύρος μιας ανθρώπινης ζωής.

Για να πάμε όμως λίγο πιο μακριά,  θα μπορούσα να σκεφτώ κάποια αιωνόβια δένδρα, όπως οι αμερικάνικες Σεγκόβιες, ηλικίας άνω των πέντε χιλιάδων χρόνων,  που αν μπορούσαμε να συνομιλήσουμε μαζί τους  σίγουρα θα είχαν να μας πουν πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες. Και θα μου πείτε τι είναι αυτά που μας λες; Επειδή ζουν τόσο πολύ σημαίνει ότι είναι ανώτερες μορφές ζωής; Και θα σας απαντήσω, πέστε μου πως θα μπορούσαν να είναι σχεδόν αθάνατες (για τα δικά μας δεδομένα), αν δεν ήταν στην πραγματικότητα ενεργειακώς  «καθαρά» και ανώτερα όντα; Το ότι ζουν τόσο πολύ σημαίνει ότι έχουν αναπτύξει μια απίστευτη «συνειδησιακή» επαφή με το Όλο.

Αλλά ας έρθουμε και προς τα μέρη μας. Κατά τον χρυσό αιώνα της ανθρώπινης διανόησης, εδώ στην ωραία μας Ελλάδα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια  πριν, οι πιο σοφοί άνθρωποι, κάπου εκεί στη Δωδώνη, κατέφευγαν σε μια γριά βελανιδιά για να μάθουν τι πρέπει να κάνουν στα πιο δύσκολα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Και λίγο πιο νότια στο μαντείο των Δελφών, μια Πυθία μασούσε τα φύλλα μιας πανάρχαιας δάφνης για να μπορέσει να μεταφέρει τους χρησμούς της στους ανθρώπους. Για να μην μιλήσουμε για τις δισχιλιόχρονες ελιές του τόπου μας…  Ένα δένδρο που από την ρίζα να το κόψεις, ξαναγεννιέται σαν τον Φοίνικα. Τι δύναμη, τι απίστευτες μορφές ζωής…

Ξέρετε επειδή εμείς δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τα υπόλοιπα όντα της φύσης, δεν σημαίνει ότι αυτά είναι τούβλα. Και ξέρετε, σχεδόν όλα τα σκυλιά του κόσμου καταλαβαίνουν την γλώσσα του κυρίου τους. Εσείς, εκτός ενός Απολλώνιου, ενός Χριστού και δύο-τριών άλλων, γνωρίζετε κανένα άλλο άνθρωπο που να μπορεί να ισχυριστεί ότι καταλαβαίνει την γλώσσα των σκύλων και να γίνει πιστευτός;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά  ήρθε και η φωνούλα με μια ιστορία, για να μου δώσει το τελειωτικό κτύπημα ως προς το μεγαλείο του ανθρώπου.  

Ο Χριστός, ακόμα και όταν έφτασε επάνω στον σταυρό, στιγμές πριν πετάξει προς την απόλυτη ευτυχία που θα του πρόσφερε η ένωση του με τον Πατέρα, τον παρακαλούσε  να πάρει από τον ίδιο το ποτήριον τούτο. Γιατί για τον ίδιο ήταν πολύ πικρό... Τεράστια η μάχη του ανθρώπου πάνω σε αυτή την γη.  Ακόμα και αν είναι ο ίδιος ο υιός του Θεού…

Τι έγινε μετά; Με τον πόνο και την θλίψη μέσα της ανηφόρησε για μια ακόμη φορά στην κατοικία των ψυχών. Αλλά  τα μάτια   αυτής της ψυχής ήταν πλέον ορθάνοιχτα.  Και το φώς μέσα της έκαιγε με απίστευτη προσμονή. Και η ψυχή πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε για μια ακόμη φορά σαν σφαίρα,  προς τον  τόπο του μαρτυρίου και της αυτογνωσίας της…

Το πρωινό βρήκε το αιθέριο πλάσμα να προχωράει μέσα στο δάσος, να αισθάνεται και δάκρυα χαράς να τρέχουν από τα μάτια της ψυχής του. Επιτέλους όλα ήταν τόσο καθαρά.. τόσο καθαρά. Βίωνε την ζωή με μια ανείπωτη ένταση. Βίωνε το Θείο σε κάθε του βήμα. Μα καθώς η ψυχή  του ήταν σοκαρισμένη από αυτά που αισθανόταν, το πλασματάκι δεν έβλεπε που πήγαινε. Και έτσι ο ξυλοκόπος που βγήκε να κατουρήσει εκείνο το πρωινό, δίπλα στο κυπαρίσσι, ζαλισμένος ακόμα από ένα άθλιο μεθύσι της χθεσινής βραδιάς,  δεν πρόσεξε και πάτησε βαριά πάνω στο σκουληκάκι  και το συνέθλιψε.

Γιάκ! Βρωμοσκούλικο, είπε και έτριψε το πέδιλο του στο χορτάρι  για να το καθαρίσει, χωρίς να μπορεί να ακούσει την αγγελική κραυγή θριάμβου και ανάτασης αυτής της ελεύθερης πια  ψυχής, που σαν σφαίρα άδολης και καθαρής αγάπης  έφυγε  με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δίψα και  ήρθε και έπεσε πάνω στην αγκαλιά  του συμπαντικού Όλου, που την δέχτηκε όπως ο ξεροπόταμος την πρώτη βροχή του φθινοπώρου.

Γιατί βλέπετε καλοί μου φίλοι, οι άνθρωποι σκέφτονται η και αισθάνονται τον Θεό σαν ιδέα, αλλά τα ταπεινά τα σκουλήκια τον βιώνουν μέσα τους, γίνονται ένα μαζί του, στο κάθε τους σούρσιμο στην κάθε τους ανάσα, πάνω σε αυτή την θεσπέσια γη. Βλέπετε τα θεϊκά  αυτά πλάσματα δεν διαθέτουν την νόηση μας, άρα ούτε και το υπέρλαμπρο   Εγώ μας…